Ο αρθρογράφος του liverpool.gr, Παναγιώτης Ρουμελιώτης, παραθέτει τις σκέψεις του σχετικά με το φινάλε της Premier League αλλά και τον επερχόμενο τελικό του UEFA Champions League.
Η αλήθεια είναι πως το κείμενο αυτό δεν έχω σκεφτεί πως θα το δομήσω. Καλά καλά δεν είμαι σίγουρος τι μήνυμα θέλω να περάσω. Τις σκέψεις και τα συναισθήματα αναλύω, και όπου βγει.
Από τη κόλαση στο παράδεισο, από εκεί ξανά στη κόλαση και ξανά μανά… Ένα τρενάκι χαράς, λύπης, ενθουσιασμού, μα πάνω από όλα ελπίδας ήταν η φετινή πορεία της Liverpool στο πρωτάθλημα της Premier League.
Δεν θα σας κρύψω ότι από χθες νιώθω άδειος. Πριν την έναρξη του παιχνιδιού προσπαθούσα να συγκρατήσω τις όποιες ελπίδες μου, πείθοντας τον εαυτό μου ότι η City θα κερδίζει με 3-0 από το πέμπτο λεπτό τη Villa του Gerrard. Κι όμως, για 35 λεπτά, ίσως έζησα τις πιο αγχωτικές, ασήκωτες, ανυπόφορες στιγμές της ποδοσφαιρικής μου ζωής.
«Ντριν – ντριν!». «Ε, θα ισοφάρισε η City, καλά ήταν όσο κράτ-… 0-2 η Villa. Ο Χριστός και η Παναγία, 0-2 η Villa». Ξεσηκωμός στο Anfield την ίδια ώρα. «Ε, δεν γίνεται. Κάνει τη δουλειά ο Gerrard και στραβοπατάμε εμείς;!». Εν τω μεταξύ, η Liverpool για μισή ώρα δεν αλλάζει δεύτερη πάσα, την ώρα που ψάχνει γκολ τίτλου. Ειδοποίηση. 1-2 η City. Κι άλλη. 2-2. Ε στη τρίτη, όλοι ξέραμε τη μοίρα μας. Το συναίσθημα ήταν τόσο ψυχοβγαλτικό, που στο γκολ του Salah ούτε που αντέδρασα.
Αν είχε μπει τρία λεπτά νωρίτερα, μπορεί η τηλεόραση να είχε φύγει από τον τρίτο και στο κεφάλι κάποιου περαστικού από τα πανηγύρια. Κι όμως, το ποδόσφαιρο είναι ένα τόσο μαγικό και τόσο περίεργο άθλημα που δεν κούνησα εν τέλει ούτε το κεφάλι μου. H City «έκλεισε» με τη ποιότητά της και την εμπειρία της το ματς, ότι δεν έκανε ένα μήνα πίσω στη Μαδρίτη δηλαδή, και πήρε το πρωτάθλημα.
Στο τέλος, σε ένα ματς που έλεγα πως δεν μπορεί να έχουμε ελπίδα για το πρωτάθλημα, κατέληξα να το νιώθω δικό μας για περίπου μία ώρα. Δάκρυα δεν έφυγαν, συγκρατήθηκα, όμως το σφίξιμο στο στομάχι υπάρχει ακόμα. Η Liverpool, υπό κανονικές συνθήκες, δεν θα έπρεπε να έχει ελπίδα κόντρα σε ένα σύλλογο – κράτος, όμως η νοοτροπία του κλαμπ αλλά και του Jurgen, την έχουν φέρει σε σημείο να νιώθουμε άδειοι επειδή δεν πήραμε το Quadruple!
Έχω την αίσθηση ότι τελείωσε άδοξα η χρονιά. Περίεργο πράγμα το συναίσθημα, αφού ώρες ώρες πατάει κάτω τη λογική. Η Liverpool σε πέντε βράδια παίζει το σημαντικότερο παιχνίδι της χρονιάς. Το μεγαλύτερο παιχνίδι σε επίπεδο συλλόγων στο κόσμο. Έχει την ευκαιρία να πάρει τη κούπα με τα μεγάλα αυτιά για ΕΒΔΟΜΗ φορά στην ένδοξη ιστορία της. Κι όμως, έχω την αίσθηση ότι από χθες χάθηκαν όλα.
Προφανώς και είμαι λάθος. Κυπελλούχοι εις διπλούν και φιναλίστ του Champions League είμαστε. Αν μου το προσέφερε κάποιος αυτό το περασμένο Ιούλιο, ειδικά μετά τα όσα περάσαμε πέρυσι, θα του ξερίζωνα το χέρι για να το αποδεχθώ.
Η Liverpool, έχει την ευκαιρία να γράψει και πάλι ιστορία. Μια ομάδα που πέρυσι χαρακτηρίσθηκε ως «τελειωμένη», με έναν προπονητή ο οποίος παρουσιάσθηκε ως «κουρασμένος», επέστρεψε δυναμικά. Γιατί η Liverpool περπάτησε για μια ακόμη φορά κόντρα στη βροχή, ακόμα κι αν τα όνειρά της πετάχτηκαν και έφυγαν με τον άνεμο.
Αυτή η ομάδα επιβάλλεται να ξανασηκωθεί. Το ίδιο και ο κόσμος της. Καμία μιζέρια, καμία στεναχώρια. Μόνο περηφάνεια. Μόνο πίστη για μία ακόμη μάχη. Άλλωστε, αυτή η ομάδα το αξίζει.
Το άρθρο ξεκινάει με ένα στοίχο από τον ύμνο της ομάδας. Φρόνιμο είναι, να κλείσει με έναν γραμμένο από τον κορυφαίο μουσικό που γέννησε το Merseyside.
Πιστεύουμε πάντα σε αυτή την ομάδα. Γιατί όπως είχε πει ο John Lennon, «you may say I’m a dreamer, but I’m not the only one».
