Μεγαλώνοντας στην πόλη Newton-le-Willows, 20 μίλια ανατολικά του Λίβερπουλ και 20 δυτικά του Μάντσεστερ, ανιχνευτές εντόπισαν το ταλέντο του Kelly όταν παρακολουθούσε μία από τις Σχολές Ποδοσφαίρου του Alan Kennedy, που διοργάνωνε ο πρώην αμυντικός της Liverpool.
Προσκλήθηκε σε δοκιμαστικό και εντάχθηκε στην ακαδημία της Liverpool σε ηλικία οκτώ ετών.
«Ο Bill Bygroves, που είναι τώρα ο πάστορας της ομάδας, ήταν ο προπονητής μου στους κάτω των 9 και για να μας βοηθήσει να ξανοιχτούμε, έπαιζε την κιθάρα του και μας έκανε όλα τα παιδιά να τραγουδάμε μαζί», θυμάται γελώντας ο Kelly.
Ο Aaron Cresswell και ο Bobby Grant ήταν στην ίδια ηλικιακή ομάδα, ενώ αργότερα αγωνίστηκε μαζί με τους Jay Spearing και Stephen Darby — όλοι τους είχαν καλές επαγγελματικές καριέρες. Ωστόσο, τα όνειρα του Kelly κινδύνευσαν όταν ένας τραυματισμός στη μέση τον κράτησε εκτός δράσης για δύο χρόνια ως έφηβο. Ήταν 15 ετών όταν υποβλήθηκε σε σπονδυλοδεσία για να μειώσει τον πόνο.
«Ήταν θέμα του πόσο δραστήριος ήμουν ως παιδί», λέει. «Έφτασα σε σημείο που θα έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα στο ποδόσφαιρο και το καράτε. Είναι η μεγαλύτερη μου λύπη, γιατί ήμουν μόλις έναν μήνα μακριά από τη μαύρη ζώνη όταν σταμάτησα το καράτε. Με τον καιρό, ανέπτυξα κάταγμα καταπόνησης στη μέση. Μου είπαν να ξεκουραστώ για έξι μήνες, αλλά σε εκείνη την ηλικία ήταν αδύνατο. Έκανα αποκατάσταση στη Liverpool, αλλά εξακολουθούσα να παίζω ποδόσφαιρο στο σχολείο και στο πάρκο με τους φίλους μου.
Τελικά, με έστειλαν σε έναν ειδικό στο Νότιγχαμ. Ήθελε να μάθει ποιες ήταν οι πιθανότητες να γίνω επαγγελματίας, επειδή δεν ήθελε να χειρουργήσει ένα παιδί αν δεν υπήρχε σοβαρός λόγος. Ο διευθυντής της ακαδημίας, Steve Heighway, του είπε ότι ήμουν στο κορυφαίο 5% με πιθανότητες να τα καταφέρω, οπότε προχώρησε. Έξι μήνες αργότερα, ήμουν ξανά στο γήπεδο και από τότε δεν ξαναπόνεσα ποτέ εκεί.»
Ο Kelly ήταν κάτοχος διαρκείας στη Bolton Wanderers ως παιδί, αλλά σταδιακά άλλαξε προτιμήσεις.
Ο σύλλογος είχε οργανώσει ώστε οι ομάδες της ακαδημίας να παρακολουθήσουν τον τελικό Κυπέλλου Αγγλίας του 2006 κόντρα στη West Ham United, στο Millennium Stadium του Κάρντιφ — τον αγώνα όπου ο Steven Gerrard πέτυχε την εντυπωσιακή ισοφάριση στις καθυστερήσεις και η Liverpool κέρδισε στα πέναλτι.
Ο ίδιος λέει ότι ήταν «σουρεαλιστικό» να βρεθεί αργότερα στα ίδια αποδυτήρια με τον Gerrard.
«Όταν με ρωτούν ποιος ήταν ο καλύτερος παίκτης που έπαιξα μαζί του, με διαφορά είναι ο Steven Gerrard», λέει ο Kelly.
«Θα τον σύγκρινα με κάποιον όπως ο (Zinedine) Zidane. Ο Stevie πολλές φορές κουβαλούσε τη Liverpool στις πλάτες του. Ήταν απίστευτος.»
Ο manager τότε των Κόκκινων, Rafael Benitez έδωσε στον Kelly το ντεμπούτο του με την πρώτη ομάδα στο εκτός έδρας παιχνίδι με την PSV για το Champions League τον Δεκέμβριο του 2008, όταν μπήκε αλλαγή στη θέση του Jamie Carragher στα τελευταία λεπτά.
«Θυμάμαι να σκέφτομαι: “Μην κάνεις καμία ανοησία, μην αφήσεις να πάει χαμένη όλη η σκληρή δουλειά”. Δεν κράτησα πολλές φανέλες στην καριέρα μου, αλλά αυτήν την έχω.»
Ήταν μια ταραχώδης περίοδος για τη Liverpool, με την αμφιλεγόμενη και γεμάτη χρέη διοίκηση των Αμερικανών συνιδιοκτητών Tom Hicks και George Gillett να αφήνει το αποτύπωμά της.
Ο Roy Hodgson διαδέχτηκε τον Benitez το καλοκαίρι του 2010 και η Liverpool βρέθηκε επικίνδυνα κοντά στο χείλος, πριν η εξαγορά από την Fenway Sports Group (FSG, τότε New England Sports Ventures) τον Οκτώβριο να φέρει την επιστροφή του θρύλου Kenny Dalglish στον πάγκο.
«Ήταν μια περίεργη εποχή», θυμάται ο Kelly. «Ο Roy δεν είχε προϋπολογισμό, οπότε έψαχνε για ελεύθερους και προωθούσε νέους. Συχνά με κάνουν tag σε φωτογραφίες στα social media από την ομάδα που ήμουν μέλος όταν παίξαμε εκτός έδρας με τη Napoli στο Europa League. Χρησιμοποιείται ως σύγκριση ανάμεσα στη Liverpool τότε και στη Liverpool τώρα.»
«Πάντα γελάω, γιατί φέραμε 0-0 και αυτοί είχαν μπροστά τον Edinson Cavani. Αυτό ήταν ένα από τα καλύτερα επιτεύγματά μου! Ο σύλλογος δεν ήταν σε καλή κατάσταση, αλλά ήξερες ότι όταν ήρθε η FSG τα πράγματα θα βελτιώνονταν. Το ότι διόρισαν έναν άνθρωπο-σύμβολο όπως ο Kenny βοήθησε πολύ. Όταν έμπαινε στα αποδυτήρια, καταλάβαινες το μέγεθος του ανθρώπου. Δεν ήθελες να τον απογοητεύσεις.»
Συνεχίζεται…
