Dear Mama,
Μετά από τέσσερα χρόνια στην ομάδα, δυστυχώς ήρθε η ώρα να φύγεις. Το σώμα σου θα βρίσκεται στο Λονδίνο, αλλά ένα μέρος της καρδιάς σου θα ανήκει για πάντα στη Liverpool. Στην πόλη και στην ομάδα. Το έχεις αποδείξει άλλωστε, εντός και εκτός γηπέδου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά το παιχνίδι με τη Rubin Kazan (το πρώτο του Klopp στο Anfield), όπου στο τέλος το επίθετό σου ακουγόταν ρυθμικά στο γήπεδο.
Το ίδιο έγινε και με τη Dortmund μετά το τέλος του αγώνα. Α, μιας και το ανέφερα, πώς να ξεχάσω και το πώς με έκανες να νιώσω με αυτήν την κεφαλιά που μας έκανε να ισοφαρίσουμε με 3-3… Όταν λίγα λεπτά πριν είχε μειώσει ο πρώην συμπαίκτης σου, ο Coutinho, σε 2-3 είχα μείνει σχεδόν ανέκφραστος. Εσύ όμως με το γκολ που πέτυχες έκανες τη σπίθα της ελπίδας για ανατροπή πυρκαγιά. Καταλαβαίνεις λοιπόν πόσο μεγάλο ρόλο έπαιξες στο να ζήσουμε μία βραδιά που θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη μας για πάντα.
Για να μη θυμηθώ και τη δήλωση που με πάθος έκανες μετά τη λήξη: «This fans never leave us and they always shout for us, so this is a win for the Liverpool country (!!!)». Εσύ και ο κόσμος της ομάδας έχετε αγαπηθεί.
Ή μία άλλη δήλωση που είχες κάνει στο LFCTV, όπου με μια μάτια που φανέρωναν ότι το εννοούσες, είχες αυτοχαρακτηριστεί «Scouser».
Έχεις όμως και κάτι ελαττώματα ρε Mama… Ότι κουβαλάς μία τρέλα (όπως μαρτυρούν τα κουρέματά σου, οι πλάκες στους συμπαίκτες, ο χαβαλές που χαρακτηριστικά θυμάμαι να έκανες στις δηλώσεις μετά τα παιχνίδια με Dortmund και United), είναι εμφανές και ουδόλως κατακριτέο. Όμως υπήρξαν φορές που αυτή σου την τρέλα και αυτό το στυλ «relax, don’t take things too seriously» που ενίοτε είχες τα έβαζες πάνω από τη συνέπεια και τον επαγγελματισμό που όφειλες να έχεις ως παίκτης της Liverpool. Υποθέτω ότι αυτοί ήταν οι βασικοί λόγοι που σε έκαναν να πας αργοπορημένος σε πτήση και γεύμα της ομάδας, και δυσαρέστησαν τον προπονητή σου. Αν και εδώ που τα λέμε, κάποτε σκέφτηκα ότι ενδεχομένως ο Klopp εξάντλησε την αυστηρότητά του στην περίπτωσή σου, έτσι ώστε να στείλει ένα μήνυμα στους συμπαίκτες σου ότι ναι μεν οι δυο πλευρές μπορούν να έχουν αυτή την όμορφη σχέση που μας έχουν δείξει ότι έχουν, όμως οι παίκτες δεν πρέπει να ξεχνάνε ότι υπάρχει και ένα αφεντικό.
Συμπερασματικά, αν μου ζητούσαν να διαλέξω ενδεικτικά μερικούς παίκτες που ήθελα να αποχωρήσουν από την ομάδα, εσένα δε θα σε διάλεγα. Όχι τόσο για το πόσο καλός αμυντικός είσαι, όσο για το συναισθηματικό δέσιμο που αποδεδειγμένα είχες με τον κόσμο. Το οποίο στο σύγχρονο ποδόσφαιρο δεν είναι και ό,τι πιο σύνηθες. Αλλά απ’ ότι φαίνεται δε γινόταν αλλιώς.
Καλή επιτυχία στο Λονδίνο. Τουλάχιστον έμεινες Αγγλία και τουλάχιστον φέτος θα τα πούμε άλλη μία φορά. Η και περισσότερες αν κληρωθούμε μαζί σε κανένα κύπελλο. Who knows…