Ο αρχηγός της Εθνικής Σκωτίας Andy Robertson μίλησε ως μέλος του νέου σκωτσέζικου ποδοσφαιρικού Podcast του BT Sport Currie Club, εκφράζοντας τις σκέψεις του για το μέλλον.
Ξεκίνησε στη Celtic και ο Andy Robertson θα ήθελε πολύ να τελειώσει στη Celtic, όταν η Liverpool αποφασίσει ότι δεν θα τον χρειάζεται πλέον στο Anfield.
Και εκεί βρίσκεται το δίλημμα για τον αρχηγό της Σκωτίας, που δεν έκρυψε ποτέ την αγάπη του για τον σύλλογο που τον ανακάλυψε όταν ήταν 15 χρονών, πριν γίνει ένας από τους καλύτερους αριστερούς μπακ στον κόσμο.
Ο 28χρόνος θα ήθελε να φορέσει την πράσινο-άσπρη φανέλα κάποτε, αλλά δεν ξέρει το πότε. Αλλά όταν έρθει αυτή η μέρα, θα ήθελε να γίνει όπως πρέπει. Ξέρει πού θα ήθελε να είναι ο επόμενος προορισμός του, αν είναι ακόμα αρκετά νέος για να δώσει τον καλύτερό του εαυτό. Ο Robertson είναι απόλυτα ειλικρινής για την αγάπη του προς την Liverpool. Αν μπορούσε να δει μια καριέρα στο Merseyside που τον οδήγησε στο Champions League και στη δόξα της Premier League, θα ήταν σίγουρα ενθουσιασμένος.
Αλλά αν αυτή η προτιμώμενη επιλογή δεν πραγματοποιηθεί; «Κάθε φορά που παρακολουθώ τη Celtic, το σκέφτομαι», παραδέχεται.
«Όταν τους παρακολουθείς και βλέπεις ένα κατάμεστο Celtic Park… ως οπαδός έχεις πάντα αυτό το όνειρο. Ιδανικά θέλω να τελειώσω την καριέρα μου εδώ στη Liverpool. Αν μπορώ να παραμείνω στην κορυφή του παιχνιδιού μου, σε όλη μου την καριέρα, αυτή είναι η διαδρομή που θέλω να ακολουθήσω.
Αλλά επίσης, όταν κοιτάζω τη Celtic καθώς μεγάλωνα, σκεφτόμουν ότι ήθελα να της δώσω τα καλύτερά μου χρόνια. Όταν ήμουν στην Queen’s Park, ονειρευόμουν να παίζω ακόμα με τη Celtic και πάντα ονειρευόμουν να δώσω τα καλύτερά ποδοσφαιρικά μου χρόνια στη Celtic.
«Τώρα βέβαια δεν θέλω να πάω σε ηλικία 34 ή 35χρονος που οι δυνάμεις μου δεν θα είναι η ίδιες! Ο χρόνος θα δείξει. Είμαι ένας άνθρωπος που ζει τη στιγμή.
«Δεν κοιτάζω πολύ μπροστά από το σήμερα, αλλά και ούτε κοιτάζω συχνά πίσω. Θα υπάρξει καιρός για αυτό».
Ο Robertson, ο οποίος χάνει και τα τρία παιχνίδια της Σκωτίας αυτής της εβδομάδας λόγω τραυματισμού, πέρασε λίγο χρόνο αναπολώντας τον Darrell Currie στο podcast Currie Club του BT Sport. Και παραδέχεται ότι του είπαν ως έφηβος ότι δεν θα τα κατάφερνε στη Celtic, για αυτό και δεν τον κράτησαν στην ομάδα. Αυτό όμως τον έστειλε σε ένα ταξίδι που τον πήγε πέρα από τα πιο τρελά του όνειρα
Λέει: «Το ύψος ήταν ο ένας λόγος, επίσης και η σωματική του διάπλαση – δεν ήμουν ακριβώς μυώδες. Έφυγα σε μια εποχή πολλών αλλαγών στη Celtic. Αρκετοί παίκτες από όλες τις ηλικιακές ομάδες αφέθηκαν ελεύθεροι.
«Δεν είναι αρκετά make or break, αλλά εκείνη την εποχή υπήρχαν δύο επιλογές – να ασχοληθείς αποκλειστικά με το ποδόσφαιρο ή να σταματήσεις. Δεν υπήρχε πουθενά αλλού να στραφείς. Όταν ήμουν 15 και με άφησαν να φύγω από το μεγαλύτερο κλαμπ στη Σκωτία, σίγουρα σκεφτόμουν ένα από τα δύο, το Queen’s Park ήταν τοπικό για μένα και ήμουν ακόμα μαθητής στο σχολείο, οπότε ήταν αρκετά εύκολο να πάω εκεί.
«Δούλεψα στις προπονήσεις και στους μεγάλους ποδοσφαιρικούς αγώνες. Και όταν ήμουν πλέον 18 ήταν η ώρα της μεγάλης απόφασης. Το σχολείο τελείωσε και ήθελα να πάω στο κολέγιο ή στο πανεπιστήμιο και να συνεχίσω την εκπαίδευσή μου;
«Ήμουν πολύ τυχερός που η μαμά και ο μπαμπάς μου μου επέτρεψαν να έχω έναν χρόνο κενό ώστε να πάρω μια απόφαση. Η θεία μου η Vera έπαιξε καθοριστικό ρόλο σε αυτό. Κατάφερε να πείσει τη μαμά και τον μπαμπά μου γιατί ήταν πάντα πεπεισμένη ότι θα τα κατάφερνα στο ποδόσφαιρο.
«Δεν ξέρω γιατί γιατί μερικές φορές η ζωή τα φέρνει έτσι.Η μόνη μου λύπη είναι ότι όταν ήμουν στη Dundee United, δυστυχώς πέθανε η Vera οπότε και δεν πρόλαβε να δει το ταξίδι που έκανα.
«Με είδε να παίζω ποδόσφαιρο με την πρώτη ομάδας, κάτι που ήταν απίστευτο. Πήγε σε κάθε παιχνίδι της Dundee United. Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους μου αρέσει να παίζω για τη Σκωτία, αλλά αυτός είναι σίγουρα ένας από αυτούς που με οδηγεί μπροστά στα καλά και στα κακά».
Πριν από τη Dundee United υπήρχε φυσικά, η Queen’s Park. Και ο χρόνος του Robertson στον τότε ερασιτεχνικό σύλλογο συνέπεσε με την πτώση της Rangers στην Τρίτη Κατηγορία, δημιουργώντας ένα ενδιαφέρον για το ποδοσφαιρικό μέλλον που ήθελε σαν έφηβος και ήταν αποφασισμένος να χρησιμοποιήσει προς όφελός του.
Λέει: «Εκείνη τη σεζόν προσπάθησα να φτιάξω λίγο τον εαυτό μου, να γίνω λίγο πιο δυνατός και δούλεψα τις αδυναμίες μου. Το έκανα για έξι μήνες.
«Έπαιρνα 18 λίρες την εβδομάδα για να καλύπτω τη βενζίνη μου και αυτό δεν είναι αρκετό, έτσι τους τελευταίους έξι μήνες στο Queen’s Park δούλευα στη ιματιοθήκη για την ομάδα της Σκωτίας για εργασιακή εμπειρία. Ένας από τους kitmen που ήταν το αφεντικό μου, τώρα εργάζεται εδώ στη Liverpool, κάτι που είναι περίεργο, και φυσικά μιλάμε συνέχεια.
«Όλα αυτά τα πράγματα με διαμόρφωσαν και ήξερα ότι αν η χρονιά στο Queen’s Park δεν είχε αποτέλεσμα, τότε θα έπρεπε να αποχωρήσω από εκεί και να κάνω περισσότερα πράγματα. Δεν μπορούσα να χάσω άλλο χρόνο.
«Ξέραμε ότι θα υπήρχε πολύ μεγαλύτερη προβολή στην Τρίτη κατηγορία. Ξέραμε ήδη ότι τα παιχνίδια θα τα έδειχναν στην τηλεόραση. Ξέραμε ότι θα έβλεπαν σκάουτερ, οπότε σκέφτηκα: «Αυτή είναι η ευκαιρία μου. Δεν θα έχω καλύτερη ευκαιρία γιατί θα με παρακολουθούν».
«Η Queen’s Park παρακολουθείται ούτως ή άλλως γιατί υπάρχουν πάντα νεαροί παίκτες στην ομάδα, αλλά με τη Rangers στην ίδια κατηγορία, είχα στόχο να καθιερωθώ πραγματικά.
«Πραγματικά προσπάθησα πολύ ώστε να βελτιωθώ, να λάβω συμβουλές από τα έμπειρα παιδιά. Τους βλέπω ακόμα και σήμερα και τους ευχαριστώ όποτε τους συναντήσω.
«Είναι περίεργο γιατί μερικοί από αυτούς λένε: «Γιατί με ευχαριστεί όταν είναι στη Liverpool;». Αλλά δεν το βλέπω έτσι. Ήμουν μικρό αγόρι και με βοήθησαν πάρα πολύ. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ».