Γράφει ο Γιώργος Καλλιαμπάκος, φίλος των Reds, του site μας & της σελίδας μας στο facebook.

Τι σημαίνει να είσαι Liverpool; Σημαίνει πάθος, υπερηφάνεια, έκσταση, συγκίνηση, συμπαράσταση, πίστη. Μπορείτε να προσθέσετε όσα συναισθήματα θέλετε. Ένα είναι βέβαιο. Δεν χωράνε να περιγράψουν τι εστί Λίβερπουλ. Γιατί η Λίβερπουλ δεν είναι μια ομάδα σαν όλες τις άλλες. Είναι παγκόσμιο φαινόμενο. Είναι ο κοινός τρόπος ζωής που χαρακτηρίζει εκατομμύρια ανθρώπους σε όλη τη γη, ανεξάρτητα από χρώμα, θρησκεία, οικονομική κατάσταση. Ένα μαγικό κάλεσμα που σε παρασύρει, σε συνεπαίρνει, μεταμορφώνει το ίδιο το ποδόσφαιρο από παιχνίδι σε ένα αληθινό δεσμό αδελφοσύνης που σε γεμίζει ως άνθρωπο.

Κάποτε ένας φίλος με ρώτησε: «Γιατί είσαι Λίβερπουλ;» Η απάντηση βγήκε αυθόρμητα: «Γιατί δεν θα μπορούσα να είμαι κάτι άλλο». Και πράγματι, αν κάποιος διαβάσει την ιστορία αυτής της ομάδας, αν κάποιος συγκρίνει τις ανεπανάληπτες επιτυχίες της με οποιαδήποτε άλλη ομάδα ποδοσφαίρου στον κόσμο, αν κάποιος πατήσει στο ιερό χορτάρι του Anfield, όπου έχουν προσκυνήσει οι μεγαλύτερες ομάδες του πλανήτη και, πάνω απ’ όλα, αν κάποιος ακούσει να τραγουδούν νέοι, γέροι, παιδιά, όλοι μαζί ενωμένοι, σε κάθε αγώνα στο Anfield και σε όλα τα γήπεδα του κόσμου που αγωνίζεται η Λίβερπουλ τον ύμνο You’ ll never walk alone και νοιώσει τι σημαίνει ο κάθε στίχος και η κάθε λέξη αυτής της θεσπέσιας μελωδίας, θα γίνει κι αυτός ένας αληθινός πιστός της «Κόκκινης Αρμάδας», γιατί απλά δε θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε άλλο.

Αλήθεια, ποια άλλη ομάδα στον κόσμο, έχοντας υποστεί τις 2 μεγαλύτερες τραγωδίες στην ιστορία του ποδοσφαίρου σε 4 μόλις χρόνια (το Χέιζελ το 1985 και το Χίλσμπορο το 1989), έχοντας τιμωρηθεί με αποκλεισμό για 6 χρόνια από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και έχοντας μείνει 30 ολόκληρα χρόνια χωρίς πρωτάθλημα (μαζί με το φετινό), θα μπορούσε, όχι μόνο να κρατηθεί όρθια, όχι μόνο να συνεχίσει να ελκύει εκατομμύρια οπαδούς σε όλο τον κόσμο, αλλά να διατηρήσει αναλλοίωτο το μύθο που την συντροφεύει και να πορευτεί με τις ίδιες αξίες που την χαρακτηρίζουν δεκαετίες τώρα, το πάθος και την πίστη, στην κορυφή του ποδοσφαιρικού κόσμου; ΜΟΝΟ η Λίβερπουλ, όπως άλλωστε λέει και ο ύμνος της

Όταν περπατάς μες την καταιγίδα

Κράτα το κεφάλι σου ψηλά

Και μη φοβηθείς το σκοτάδι…

Ποια άλλη ομάδα στον κόσμο, έχοντας ξεκινήσει από την ανυποληψία, αφού εκεί βρισκόταν η Λίβερπουλ στις αρχές του 60, στη Β κατηγορία και με μόλις 5 πρωταθλήματα εκ των οποίων το τελευταίο το 1947, θα κατάφερνε να κυριαρχήσει σε ολόκληρο τον κόσμο και να στήσει μια ανεπανάληπτη αυτοκρατορία, κατακτώντας 32 τίτλους τη «χρυσή» 20ετία 1964-1984, σκορπώντας τον τρόμο σε όλους τους αντιπάλους και αποκτώντας το παρατσούκλι «Κόκκινη Αρμάδα»; Αυτό φυσικά οφείλεται στο μεγαλύτερο βαθμό στον αναμορφωτή της ομάδας, τον ένα και μοναδικό θρύλο Μπιλ Σάνκλι, ο οποίος ερχόμενος από τα σπλάχνα της ομάδας μετέφερε στους πάντες, παίκτες, διοικούντες, οπαδούς το πνεύμα του νικητή, το πνεύμα του αγωνιστή που δεν τα παρατάει ποτέ, και μαζί με τον Μπομπ Πέισλι που συνέχισε επάξια το έργο του μετέτρεψαν το νάνο σε κόκκινο γίγαντα (χρησιμοποιώντας τη γλώσσα που περιγράφει τη ζωή των αστεριών) που κυριάρχησε στο βρετανικό και παγκόσμιο στερέωμα. Όπως ακριβώς περιγράφει ο στίχος

Στο τέλος της καταιγίδας

Υπάρχει ένας ολόχρυσος ουρανός

Και το γλυκό κελάηδισμα του αηδονιού…

Και κυρίως, ποια άλλη ομάδα στον κόσμο, έχοντας δεχτεί στον 1^ο ημιτελικό του Champions League βαριά ήττα με 3-0 από την – για τους περισσότερους – καλύτερη ομάδα του κόσμου, την Μπαρτσελόνα του Μέσι και των άλλων σούπερσταρ, έχοντας μια μέρα πριν χάσει το πρωτάθλημα-απωθημένο τόσων χρόνων μετά τη νίκη της Μάντσεστερ Σίτυ, παίζοντας στη ρεβάνς κατάκοπη (αφού είχε δώσει μια σκληρή μάχη 3 μέρες νωρίτερα στο Νιούκαστλ, ενώ η αντίπαλός της παρέταξε τους αναπληρωματικούς στον αγώνα με την Θέλτα), έχει τις τεράστιες απουσίες 3 αναντικατάστατων φέτος παικτών της (Σάλαχ, Φιρμίνο, Κειτά) και βλέπει τον βασικό της αριστερό μπακ (Ρόμπερτσον) να αποχωρεί με τραυματισμό στο ημίχρονο, θα καταφέρει το απίθανο, το αδιανόητο, να κερδίσει με ένα καθαρό 4-0 και να προκριθεί στον τελικό; ΚΑΜΙΑ και ΠΟΤΕ. Γιατί μόνο όποιος είναι ΛΙΒΕΡΠΟΥΛ, ξέρει

Περπάτα μέσα από τον άνεμο

Περπάτα μέσα από τη βροχή

Ακόμα κι αν τα όνειρά σου χτυπηθούν και διαλυθούν…

Για όλα αυτά χρειάζεται κάτι πολύ παραπάνω από ποδοσφαιρικές ικανότητες ή μαεστρικό κοουτσάρισμα, χρειάζεται Πάθος και Πίστη. Όπως ακριβώς συμβαίνει στις τεράστιες πυρκαγιές, πρώτα και πάνω απ’ όλα είναι η σπίθα, μετά το φύσημα που θα την μετατρέψει σε φλόγα και έπειτα ο κατάλληλος χώρος, ώστε να μπορέσει η φλόγα να γίνει πραγματική λάβα που τελικά παρέσυρε τους Καταλανούς στο διάβα της και σημάδεψε ανεξίτηλα το παγκόσμιο ποδόσφαιρο με όσα έγιναν την μαγική νύχτα της 7^ης Μαΐου.

Όμως αυτή η σπίθα υπάρχει πάντα στη Λίβερπουλ, είναι η ΕΛΠΙΔΑ που συμβολίζουν οι 2 πυρσοί στο έμβλημά της, οι οποίοι είναι αναμμένοι στη μνήμη των νεκρών των 2 τραγωδιών και θυμίζει ότι δεν είναι ποτέ μόνοι, ενώ συγχρόνως δείχνουν το δρόμο σε φίλους και αντιπάλους: ότι η Λίβερπουλ δεν τα παρατάει ποτέ. Κι έτσι, τη στιγμή που οι χιλιάδες πιστοί τραγούδησαν το You’ ll never walk alone πριν αρχίσει ο ημιτελικός και προκάλεσαν παγκόσμια ανατριχίλα και δέος, η σπίθα έγινε φλόγα, η ΕΛΠΙΔΑ έγινα αυτόματα ΠΙΣΤΗ για το θαύμα. Και φυσικά υπήρχε και ο κατάλληλος χώρος, το θρυλικό Άνφιλντ, το μόνο γήπεδο στον κόσμο που κατά τον Αρσέν Βενγκέρ δεν θα ήθελε καμία ομάδα να παίξει τέτοια ρεβάνς. Μετά απ’ όλα αυτά, ήξερες ότι το αδύνατο μπορούσε να γίνει δυνατό. Και γράφτηκε Ιστορία.

Περπάτα, περπάτα

Με την ελπίδα στην καρδιά

Και δεν θα είσαι ποτέ μόνος…

Γιατί είμαστε ΛΙΒΕΡΠΟΥΛ. Αυτό σημαίνει περισσότερα.