Γράφει ο Αλέξανδρος Μωρέλλας, δημοσιογράφος, χομπίστας αναλυτής της Premier League & μέλος της Πανελλήνιας Λέσχης Φίλων Liverpool.
Η μετά-Klopp εποχή ξεκίνησε για τα καλά πια, και με το κλείσιμο του καλοκαιρινού μεταγραφικού παράθυρου, εξανεμίστηκαν και οι ελπίδες των απανταχού φίλων των Reds ότι κάτι θα μπορούσε να αλλάξει στην πολιτική και τη στρατηγική της FSG. Έναν παίκτη με 389 ημέρες και συνολικά 72 αγώνες απουσίας λόγω τραυματισμών μετά τη ρήξη χιαστού που υπέστη, πήραν όλον και όλον, τον Chiesa, κι αυτόν αφού είχαν πρώτα μοσχοπουλήσει Carvalho και Sepp van den Berg -για τους οποίους μας είχαν ζαλίσει επικοινωνιακά τόσο καιρό ότι πρόκειται για το μέλλον της ομάδας. Τα σημάδια ότι τόσο η FSG όσο και το διοικητικό μας team βρίσκονται σε τρικυμία εν κρανίω είναι πολλά, ωστόσο στον αντίποδα υπάρχουν τα πρώτα ενθαρρυντικά μηνύματα από το ποδόσφαιρο που θέλει να επιβάλλει ο Slot ακόμα κι αν είναι πολύ νωρίς για συμπεράσματα. Ας τα δούμε ένα ένα.
Η παταγώδης αποτυχία και τα επικοινωνιακά τρικ των “YES MAN” της FSG.
Τον Μάρτιο του 2024 τα χαμόγελα επέστρεψαν στους κόκκινους φιλάθλους, (οι οποίοι προσπαθούσαν ακόμα να ξεπεράσουν το σοκ από την ανακοίνωση της αποχώρησης του Klopp), όταν κυκλοφόρησε η είδηση της επιστροφής στο club του Michael Edwards, και μάλιστα σε αναβαθμισμένο ρόλο, εκείνον του CEO. Αν μη τι άλλο, η επιστροφή του πιο επιτυχημένου αθλητικού διευθυντή στο νησί ερχόταν ως ηλιαχτίδα ελπίδας απέναντι στο συννεφιασμένο τοπίο που δημιούργησε η αιφνίδια ανακοίνωση αποχώρησης από τον Γερμανό προπονητή. Στο σημείο καμπής που θα βρισκόταν η Λίβερπουλ, στο σταυροδρόμι επανεκκίνησης, ανανέωσης και αναδόμησης που έπρεπε να περάσει, το να έχει ως οδηγό τον master των μεταγραφών, εξέπεμψε ένα σήμα αισιοδοξίας για τον ασφαλή προσανατολισμό της ομάδας του Merseyside. Και ακριβώς με αυτόν τον μανδύα και την αύρα του απρόσμενου συνοδεύτηκε και η επιλογή του Arne Slot για τον πάγκο της. Μία επιλογή αναπάντεχη, αλλά και ελπιδοφόρα συνάμα, όπως ακριβώς μας είχε συνηθίσει ο Edwards όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Η έλευση του Edwards επέφερε μια σειρά αλλαγών στη διοικητική ιεραρχία η οποία κατέληξε να είναι:
John Henry – Principal Owner
Mike Gordon – FSG President
Tom Werner – FSG Charman
Michael Edwards – FSG CEO Footbal
Billy Hogan – Chief Executive FSG Intl.
Richard Hughes – Sporting Director
Julian Ward – FSG Technical Director
Andy Hughes – Managing Director
Pedro Marques – FSG Director of Football Development
Ben Latty – Chief Commercial Officer
ενώ παράλληλα το τμήμα του νέου αθλητικού διευθυντή πλαισιώνεται από τους David Woodfine -Asst. Sporting Director, Dave Fallows -Head of Recruitment, William Spearman -Director of Research και Barry Hunter -Chef Scout.
Σε αυτό το περιβάλλον, η πρόσφατη μεταγραφική περίοδος του καλοκαιριού για τους αφελείς και αμετανόητα ρομαντικούς και καλοπροαίρετους φίλους της ομάδας, φάνταζε ως η πιο ενδιαφέρουσα των τελευταίων χρόνων. Φευ, όμως. Η FSG, παρά τα επικοινωνιακά τρικ με υποτιθέμενους μεταγραφικούς στόχους, που πετάγονταν διά μαγείας από εδώ και από εκεί, και τα εντεταλμένα άρθρα των δημοσιογραφικών φερέφωνων που καλλιεργούσαν μια εικόνα επάρκειας του ρόστερ βαφτίζοντας το ψάρι κρέας κατά τη συνήθη τακτική τους τα τελευταία χρόνια, ακολούθησε την πάγια τακτική της: «πρώτα πουλάω και αν μείνει κανά φράγκο στο ταμείο βλέπουμε». Λογικά το πρώτο πράγμα που έδωσαν στον Slot μαζί με το συμβόλαιό του, ήταν το μαγικό καπέλο του Klopp λέγοντάς του: «Σειρά σου τώρα να βγάλεις λαγούς». Και για αρχή βάλε τον Gravenberch και τον Jones αμυντικά χαφ. Τσάμπα είναι. Ποιος νοιάζεται. Θα γράψει ο James Pierce μία βαρυσήμαντη ανάλυση για το αρχοντικό στιλ του Ολλανδού κόντρα στην Ίπσουιτς, θα σιγοντάρει ο DaveoCKop με τα αλάνθαστα στατιστικά του στις πάσες απέναντι στην Μπράιτον και έδεσε το γλυκό. Ποιος έχει ανάγκη από αμυντικό χαφ; Πρώτο μαγικό της σεζόν εξετελέσθη. Μην παρεξηγηθώ. Πιστεύω στον Gravenberch, αλλά αμυντικό χαφ δεν είναι. Τα άτσαλα τάκλιν του τον προδίδουν. Τα καθυστερημένα ανακλαστικά του τον εκθέτουν. Είναι εξαιρετικός κεντρικός μέσος. Όχι όμως αμυντικό χαφ. Όπως δεν είναι και ο Jones. Αυτά είναι απίθανα πράγματα που συμβαίνουν εδώ και χρόνια με τη Λίβερπουλ της FSG στην οποία ο Fabinho έχει να λέει ότι έπαιξε ως κεντρικός αμυντικός.
Ο κόσμος, πάντως, έχει πολλούς ακόμη λόγους να τρίβει τα μάτια του από απορία για τα όσα συμβαίνουν στον σύλλογο και να τραβάει τα μαλλιά του για τις αποφάσεις που ελήφθησαν σε αντίφαση με τα όσα του σέρβιραν μέχρι πρότινος. «Η ομάδα δεν αγοράζει σέντερ μπακ γιατί έχει επενδύσει στον Sepp van den Berg», ήταν η απάντηση της FSG το 2020/21 όταν την κατηγορούσαν ότι άφησε το κέντρο της άμυνας γυμνό. Ο 18χρονος τότε, ήταν η μοναδική μεταγραφή που έγινε το καλοκαίρι του 2019, σε συνέχεια της κατάκτησης του Champions League. Μετά από 5 σεζόν δανεικός εδώ και εκεί, τελικά ο νεαρός Ολλανδός πουλήθηκε φέτος στην Μπράιτον. Και εμείς μείναμε τώρα με 2 έμπειρα σέντερ μπακ να βγάλουμε 50 με 60 αγώνες. «Η ομάδα δεν χρειάζεται χαφ γιατί έχει τον ταλαντούχο Carvalho» ήταν η επωδός όταν ο κόσμος αγωνιούσε για τα κενά στο κέντρο όταν έφυγαν διαδοχικά Gini, Fabinho, Keita. Σίριαλ με τη Φούλαμ για την απόκτησή του, ατελείωτο μελάνι για το αστείρευτο ταλέντο του, σημαντική επένδυση για το μέλλον της ομάδας, τελικά και αυτός κατέληξε στην Μπράιτον. Και δεν ήταν και αμυντικό χαφ, ούτε καν μέσος. Μπορεί επενδυτικά οι δύο κινήσεις να απέδωσαν τα μέγιστα, αλλά όταν τελικά αφήνεις το ρόστερ με χτυπητά κενά, είσαι επιζήμιος και αποτυχημένος για τον σύλλογο, όχι έξυπνος και μάγκας.
Τελευταίο εγκεφαλικό επεισόδιο σύσσωμης της διοικητικής ομάδας του club παρατηρήθηκε με την υπόθεση του Salah. Εδώ η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Ένας παίκτης που μπορούσε να πουληθεί 120 εκατομμύρια σε ομάδες από τη Σαουδική Αραβία, και έχει έναν μισθό που επιβαρύνει με 18,2 εκατομμύρια δολάρια ετησίως το budget, ούτε ανανεώνεται ούτε πωλείται. Τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο. Τι επιλέγει η FSG, ο Edwards και ο Hughes; Να φτάσει σαν ώριμο φρούτο στο τέλος του συμβολαίου του, να του δώσουμε μια αναμνηστική πλακέτα και να πετάξουμε 54 εκατομμύρια στο δρόμο. Γιατί ο Salah, κακά τα ψέματα, ό,τι και αν γράφουν τα στατιστικά, ό,τι κι αν υποστηρίζουν οι κολλημένοι αναλυτές της Premier League, μετά το Copa Africa μεσούσης της σεζόν 2021/22, είναι σκιά του εαυτού του. Παίζει μόνο για τα στατιστικά του και την υστεροφημία του. Αν και έχει βελτιώσει πολύ την αλτρουιστική πλευρά του παιχνιδιού του, καθώς είναι δεινός πασέρ έστω κι αν δεν τον άφηνε να το δείξει ο εγωισμός του, δημιουργικά και παραγωγικά πλέον είναι αγνώριστος. Δεν ντριπλάρει πια ούτε καρέκλα, εκτός περιοχής τελείως ακίνδυνος, τα τελειώματά του πολλές φορές είναι απερίγραπτα με σουτ να καταλήγουν στα πουλιά. Κυρίως όμως, μετά την ανανέωση του συμβολαίου του απέτυχε ως ηγέτης να φέρει στη Λίβερπουλ τίτλους, ή να την πάρει από το χέρι στα δύσκολα, με αποκορύφωμα της τραγωδίας τον τελικό Champions League απέναντι στην Ρεάλ Μαδρίτης. Δεν είναι Benzema, δεν είναι Raul, δεν είναι Samuel Eto’o κι ούτε πρόκειται ποτέ να γίνει. Δεν είναι καν Aguero να αφήσει ανεξίτηλη την παρακαταθήκη του με ένα γκολ– τίτλο στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων που να ηχεί στα αυτιά μας το «Salaaaaaaaaaaaah» της περιγραφής του σπορτσκάστερ μέχρι να γεράσουμε. Η ανανέωση του συμβολαίου του Salah εκ των υστέρων κρίνεται ως αποτυχημένη, ειδικά από τη στιγμή που δεν αποφάσισε η FSG να τον βγάλει στο σφυρί και με τα λεφτά του να χτίσει την ομάδα του αύριο. Έπαιξε φυσικά ρόλο και η εμμονή του με το Copa Africa στο οποίο κάηκε ολοσχερώς παίζοντας 3 παρατάσεις.
Στην ίδια ομιχλώδη κατάσταση βρίσκονται οι ανανεώσεις του Trent Alexander και του Virgil. Ο αρχηγός και ο υπαρχηγός της Λίβερπουλ έχουν συμβόλαια μέχρι το 2025 και με τα όσα κουλά και ακατανόητα συμβαίνουν μέχρι σήμερα, ο φόβος ότι ο σύλλογος θα χάσει δύο βασικά θεμέλια χωρίς καν να βάλει κάτι στα ταμεία είναι κάτι παραπάνω από βάσιμος. Άλλωστε και η πρόσφατη ρήξη του Trent με τον Slot μόνο ενισχυτική αυτής της ανησυχίας μπορεί να είναι. Ωστόσο, επειδή σε αυτό το ενδεχόμενο πιθανολογούμε ότι ακόμα και τα μεγαλύτερα χάπατα των φιλάθλων μας θα ξεσηκωθούν, ευελπιστούμε σύντομα να έχουμε τα νέα της ανανέωσης των συμβολαίων τους.
Η φετινή μεταγραφική περίοδος, λοιπόν, έκρυβε μία και μόνη προσθήκη, τον Federico Chiesa, έναν παίκτη για τον οποίο προσωπικά έγραφα και λάτρευα από την εποχή που διέλυε κάθε άμυνα με τη φανέλα της Φιορεντίνα ελπίζοντας να τον δω κάποτε με τη φανέλα της Λίβερπουλ. Ο σοβαρός τραυματισμός του όμως το 2021/22 στους χιαστούς, έχει μεταμορφώσει εκείνον τον δυναμικό και απίστευτο παίκτη σε έναν ευάλωτο στους τραυματισμούς ποδοσφαιριστή που προσπαθεί για τη σταθερότητα. Πέρσι τουλάχιστον έπαιξε σε 33 αγώνες πρωταθλήματος και αυτό είναι ένα θετικό σημάδι. Βέβαια, ο άνθρωπος ήρθε στον παγκόσμιο ρέκροντμαν τραυματισμών, έναν σύλλογο που και υγιής να έρθεις με φορείο θα φύγεις. Άρα το αν θα καταφέρει να αντικαταστήσει τον Salah επάξια και επαρκώς κρίνεται επισφαλές προς ώρας.
Εν κατακλείδι, η ομάδα για ακόμη μία σεζόν θα μείνει με χτυπητά κενά που αργά ή γρήγορα και θα φανούν και θα στοιχίσουν. Τη στιγμή που οι ανταγωνιστές ξοδεύουν αφειδώς χρήματα για τη θωράκιση του ρόστερ τους, η FSG έστησε ένα διοικητικό team και βρήκε έναν προπονητή που λένε σε όλα ΝΑΙ, καταδικάζοντας τη Λίβερπουλ στην απουσία κατάκτησης μεγάλων τίτλων. Ναι, ο Slot έχει ξεκινήσει θετικά, ναι το ρόστερ έχει εξαιρετικούς παίκτες, αλλά με 2 σέντερ μπακ και κανένα αμυντικό χαφ, καμία ομάδα τη σημερινή εποχή δεν αντέχει 65 αγώνες.
Γιατί μας ψήνει ο Slot
Κόντρα στη μίζερη, παραλυτική και καταστροφική πολιτική των Αμερικανών, η έλευση του Slot σε συνδυασμό με το ποδόσφαιρο που έχει ξεκινήσει να παίζει η ομάδα είναι ενθαρρυντικά στοιχεία στην αυγή της νέας εποχής που διέρχεται αγωνιστικά η Λίβερπουλ. Θες τα μετρημένα λόγια του και το αυστηρό του ύφος; Θες οι σωστές επιλογές ενδεκάδας και η αυτοπεποίθηση με την οποία διαχειρίζεται αλλαγές και σταρ -παίκτες; Θες το ότι επιτέλους η Λίβερπουλ έβαλε γκολ στο transition και μάλιστα μέσα σε 12 δευτερόλεπτα; Θες η γρήγορη και πανέμορφη ανάπτυξη που στηρίζεται στο αλάνθαστο passing game; Θες η εγκατάλειψη της εμμονικής και αφελούς διαρκούς πίεσης ψηλά αφήνοντας εκτεθειμένα τα νώτα; Είναι πολλά τα σημάδια που μέχρι τώρα μας κάνουν να αισιοδοξούμε ότι στον πάγκο βρίσκεται ο σωστός άνθρωπος. Κοντός ψαλμός θα μου πείτε, αν χάσει στο Old Trafford η ομάδα, καθώς η ήττα θα σβήσει μονοκοντυλιά τα πρώτα θετικά επιτεύγματα και η μουρμούρα θα αρχίσει να μεταδίδεται προοδευτικά στα social media.
Όμως το πρόβλημα στη Λίβερπουλ εντοπίζεται αλλού. Βρίσκεται στο ότι όσο πιο σωστός και καλός είναι ο Slot τόσο λιγότερα όπλα θα του δίνει η FSG για να κάνει τη δουλειά του. Ένα καπέλο και ένα ραβδί είναι αρκετά. Και κάπως έτσι είναι καταδικασμένος και αυτός στη μετριότητα ακόμα κι αν κάνει υπέροχη δουλειά.
Εμείς ξέραμε τι κούρασε τον Klopp και το γράφαμε χρόνια. Τώρα το συνειδητοποίησαν όλοι. Anre Slot, καλωσήρθες στο κλαμπ των θαυματοποιών.
