Ένα κείμενο του Στέλιου Φώλια :
Με αφορμή τη σημερινή μέρα και τη συμπλήρωση 37 χρόνων από τη γέννηση του μεγάλου αρχηγού,αποφάσισα να γράψω ένα όχι και τόσο αντικειμενικό άρθρο.
Πέρασαν 15 χρόνια που όντας παιδάκι ξεκίνησα να παίζω το περιβόητο championship manager.Έχοντας δει στη τηλεόραση ένα παιχνίδι της εθνικής Φιλανδίας και έχοντας τρελαθεί με το χάδι στη μπάλα από τον Jari Litmanen αποφάσισα να ξεκινήσω με τη Liverpool.Ερωτεύτηκα αυτό το κλάμπ και άρχισα να ψάχνω γι’αυτό.Έμαθα οτι ένα χρόνο πριν είχε κανει το τρεμπλ,έμαθα για το Hillsborough και τις 96 ψυχές που χάθηκαν,έμαθα για το Heysel και τον 5ετη αποκλεισμό από την Ευρώπη,για τις 4 κατακτήσεις του Champions League και για παίχτες θρύλους που πέρασαν από τη κόκκινη μεριά του Merseyside.Αυτό που δεν γνώριζα τότε ήταν πως ένα παιδάκι απο τα σπλάχνα της ομάδας θα με έκανε να αγαπήσω σαν οικογένεια μου τη Liverpool και να ερωτευτώ ακόμη παραπάνω το ποδόσφαιρο.
Ο μετέπειτα θρύλος της Liverpool και ένας απο τους μεγαλύτερους αρχηγούς και πιο ολοκληρωμένους παίχτες που πέρασαν απο το ποδόσφαιρο,μου έχει προσφέρει στιγμές που θα μου μείνουν χαραγμένες όλη μου τη ζωή.Πώς μπορώ να ξεχάσω άλλωστε το γκολ με τη Boro από τα 35 μέτρα,τα γκολ με τη United και τα φιλιά στη κάμερα,τη ψυχή που κατέθετε σε κάθε Merseyside derby,το γκολ κόντρα στον Ολυμπιακό στο 86′ και οταν η ομάδα χρειαζότανε ένα ακόμη γκολ για να προκριθεί στους 16 του Champions League,το γκολ στον καλύτερο τελικό Champions League όλων των εποχών,το γκολ στο 90 στον τελικο του FA cup κόντρα στη West Ham,καθώς και το 13-14που παραλίγο να οδηγήσει την ομάδα στη κατάκτηση του πρωταθλήματος 24 χρόνια μετα;
Λένε πώς τις μεγαλύτερες στιγμές τις ζωής σου τι θυμάσαι μια ζωή.Πού ήσουν,με ποιούς,τι έκανες,τα πάντα.Το 2005 λοιπόν και όταν έβλεπα την ομάδα που αγαπάω να βρίσκεται πίσω στο σκορ με 3-0 στο ημίχρονο κόντρα στη καλύτερη ομάδα της 10ετίας,πίστευα οτι όλα είχαν τελειώσει και ήδη είχα αρχίσει να κλαίω.Ο πατέρας μου τότε μου χε πει να σταματήσω να κλαίω,να χω πίστη και οτι τα πάντα μπορούν να αλλάξουν.Δεν το πίστεψα στιγμη.Του έλεγα οτι αυτοί έχουν παιχταράδες και δεν γίνεται να γυρίσει.Ξεκινώντας το 2ο ημίχρονο και με τον Gerrard να κάνει τα πάντα στο γήπεδο,παίζοντας μέχρι και δεξί μπακ στα τελευταία λεπτά,με μια κεφαλιά στο γάμα της εστίας του Dida και με τα χέρια του να ξεσηκώνει τους οπαδούς των κόκκινων,το πίστεψα.Είδα έναν πιτσιρικά να παίρνει από το χέρι την ομάδα και να την οδηγεί στη κατάκτηση του 5ου ευρωπαϊκού.Με θυμάμαι να κλαίω στα χέρια του πατέρα μου.Όπως και ένα χρόνο μετά,στο τελικό του FA cup,με το ρολόι να γράφει 90 και τον πίνακα του σκόρ 3-2 υπέρ της West Ham,έπρεπε κάποιος να βγεί μπροστά και δεν ήταν άλλος αυτός από τον Stevie που με ένα κεραυνό απο τα 30 μέτρα έστειλε το παιχνίδι στη παράταση και τελικά τη Liverpool στη κατάκτηση του τροπαίου.
Όταν έρχονταν παίχτες και μετά έφευγαν και έμενε η ομάδα κενή,αυτός ήταν εδώ να παλεύει μόνος του και να κάνει τους πάντες γύρω του να μοιάζουν παιχταράδες.Όταν μετά το γλίστρημα κόντρα στη Chelsea και τη χαμένη ευκαιρια για ένα πρωτάθλημα που τόσο άξιζε,έκλαιγα μαζί του σαν να ήταν αδερφός μου και ξέροντας οτι κανείς δεν μπορεί να σε κατηγορήσει ξέρω οτι πόναγες παραπάνω.
Σε ευχαριστώ που όταν όλη η ευρώπη σε ζήταγε εσύ έμεινες εδώ.Σε ευχαριστώ που με έκανες να αγαπάω αυτό το σύλλογο και να τον νιώθω οικογένεια μου.Σε ευχαριστώ για όλες τις στιγμές που μου χάρησες.Χρόνια πολλά Captain Fantastic.