Ο Hodgson αποτέλεσε την εξαίρεση του κανόνα σε πολλές αρχές και πεποιθήσεις που αφορούσαν τη θέση του manager της Liverpool.
Έφτασε στο Anfield με φρέσκες τις δάφνες από τη συμμετοχή της Fulham σε Τελικό του Europa League, αν και εκείνη τη σαιζόν τελείωσαν το πρωτάθλημα στη 12η θέση, ενώ την προηγούμενη είχαν κατακτήσει (υπό τον Hodgson) την 7η θέση.
Πως ήταν δυνατόν να θεωρηθεί ως κατάλληλος για τη θέση του manager με τις θέσεις που κατέλαβε με την Fulham; Μέτρησε μόνο η Ευρωπαϊκή πορεία της ομάδας του Δυτικού Λονδίνου;
Πάντως η θητεία του κράτησε μόνο 6 (έξι) μήνες στο Anfield, σπάζοντας το ρεκόρ της συντομότερης. Απέτυχε όμως όχι μόνο λόγω των αποτελεσμάτων – αν και έζησε μια δύσκολη περίοδο στο Merseyside λόγω των οικονομικών προβλημάτων, αλλά κυρίως για αυτά είπε, ή μάλλον για αυτά που δεν είπε.
Και παίρνοντας ως βάση το τελευταίο θα έπρεπε ίσως να συμπεράνουμε πως οι managers της Liverpool, απαιτείται να κατέχουν σε μεγάλο βαθμό την τέχνη της επικοινωνίας, αλλά ούτε ο Rafa Benitez, ούτε ο μεγάλος Bob Paisley κατάφεραν να ξεχωρίσουν στον τομέα αυτό.
Ήταν και οι δύο… παράξενοι…
Αυτό όμως το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της προσωπικότητας τους δεν το πρόσεχε κανένας, λόγω των κατορθωμάτων τους.
Τροφή για σκέψη έτσι? Γιατί από ότι φαίνεται, ιστορικά, ο επόμενος manager δεν χρειάζεται να μοιράζει απαραίτητα αγκαλιές στους παίκτες και υψωμένες γροθιές στο Kop -όχι ότι δεν μας αρέσει αυτό, αλλά αρκεί να μας διατηρεί εκεί, στην κορυφή της Αγγλίας και της Ευρώπης.
Λέγεται συχνά επίσης -από τις μέρες του Bill Shankly (1959-74), πως ο manager της Liverpool δεν αντιπροσωπεύει απλώς την ομάδα αλλά ολόκληρη την πόλη. Αποτελεί κοινωνικό καθήκον και οποιοσδήποτε αναλαμβάνει αυτή τη δουλειά θα πρέπει να εκτιμά σε αρκετά μεγάλο βαθμό του τι πέρασε η περιοχή.
Ο Benitez λοιπόν που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως ‘απροσάρμοστος’ χαρακτήρας, κατάφερε και με το παραπάνω να προσαρμοσθεί πλήρως στην πραγματικότητα του Liverpool, ως πόλης και ως κοινωνίας.
Θέλει κανένας από εσάς τον de Zerbi;
Γιατί σε σχέση με τον αγαπημένο Xabi Alonso ή τον πάντα χαμογελαστό Amorim, o σοβαρός και μετρημένος Roberto μάλλον εμπίπτει σε αυτήν την κατηγορία.
Συνεχίζεται και ολοκληρώνεται στο 4ο μέρος.