Ο συντάκτης του Liverpool.gr, Παναγιώτης Ρουμελιώτης, παραθέτει την άποψή του για την υποδοχή του Anfield στον Alexander-Arnold.
Για όποιον έχει παρακολουθήσει το «Welcome to Wrexham», το ντοκιμαντέρ των Reynolds και McElhenney για την Ουαλική ομάδα και το ταξίδι της στις αγγλικές κατηγορίες, θα θυμάται ένα μάθημα που πήραν οι νέοι ιδιοκτήτες νωρίς στη θητεία τους.
«Στο ποδόσφαιρο υπάρχουν αυτές οι περίεργες ισοπαλίες. Μερικές ισοπαλίες είναι ακριβώς αυτό που περιγράφει η λέξη, άλλες τις νιώθεις σαν νίκη και άλλες σαν ήττες».
Σαν ήττα νιώθω τη χθεσινή, και ας ήταν βαθμολογικά αδιάφορο το ματς. Η Liverpool προηγήθηκε με 2-0, πέταξε μόνη της το προβάδισμα στο δεύτερο ημίχρονο, παραλίγο να πάρει το ματς στα χασομέρια, όμως το ανόητο φάουλ του Konate κόστισε εν τέλει τους τρεις βαθμούς. Έχασε ένα ματς γοήτρου απέναντι στην πιο arrogant ομάδα του πλανήτη που δεν έχει τίποτα για να υποστηρίξει αυτή τη συμπεριφορά.
«Talking point» του αγώνα όμως δεν είναι τα γρήγορα γκολ της Liverpool, η αντίδραση της Arsenal ή η τελευταία φάση του αγώνα, αλλά η αντίδραση του κόσμου στην αλλαγή του Trent Alexander-Arnold.
Την άποψή μου για τον «κύριο» την κατέθεσα πριν ανακοινώσει τη φυγή του και μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ.
Ο κόσμος όταν είδε το 66 να αλλάζει, φώναξε ρυθμικά το όνομα του ανθρώπου που δεν θα γίνει ποτέ, του Steven Gerrard, γιούχαρε στην είσοδό του στο γήπεδο και αμέσως αποθέωσε τον Connor Bradley.
Αμέσως «χάλασε» η γιορτινή ατμόσφαιρα στο Anfield με την είσοδο του «άσωτου υιού», του παιδιού που τους προδίδει και φεύγει ελεύθερος για ξένες πολιτείες.
Αμέσως όλοι οι τσάμπα μάγκες ηθικολόγοι έτρεξαν να τον υπερασπιστούν και να επικρίνουν τον κόσμο της Liverpool.
Μου δημιουργήθηκαν αρκετά ερωτήματα από αυτές τις αντιδράσεις.
Αρχικά, όλη αυτή η ευαισθητοποίηση κάθε Χριστούγεννα στα συνθήματα «feed the scousers», ή στο tragedy chanting για το Hillsborough, που είναι; Προφανώς δεν παίρνει αρκετά κλικ το συγκεκριμένο θέμα.
Δεύτερον, ποιοι είστε όλοι εσείς που θα πείτε στον κόσμο της Liverpool πώς θα πρέπει να νιώθει; Οι μοναδικοί που ξέρουν εξ’ ολοκλήρου τη κατάσταση, που αντιλαμβάνονται τι σημαίνει η φυγή του Arnold με τον τρόπο που γίνεται, είναι αυτοί που αν αύριο φύγουν όλοι οι παίκτες, αυτοί θα είναι ακόμα εκεί. Ο ίδιος ο κόσμος της Liverpool.
Ο Arnold έστρωσε το κρεβάτι του και τώρα θα πρέπει να κοιμηθεί σε αυτό. Συνειδητά πήρε την απόφαση να υπογράψει τετραετές και όχι πενταετές ή εξαετές το 2021, συνειδητά μπήκε σε συζητήσεις με Μαδρίτη από το 2023, συνειδητά έκοψε κάθε επαφή με τον κόσμο και άφησε να γίνει στη πλάτη του όλο το παιχνίδι, συνειδητά έκανε της χειρονομίες στη West Ham και συνειδητά φεύγει χωρίς η ομάδα να πάρει ευρώ, σαν αρουραίος από τον αεραγωγό.
Το να έχει ο οποιοσδήποτε την απαίτηση ο κόσμος μια τεράστιας ομάδας σαν τη Liverpool να πει και ευχαριστώ για τα παραπάνω επειδή πρόκειται για ένα παιδί της πόλης που είναι και καταπληκτικός παίκτης, είναι το λιγότερο αστείο.
Δεν μπορούν να αντιληφθούν πως ακριβώς αυτός είναι ο λόγος που υπάρχουν αντιδράσεις! Με το να μην περιμένει καν το τέλος της σεζόν, να γίνουν τα πανηγύρια αλλά με το να πάρει όλα τα φώτα πάνω του σε μια υπόθεση που ήδη ήταν σε εξαιρετικά δεινή θέση, ο Arnold έβαλε το μεγαλύτερο αυτογκόλ της ζωής του.
Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα τη γιούχα, ακριβώς γιατί υπάρχει αυτή η λογική της «προστασίας» οποιουδήποτε φοράει τη κόκκινη φανέλα. Χαίρομαι όμως που έγινε, γιατί έπρεπε να γίνει ξεκάθαρο σε όλους πως η συμπεριφορά του παίκτη ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΔΕΚΤΗ.
Μιλάμε για έναν τρομακτικά μεγάλο σύλλογο στο παγκόσμιο στερέωμα και το να νομίζει ο καθένας ότι μπορεί να αλωνίζει ελεύθερα τον μικραίνει επικίνδυνα.
Κάθε πράξη στη ζωή μας έχει και τα ανάλογα αποτελέσματα. Αυτά του έχουν σερβιριστεί του Trent και εγώ του λέω «καλή όρεξη».
Αν νομίζεις ότι το χθεσινό ήταν άσχημο, τότε σου προτείνω αν κληρωθούμε τα επόμενα χρόνια μεταξύ μας, να κάνεις τον τραυματία πριν μπεις στο αεροπλάνο για Liverpool.
Nos vemos, camarada. A partir de ahora, caminarás solo.
