Για δεκαετίες οι Liverpudlians τραγουδούσαν το «Justice for the 96» πριν ο ‘αριθμός’ αυτός( τον βάλαμε σε εισαγωγικά γιατί δεν είναι αριθμός αλλά ζωές) γίνει 97.
Οι οπαδοί άλλων ομάδων φώναζαν το “justice for the 39» του Heysel υπαινισσόμενοι πως και σε αυτή την περίπτωση θα έπρεπε «να αποδοθεί δικαιοσύνη» και πως οι οπαδοί των Κόκκινων έδειχναν «επιλεκτική αμνησία».
Η αλήθεια όμως είναι πως στην περίπτωση του Heysel αποδόθηκε δικαιοσύνη, αφού επιβλήθηκαν ποινές στέρησης της ελευθερίας τους σε 14 οπαδούς για ανθρωποκτονία εξ’ αμελείας στο Βέλγιο ως συνέπεια των πράξεων τους.
Αν και ο τότε Γραμματέας της Liverpool, ο Peter Robinson υπαινίχθηκε πως στις κερκίδες του Heysel παρεισέφρησαν οπαδοί του ακροδεξιού -φασιστικού National Front, η φωνή του ήταν η μόνη που ακούστηκε στη συζήτηση που ακολούθησε, όταν δυστυχώς οι περισσότεροι οπαδοί των Κόκκινων προτίμησαν να ακολουθήσουν μια μάλλον παθητική στάση με αποτέλεσμα η κριτική να επικεντρωθεί λανθασμένα στην Liverpool.
Ας θυμηθούμε επίσης πως ο τότε πρόεδρος της UEFA, Jacques George αλλά και ο Γενικός Γραμματέας απειλήθηκαν με φυλάκιση αν και τελικά τιμωρήθηκαν με την υπό όρους αποχώρηση τους, ενώ ο Γενικός Γραμματέας της Βελγικής Ομοσπονδίας τιμωρήθηκε με φυλάκιση 6(έξι) μηνών για τα λάθη που έγιναν στον διαμοιρασμό των εισιτηρίων.
Ως Ένοχος καταδικάστηκε- αν και με αναστολή, για φυλάκιση 9 μηνών και ο λοχαγός της Βελγικής Αστυνομίας Johan Mahieu ο οποίος ήταν υπεύθυνος για την ασφάλεια των οπαδών στις κερκίδες του Heysel.
«Έκανε βασικά λάθη» είπε για τον Mahieu ο δικαστής Pierre Verlynde και συνέχισε. «Ήταν σε μεγάλο βαθμό παθητικός και βρίσκω την αμέλεια του απίστευτη».
Η Luton φυσικά όπως συνέβη και με τις υπόλοιπες ομάδες, απολογήθηκε για λογαριασμό των οπαδών της και προειδοποίησε πως «οποιοσδήποτε τέτοιος δράστης συλληφθεί, θα αντιμετωπίσει ποινή απαγόρευσης στο γήπεδο της και δίωξη για εγκληματική συμπεριφορά και δράση».
Εντύπωση προκαλεί το γεγονός πως επανειλημμένα και οι οπαδοί της Leicester, η οποία δεν υπήρξε ποτέ παραδοσιακός αντίπαλος των Κόκκινων, ‘υιοθέτησαν’ την ίδια συνθηματολογία, αναφερόμενοι όχι μόνο στο στάτους του «θύματος» αλλά και στην υποτιθέμενη φτώχεια που κυριαρχεί στην πόλη του Liverpool.
«Όταν τους ακούω νιώθω το αίμα μου να βράζει» λέει ο Dunderdale, «γιατί η φτώχια δεν είναι κάτι για το οποίο πρέπει να γελάς» και εξάλλου οι ταχυδρομικοί κώδικες του Leicester θεωρούνται από τους πιο φτωχούς στην Αγγλία.
Ο ίδιος δεν θεωρεί επίσης την άγνοια ως δικαιολογία αν και πιστεύει πως αρκετοί από αυτούς που εκτοξεύουν αυτού του είδους τα συνθήματα, δεν καταλαβαίνουν το νόημα τους αφού «απλά το έχουν ακούσει από άλλους και το παπαγαλίζουν».
Για την συμπεριφορά αυτή των οπαδών των αντίπαλων ομάδων, ‘κυοφορείται’ επίσης η υποψία πως ιστορικά η πόλη του Liverpool φαίνεται να βρίσκεται πιο κοντά, κοινωνικά, πολιτιστικά ή συναισθηματικά-όπως θέλετε, στην Ιρλανδία παρά στην Αγγλία.
Από το 1960 και μετά, ως τις μέρες μας, αυτή η εικόνα μεταφέρθηκε και στα ποδοσφαιρικά γήπεδα. Η Everton ήταν τότε μια από τις πλέον ισχυρές ομάδες της χώρας και η Liverpool τους έπιασε’ σε μια εποχή μάλιστα που η μουσική σκηνή της πόλης γνώριζε την παγκόσμια αποδοχή.
Επίσης από πολιτικής άποψης μέχρι την δεκαετία του 1980 η πόλη του Liverpool σε αντίθεση με την υπόλοιπη χώρα που είχε μετακινηθεί προς τα δεξιά ψηφίζοντας επί τέσσερις διαδοχικές εκλογές τους Συντηρητικούς, έψαχνε για λύσεις προς τα αριστερά, αν και κάποιοι θα διαφωνήσουν σε αυτό λέγοντας πως οι κάτοικοι της περιοχής απλώς αντιτίθενται σε οποιοδήποτε καθεστώς.
Εκείνη την εποχή η πόλη ουσιαστικά ήταν χρεοκοπημένη, αλλά τόσο το κοινωνικό όσο και το οικονομικό στάτους υποστήριζαν τα κατορθώματα των ομάδων της πόλης δηλαδή την κυριαρχία των Liverpool και Everton, με αποτέλεσμα να προκαλούν ζηλοφθονία.
Το Συμβούλιο του Δήμου του Liverpool, που είχε υιοθετήσει τις πολιτικές εκείνες που ήταν εμπνευσμένες από το Militant Group (την Τροτσιστική ομάδα του Εργατικού Κόμματος) αποτέλεσε ένα μεγάλο πρόβλημα για την Margaret Thatcher.
Αναμένοντας λοιπόν μεγάλη κοινωνική αναταραχή για τις νέες της ριζοσπαστικές οικονομικές πολιτικές, η Thatcher είχε ενδυναμώσει την ‘εξουσία΄ της αστυνομίας, παρέχοντας τους πλήρη υποστήριξη σε αντίθεση με το Liverpool (και τις ομάδες της πόλης) όπου το κόμμα της είχε μικρή πολιτική υποστήριξη.
Συνεχίζεται…