When you walk through a storm…
1884. Ο John Houlding, πρόεδρος της Everton, της μοναδικής τότε ομάδας της πόλης του Liverpool, αγοράζει από τον φίλο του John Orrell, το οικόπεδο απέναντι από το σπίτι του, στον Anfield Road, με σκοπό να στεγάσει εκεί την ομάδα. Ως το 1892 η Everton είναι ένοικος του γηπέδου του Anfield, όμως μία αντιπαράθεση των υπόλοιπων μελών του Συμβουλίου της ομάδας με τον Houlding σχετικά με το νοίκι του Anfield, αλλά και άλλων θεμάτων οικονομικής φύσεως, οδηγεί την Everton εκτός Anfield, τον Houlding εκτός Everton και το Anfield χωρίς ομάδα.
….Hold your head up high,
And don’t be afraid of the dark….
Έτσι στις 15 Μαρτίου του 1892 ο Houlding παίρνει την απόφαση να γεννηθεί ένας καινούργιος σύλλογος στην πόλη, ο οποίος επρόκειτο να αποκτήσει το όνομα Liverpool Football Club. 3 μήνες αργότερα, οι διαμάχες του Houlding με την Everton σχετικά με τις εμπορικές ονομασίες και τα λοιπά διαδικαστικά λαμβάνουν τέλος και έτσι, μια μέρα σαν σήμερα, πριν από 125 χρόνια, η Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία αναγνωρίζει και επίσημα τον νέο σύλλογο της πρωτεύουσας της μητροπολιτικής περιφέρειας του Merseyside: Τη Liverpool F.C.
….At the end of a storm
There’s a golden sky
And the sweet silver song of a lark…
Η Liverpool θα περάσει τις πρώτες δεκαετίες της ύπαρξής της έχοντας κάμποσες σκόρπιες επιτυχίες, μέχρι να έρθει η σταδιακή παρακμή και ο υποβιβασμός του 1954. Τα «πέτρινα χρόνια» που θα ακολουθήσουν θα… ταπεινώσουν τους «Reds», οι οποίοι αδυνατούν να ξαναβρούν τον δρόμο για την πρώτη κατηγορία, όμως θα είναι και η καταιγίδα που θα οδηγήσει στον πρώτο «χρυσό ουρανό» της ιστορίας της: Τα χρόνια του Bill Shankly.
Ερχόμενος από τη Huddersfield το 1959, ο Shankly αλλάζει τον ρου της ιστορίας της ομάδας του Anfield Road και μια για πάντα το «DNA» της. Το 1962 η ομάδα επιστρέφει στην πρώτη κατηγορία, το 1964 κατακτάει το πρώτο της πρωτάθλημα μετά από 1947 και για τις επόμενες 2 δεκαετίες ξεχνάει να σταματήσει να κατακτάει τίτλους! O Shankly και το θρυλικό «Boot Room» του Anfield έγραψαν την πιο χρυσή σελίδα στην ιστορία της Liverpool.
Τρία από τα αρχικά μέλη της παρέας αυτού του δωματίου, ο Bill Shankly, ο Bob Paisley και ο Joe Fagan ήταν και οι προπονητές της «κόκκινης» δυναστείας εκείνης της περιόδου. 10 πρωταθλήματα, 4 Κύπελλα Πρωταθλητριών, 2 Κύπελλα UEFA ήταν τα βασικότερα απ’τα κατορθώματα μίας 20ετίας γεμάτη τίτλους και επιτυχίες, με τον Kenny Dalglish, ως άξιος συνεχιστής της «παράδοσης» του «Boot Room» (αν και δεν «ανδρώθηκε» ποτέ προπονητικά εκεί όπως οι άλλοι τρεις προκάτοχοί του) να προσθέτει 3 ακόμα πρωταθλήματα (μεταξύ άλλων τίτλων) ως το 1990.
….Walk on through the wind
Walk on through the rain
Though your dreams be tossed and blown…
Ένας τεράστιος σύλλογος, όπως εξελίχθηκε η Liverpool, έχει ανάλογα «highs» στην διάρκεια της ύπαρξής του. Αλλά η ζωή είναι τέτοια που και οι δυσκολίες είναι κάποιες φορές αναπόφευκτες και έρχονται εξ ίσου ισχυρές. Και η Liverpool τις έχει ζήσει στο πετσί της, με την τραγικότερη μορφή που μπορεί να τη ζήσει ίσως ένας σύλλογος.
29 Μαΐου 1985 και 15 Απριλίου 1989. Δύο ημερομηνίες που «πλήγωσαν» τη Liverpool και το Αγγλικό ποδόσφαιρο γενικότερα. Δύο τραγωδίες που γράφτηκαν με μαύρα γράμματα στην βίβλο του ποδοσφαίρου. Αρχικά ήταν η τραγωδία στον Ευρωπαϊκό τελικό του Heysel, μεταξύ Liverpool και Juventus, η οποία οδήγησε στον αποκλεισμό των Αγγλικών ομάδων από όλες τις διοργανώσεις της UEFA ως το 1991 (η Liverpool επανήλθε ένα χρόνο αργότερα ως βασική υπαίτια της τραγωδίας) και διέκοψε την Ευρωπαϊκή πορεία και τα όνειρα μίας ομάδας που μπορούσε να κατακτήσει και άλλους τίτλους.
Στη συνέχεια ήρθε μία ακόμα μεγαλύτερη τραγωδία, αυτή του Hillsborough, η οποία στοίχησε τη ζωή σε ακόμα περισσότερα άτομα και ήταν αδιαμφισβήτητα η πιο σκοτεινή ώρα στην ιστορία του συλλόγου. Η ομάδα και ο κόσμος της ήταν σαστισμένοι, καθώς το σοκ από το μέγεθος της τραγωδίας αλλά και η προσπάθεια να αποδοθούν οι ευθύνες στους οπαδούς των «Reds», την στιγμή που η ολιγωρία και η ανευθυνότητα άνηκε σε άλλους, έδωσαν στην ομάδα μία δυνατή μπουνιά στο πρόσωπο, από την οποία έπρεπε να περάσει πολύς καιρός για να συνέλθει ουσιαστικά και η οποία της έχει αφήσει ανεξίτηλο σημάδι.
…Walk on, walk on
With hope in your heart….
Από το 1990 και μετά η Liverpool αγνοεί τη λέξη πρωτάθλημα. Έχει χάσει τα σκήπτρα της ομάδας με τους περισσότερους τίτλους στην Αγγλία από την «άσπονδη» αντίπαλο, Manchester United. Συν τοις άλλοις, είχε έναν τεράστιο αγώνα να δώσει εκτός γηπέδων, ώστε τα 96 αδικοχαμένα θύματα του Hillsborough να μην θεωρούνται οι υπαίτιοι της τραγωδίας.
Όμως παρά ταύτα η Liverpool συνέχισε να περπατάει, συνέχισε να έχει την ελπίδα ως κύριο οδηγό της για την συνέχεια. Η ελπίδα έγινε το μότο της. Οι επιτυχίες της αυτά τα 27 χρόνια δεν είναι πολλές, όμως είναι τέτοιες που μένουν χαραγμένες ανεξίτηλα στον κόσμο, ο οποίος προσμένει καλύτερες ημέρες. Ο τρελός και παλαβός τελικός με την Alaves, η απίστευτη ανατροπή του προημιτελικού του 2016 με την Borussia Dortmund. Και φυσικά ΕΚΕΙΝΗ η νύχτα στην Πόλη.
Όλα αυτά παρέα με τον κόσμο της. Τον κόσμο της που δεν σταμάτησε ποτέ να τη στηρίζει. Δεν σταμάτησε ποτέ να λέει το (ας το παραδεχτούμε, δεν πειράζει) απίστευτα γραφικό αλλά και συνάμα τόσο αθεράπευτα ρομαντικό «This is going to be our year«. Τον κόσμο της που πήρε τους πιστούς στρατιώτες της ομάδας, τον Kenny, τον Stevie, τον Robbie (και όχι μόνο) και τους έκανε «βασιλιάδες», «μύθους», «θεούς». Τον κόσμο της που στο ημίχρονο του τελικού του 2005, με το σκορ στο εις βάρος της Liverpool 3-0, συνέχισε να τραγουδάει και να περιμένει αυτό το ένα σημάδι για να πιστέψει στο θαύμα. Στον κόσμο της που παράλληλα δεν άφησε ποτέ τις οικογένειες των «96» μόνες τους και που στο τέλος, τον Απρίλιο του 2016 μπόρεσε να φωνάξει επιτέλους τη λέξη «Justice«!
Αυτός ο κόσμος και αυτός ο σύλλογος έχουν δημιουργήσει μία σχέση ξεχωριστή, μία σχέση που αντικατοπτρίζεται καλύτερα από οπουδήποτε αλλού στο τραγούδι που επέλεξαν να υιοθετήσουν ως «ύμνο» και να τραγουδάνε πριν και μετά από κάθε παιχνίδι, αδιάκοπα από το 1963 μέχρι σήμερα και που θα συνεχίσουν να τραγουδάνε για πάντα. Αυτή η σχέση έχει συμβάλλει εξίσου με τις επιτυχίες του παρελθόντος στο να δημιουργήσει έναν ποδοσφαιρικό γίγαντα, κοιμώμενο μεν, αλλά γίγαντα.
Ο ερχομός αυτού του τρελού Γερμανού με τα γυαλιά, το καπέλο και το εκρηκτικό ταμπεραμέντο ναι, είναι η αφύπνιση που αυτή η ομάδα χρειάζεται. Μπορεί ο κόσμος να συνεχίζει να γκρινιάζει, για μεταγραφές, λογιστικά και χίλια δυο πράγματα, όμως η αύρα στο Anfield έχει ήδη αλλάξει. Το Λίβερπουλ είναι ξανά ένας προορισμός που ιντριγκάρει τοπ ονόματα. Οι Reds έχουν έναν δικό τους (Αιγύπτιο) ήρωα να τραγουδάνε, μία ομάδα που μπορεί να τους κάνει επιτέλους να λένε πως «ναι, φέτος είναι ΟΝΤΩΣ η χρονιά μας». Και αν όχι φέτος, ότι θα είναι πολύ, πολύ σύντομα. Ο τρόπος που χάθηκε ο τελικός προ ολίγων ημερών ήταν απλά μια προσγείωση στην σκληρή πραγματικότητα. Δεν αρκεί ένα χτύπημα των δαχτύλων για να έρθει η κορυφή. Όμως για να την κατακτήσεις πρέπει πρώτα να την προσεγγίσεις. Και πλέον αυτό έχει γίνει.
Στο τέλος της ημέρας πάντως, ανεξάρτητα από τις επιτυχίες, τις αποτυχίες, τα γέλια και τα δάκρυα, το μόνο που μένει είναι αυτές οι πέντε λέξεις που βλέπει κανείς όταν αντικρίζει τις «Πύλες του Shankly». Τις 5 λέξεις που περιλαμβάνουν την ουσία όλης της ένδοξης ιστορίας αυτού του τεράστιου συλλόγου:
…And you’ll never walk alone
You’ll never walk alone.
Χρόνια πολλά, αγαπημένη Liverpool.