Ο θρυλικός πρώην τερματοφύλακας των Κόκκινων μίλησε στον Donald McRae του Guardian για τις τραυματικές του εμπειρίες στον πόλεμο ανεξαρτησίας της Ζιμπάμπουε, για το Heysel,για το Hillsborough αλλά και για το σκάνδαλο με τα στημένα ματς που αμαύρωσε την φήμη του.

Καθώς η συνέντευξη ξεκινά από τα χρόνια που υπηρέτησε ως έφεδρος στον στρατό της Ροδεσίας, το 1975 ,κατά τη διάρκεια του Πολέμου Ανεξαρτησίας της Ζιμπάμπουε(πρώην Ροδεσία) το χαμόγελο σβήνει από το πρόσωπο του.

Οι βασανιστικές αναμνήσεις σκιάζουν το πρόσωπο του αλλά με αυτό τον τρόπο μπορεί να καταλάβει κανείς πιο εύκολα τις εκκεντρικότητες και τα λάθη που καθόρισαν τη ζωή του.

Με μορφασμούς θυμάται πως ένας από τους λευκούς συντρόφους του στο στρατό ακρωτηρίαζε τα σώματα των μαύρων νεκρών ανταρτών.

«Αυτός ο τύπος έκοβε ένα αυτί από κάθε άνθρωπο που σκότωνε. Κρατούσε τα αυτιά μέσα σε βάζο. Και είχε αρκετά τέτοια βάζα. Ήθελε εκδίκηση γιατί η οικογένεια του είχε υποφέρει κατά τη διάρκεια του πολέμου.» λέει.

Ο 60 χρονος Grobbelaar σταματά για λίγο πριν περιγράψει τη στιγμή που σκότωσε για πρώτη φορά άνθρωπο στη ζωή του.

«Την πρώτη φορά συνέβη σε δειλινό. Καθώς ο ήλιος βυθίζεται αρχίζεις και βλέπεις σκιές στους θάμνους. Δεν μπορείς να αναγνωρίσεις πολλά μέχρι που αρχίζεις να βλέπεις το ασπράδι των ματιών τους. Ή εσύ τότε ή αυτοί. Πυροβολείς, πέφτεις και γύρω σου ξεσπά πανδαιμόνιο από τους πυροβολισμούς. Ακούς φωνές δίπλα σου: ‘ Ει Δεκανέα χτυπήθηκα’. Τους σφυρίζεις να σταματήσουν αλλιώς θα σκοτωθείτε όλοι. Όταν η μάχη σταματά παντού βλέπεις πτώματα. Την πρώτη φορά οτιδήποτε υπάρχει στο στομάχι σου, ανεβαίνει στο στόμα σου.»

Πόσους ανθρώπους σκότωσε; «Δεν θα μπορούσα να σου πω» λέει.

Ακούγεται όμως σαν να σκότωσε αρκετούς και το επιβεβαιώνει κι ο ίδιος λέγοντας :»Ναι. Γι’ αυτό έζησα τη ζωή μου όπως την έζησα ως τώρα. Μπορώ να πω μόνο ότι λυπάμαι για το παρελθόν. Δεν μπορώ να το αλλάξω.»

Το ψυχολογικό τραύμα όμως ήταν έντονο και ο Grobbelaar περιγράφει πως δύο φίλοι του στρατιώτες αυτοκτόνησαν ταυτόχρονα στο στρατόπεδο,σε γειτονικές τουαλέτες , όταν τους είπαν με το τέλος της θητείας τους ότι θα έπρεπε να υπηρετήσουν 6 επιπλέον μήνες.

Πιστεύει επίσης ότι το ποδόσφαιρο τον έσωσε αφού «κράτησε τις σκέψεις μου μακριά από τις μαύρες αναμνήσεις του πολέμου» λέει.

Ο Ροδεσιανός στρατός μαχόταν για να διατηρηθεί στην εξουσία η μειοψηφία των λευκών, αλλά ο Grobbelaar όπως και οι περισσότεροι λευκοί στρατιώτες αντιμετώπιζε με αδιαφορία την πολιτική κατάσταση της χώρας του.

Το ποδόσφαιρο τον είχε κάνει ήδη ήρωα στις φτωχογειτονιές των μαύρων. «Οι φίλαθλοι με φώναζαν ο Άνθρωπος της Ζούγκλας. Έλεγαν ότι αυτός ο νεαρός δεν είναι λευκός. Είναι μαύρος με δέρμα λευκού.» συνεχίζει.

Αφού έπαιξε σε ομάδες στο Durban και στο Vancouver εκπλήρωσε το όνειρο του να παίξει στην Αγγλία πηγαίνοντας πρώτα στην Crewe Alexandra.

Όταν άκουσε ότι ο μεγάλος Bob Paisley θα ερχόταν στο γήπεδο για να τον παρακολουθήσει με ενδεχόμενο τη μεταγραφή του στη Liverpool, δεν παράτησε τη ρουτίνα που είχε για το ζέσταμα πριν τον αγώνα.

Ο Grobbelaar μπήκε στον αγωνιστικό χώρο με μία ομπρέλα, περπάτησε με τα χέρια του στο γήπεδο όπως συνήθως και χοροπηδούσε κάτω από τα δοκάρια της εστίας.

Γιατί δεν συμβιβάστηκε να αφήσει τουλάχιστον την ομπρέλα εκτός τελετουργικού; «Έβρεχε» λέει, «οπότε ζήτησα από την Mavis, τη γυναίκα που ήταν υπεύθυνη για το τσάι μας να μου δανείσει τη δική της.»

Ο Grobbelaar απογοητεύτηκε πολύ όταν άκουσε από τον Tony Waddington, manager τότε της Crewe, ότι ο Paisley μην πιστεύοντας αυτά που έβλεπε αποχώρησε από το γήπεδο πριν καν αρχίσει ο αγώνας!

Οι scouts όμως της Liverpool είχαν εντυπωσιαστεί τόσο πολύ από τον παίκτη ώστε κατάφεραν τελικά να πείσουν τον Paisley για να τον φέρουν στην ομάδα των Κόκκινων.

Παρόλο που κέρδισε έξι Πρωταθλήματα, 3 Κύπελλα Αγγλίας και ένα Κύπελλο Πρωταθλητριών, αρκετοί περιφρονούσαν τον παίκτη χαρακτηρίζοντας τον ως κλόουν.

Στην πραγματικότητα όμως αποδείχθηκε ένας καλός τερματοφύλακας, όταν ήταν συγκεντρωμένος, και εξάλλου το τεχνικό team της Liverpool θα τον είχε διώξει από την ομάδα αν δεν πίστευε στις ικανότητες του.

Η «Σκωτσέζικη μαφία» της Liverpool, οι Alan Hansen, Kenny Dalglish και Graeme Souness δεν συγχωρούσαν εύκολα τα λάθη του και ειδικά ο Alan Hansen δεν του μιλούσε για μια εβδομάδα αν συνέβαινε να κάνει έστω κι ένα λάθος!

Ο «ανελέητος» μάλιστα Paisley καθυστέρησε μάλιστα κάποτε να του ανακοινώσει ότι ο πατέρας του είχε πεθάνει!

«Ακόμα δεν το πιστεύω ότι περίμενε το τέλος του Τελικού του Intercontinental Cup με αντίπαλο την Flamengo στο Τόκιο για να μου το ανακοινώσει» λέει.

«Μου λέει λοιπόν ο Bob ‘μπορείς να πας στην κηδεία του πατέρα σου, αλλά την Παρασκευή να είσαι πίσω’.Η κηδεία ήταν την Πέμπτη. Πήγα λοιπόν με business class από το Τόκιο στο Παρίσι, στο Johannesburg και πίσω πάλι στο Heathrow. Στην επόμενη μισθοδοσία μου δεν πήρα τίποτα. Είχα πληρώσει εγώ τελικά τα έξοδα της μετακίνησης. Ήταν ανελέητοι. Δεν έδειξαν συμπόνια τότε.»

Περηφανεύεται όμως ότι έπαιξε και έζησε δίπλα σε θρυλικούς παίκτες.

Περιγράφει πως μοιραζόταν το ίδιο δωμάτιο με τον Steve Nicol, ο οποίος περνούσε τα βράδια του πίνοντας μπύρες και τρώγοντας σνακ. «Ο Nicol ήταν παίκτης φαινόμενο» λέει. «Όλοι παίζαμε σκληρά και ζούσαμε σκληρά. Ο Terry McDermott μπορούσε να πιει λίτρα μπύρας αλλά την επόμενη μέρα στην προπόνηση ήταν μπροστάρης.»

Η Liverpool ήταν τότε στα καλύτερα της και οι παίκτες έπιναν τόση μπύρα που θα προκαλούσε σοκ σε οποιαδήποτε ομάδα της Premier League σήμερα.

Όταν κέρδιζαν εκτός έδρας- κάτι πολύ συνηθισμένο τότε, ο Grobbelaar έπινε κατά μέσο όρο 3 μπύρες.

Όταν έχαναν όμως «για να σκοτώσουν τη λύπη» κατέβαζε και ο ίδιος, όπως όλοι, μια δωδεκάδα, στο μακρύ ταξίδι της επιστροφής.

Πριν τον αγώνα του Τελικού Πρωταθλητριών ομάδων στη Ρώμη το 1984, είχαν πάει για λίγο στο Tel Avid και μεθυσμένοι καθώς ήταν κάποιοι παίκτες της αποστολής είχαν μπλεχτεί σε καυγά μεταξύ τους.

Ο Ιταλικός Τύπος είχε γράψει τότε ότι η Liverpool είναι μια διαλυμένη ομάδα.

Στο τούνελ όμως λίγο πριν να βγουν στον αγωνιστικό χώρο του Olimpico ,ο Souness έβαλε τους συμπαίκτες του να τραγουδήσουν το ‘I don’t Know what it is, But I Love it» του Chris Rea και οι παίκτες της Roma είχαν πάθει πλάκα ακούγοντας τους από δίπλα.

Λένε μάλιστα ότι καθώς έβγαιναν έξω, ο ήχος του τραγουδιού ακουγόταν πιο δυνατός!

Στη διαδικασία των penalties όπως θυμούνται οι πιο παλιοί, ο Grobbelaar έκανε τα χορευτικά του, το περίφημο «spaghetti-legs».

O Francesco Graziani έχασε το πέναλτι και ο Grobbelaar άρχισε να τρέχει στον αγωνιστικό χώρο πανηγυρίζοντας.

Μέσα στον ενθουσιασμό, ο Joe Fagan συμβούλεψε τον Alan Kennedy να χτυπήσει αυτός το τελευταίο πέναλτι της Liverpool, αντί του Grobbelaar.

«Ευχαριστώ το τυχερό μου αστέρι που δεν ήμουν τελικά εγώ ο 5ος παίκτης της Liverpool που θα χτυπούσε το πέναλτι, όπως είχε αρχικά σχεδιασθεί» λέει.

«Αν το έχανα θα ήμουν σημαδεμένος».

Τα χρόνια όμως ευτυχίας και επιτυχίας που έζησε στη Liverpool αμαυρώθηκαν από τις τραγωδίες του Heysel και του Hillsborough.

Το Heysel όπου 39 οπαδοί της Juventus σκοτώθηκαν πριν την έναρξη του Τελικού Πρωταθλητριών ομάδων Ευρώπης τον επηρέασε πιο πολύ από την εμπειρία του στον πόλεμο.

«Ήταν χειρότερο. Στο πεδίο της μάχης γνωρίζεις τι μπορεί να συμβεί. Να ακούς τους τοίχους να πέφτουν και να βλέπεις τα σώματα των φιλάθλων να πετάγονται, είναι τρομερό.»

Ο Grobbelaar πληγώθηκε άσχημα και από την καταστροφή του Hillsborough το 1989.

Το βιβλίο του προσφέρει μια τραγική εικόνα για το τι συνέβη, καθώς ήταν ο παίκτης που βρισκόταν πιο κοντά στους 96 οπαδούς της Liverpool που σκοτώθηκαν εκείνη τη μέρα.

«Ήμουν κοντά στη θύρα 13 και υπήρχε αυτός ο απαλός θόρυβος, όπως όταν φεύγει ο αέρας από κάπου.Είδα τα πρόσωπα τους να πιέζονται στο φράχτη και καθώς πήγα να μαζέψω τη μπάλα, φώναξα στη γυναίκα αστυνομικό ‘ανοίξτε την πύλη’ .Μου απάντησε ‘δεν έχω τα κλειδιά’. Όταν η μπάλα ήρθε σε μένα για δεύτερη φορά, της φώναξα ξανά. Είδα ότι είχαν ένα κλειδί. Κλώτσησα τη μπάλα και άρχισα να τρέχω προς τον διαιτητή. Τότε ήταν που έπεσαν τα προστατευτικά και τα σώματα των οπαδών άρχισαν να πέφτουν κάτω. Μπορούσα να ακούσω τον αέρα που έβγαινε από μέσα τους. Ένα από τα πρόσωπα που είχε κολλήσει στον φράχτη ήταν ενός κοριτσιού, της Jackie. Εγώ της είχα προμηθεύσει το εισιτήριο του αγώνα, και ευτυχώς επέζησε. Την είδα ξανά όταν υπέγραφα για το βιβλίο μου.»

Ίσως να είδε τόσο πολύ θάνατο και τραγωδία που στην πορεία να έχασε τα λογικά του.

Το βιβλίο του προσφέρει μια εκτενή αναφορά στις κατηγορίες της S*n εναντίον του για τα στημένα παιχνίδια, το 1994.

Μετά από δίκες που τράβηξαν σε μάκρος και οι οποίες απέτυχαν να δώσουν κάποια ετυμηγορία οι Grobbelaar, John Fashanu και Hans Segers απαλλάχτηκαν των κατηγοριών το 1997.

Ο Grobbelaar μήνυσε στη συνέχεια τη S*n, επιτυχώς ,για συκοφαντία, αλλά τελικά αντί για 85.000 λίρες το ποσό αποζημίωσης ορίστηκε στη μία λίρα!

Υποχρεωμένος να καλύψει επίσης τα έξοδα της δίκης, στο ποσό των 500.000 λιρών, χρεοκόπησε.

Μιλώντας στη συνέχεια για τις προοπτικές της φετινής Liverpool ,λέει «Εκτός κι αν είμαι μακριά, βλέπω όλους τους εντός έδρας αγώνες. Αν οι παίκτες αυτοί μοιάζουν σε μας, τότε ο κύριος στόχος είναι ένας. Το Πρωτάθλημα. Οτιδήποτε άλλο είναι απλά bonus.»

O Grobbelaar ήταν ο τελευταίος τερματοφύλακας της Liverpool που πανηγύρισε Πρωτάθλημα το 1990 και το έκανε τότε περπατώντας με τα χέρια του αγωνιστικό χώρο.

Θα μπορούσε να πιστέψει τότε ότι η Liverpool θα έπρεπε να περιμένει 28 χρόνια για έναν τέτοιο τίτλο; «Όχι.» λέει. «Κατηγορώ τον μάγο που ερχόταν και έβαζε διάφορα πράγματα στην εστία μου και ο οποίος είχε πει ‘Αν δεν έχετε τον ‘Άνθρωπο της Ζούγκλας’ δεν πρόκειται να κερδίσετε τίποτα ξανά. ‘ Και δεν κέρδισαν.»

Γελάει όταν τον ρωτάω με ποιον τρόπο μπορεί να ‘σπάσει’ αυτή η κατάρα του μάγου.

«Πρέπει να κατουρήσεις και στα τέσσερα γκολποστ. Το έκανα το 2014 (που βγήκαμε δεύτεροι) στα δύο αλλά με έπιασαν καθώς πήγαινα προς τη μεριά του Anfield Road.»

«Αν δεν το κατακτήσουμε φέτος θα πάω στο Anfield Road και θα ολοκληρώσω τη δουλειά μου.»

Το βιβλίο του Bruce Grobbelaar «Life in a Jungle» κυκλοφορεί ήδη.