Άρθρο του φίλου του site & της σελίδας μας Γιάννη Τύρου από την Καλαμάτα.
Η Λίβερπουλ τη χρονιά που μας πέρασε κατόρθωσε να φτάσει στο απόγειο της Ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Παρόλα αυτά, δεν κατάφερε να κατακτήσει το τρόπαιο διότι η Ρεάλ Μαδρίτης της το πήρε από τα χέρια με σκορ 3-1. Όμως, βέβαια εξασφάλισε το εισιτήριο για τους ομίλους του Champions League κατακτώντας την 4η θέση του πρωταθλήματος.
Κατά την γνώμη μου, οι κόκκινοι θα μπορούσαν να κάνουν καλύτερη πορεία στην Αγγλία αν υπήρχε βάθος στο ρόστερ. Δηλαδή εναλλακτικές λύσεις από τον πάγκο έτσι, όποτε χρειάζονταν να είναι έτοιμοι να μπουν στον αγωνιστικό χώρο και να βοηθήσουν την ομάδα.
Το τελευταίο διάστημα της προηγούμενης σεζόν, ο Κλοπ είχε στην διάθεσή του 1415 περίπου παίκτες που ήταν έτοιμοι και άξιοι να διεκδικήσουν μια θέση στην ενδεκάδα. Το πρόβλημα αυτό προήλθε εξαιτίας των τραυματισμών που είχε (Τσαν, Τσάμπερλεϊν, Μάτιπ, Κλάϊν) και των λίγων μεταγραφικών κινήσεων που έγιναν την προηγούμενη χρονιά. Αυτό είχε ως συνέπεια η ομάδα να βγάζει κούραση και να μην μπορεί να κερδίσει « εύκολα » παιχνίδια χάνοντας έτσι βαθμούς. Ήταν ένας από τους κύριους λόγους που έχασε τον τελικό του Champions League και την ευκαιρία να κατακτήσει ένα τρόπαιο μετά από έξι χρόνια. Το τελευταίο τρόπαιο που κατέκτησαν οι κόκκινοι είναι το Λιγκ Κάπ Αγγλίας το 2012 όπου επικράτησαν της Κάρντιφ στα πέναλτι.
Αυτό το καλοκαίρι όμως, η Διοίκηση και ο Γιούργκεν Κλοπ είχαν ως πρώτη προτεραιότητα να δημιουργήσουν ένα ρόστερ με βάθος ώστε να μπορεί η ομάδα να είναι ανταγωνιστική σε όλες τις διοργανώσεις. Τελικά, οι κόκκινοι ενισχύθηκαν σημαντικά αυτή τη μεταγραφική περίοδο με την απόκτηση του 26χρονου τερματοφύλακα Άλισον από την Ρόμα (62.500.000 ευρώ) για 6 έτη, του 27χρονου Σακίρι από την Στόουκ (14.700.000 ευρώ) για 5 έτη, του 23χρονου Ναμπύ Κεϊτά από την Λειψία (60.000.000 ευρώ) για 5 έτη και την απόκτηση του 25χρονου Φαμπίνιο από την Μονακό (45.000.000 ευρώ) για 5 έτη. Αυτές οι μεταγραφικές κινήσεις που έγιναν έδωσαν περισσότερες λύσεις στα «χέρια» του προπονητή, γιατί είναι ποδοσφαιριστές που μπορούν να αντεπεξέλθουν στο επίπεδο που βρίσκεται η ομάδα. Είναι ικανοί να διεκδικούν σε κάθε αγώνα μια θέση στην αρχική ενδεκάδα των κόκκινων.
Τέρμα: Τα τελευταία δύο χρόνια, η Λίβερπουλ είχε ως δύο βασικούς τερματοφύλακες τον Κάριους και Μινιολέ. Είναι ικανοί τερματοφύλακες αλλά ασταθείς. Η ομάδα χρειάζονταν έναν παίκτη, ο οποίος θα έφερνε μια σταθερότητα σε αυτή τη θέση και φυσικά με την ποιότητά του να ανεβάσει επίπεδο τους κόκκινους. Τελικά, αυτό έγινε με την απόκτηση του Άλισον που ήταν μια εξαιρετική μεταγραφική κίνηση. Την προηγούμενη σεζόν με τη Ρόμα είχε κάνει καταπληκτικές εμφανίσεις και μέσα στο παιχνίδι ήταν αρκετά σταθερός. Αυτό το χαρακτηριστικό έλειπε χρόνια από το ρόστερ της Λίβερπουλ σε αυτή τη θέση.
Άμυνα: Στο πρώτο γύρο της προηγούμενης σεζόν, η Λίβερπουλ είχε μεγάλο πρόβλημα στην άμυνα. Έτσι, η ομάδα στη χειμερινή μεταγραφική περίοδο έκανε μια δυνατή κίνηση με την απόκτηση του σέντερ Μπακ Βαν Ντάϊκ από την Σαουθάπτον (75.000.000 λίρες). Με τις ικανότητές του ανέβασε επίπεδο τους κόκκινους, αυτό φάνηκε από τις άριστες εμφανίσεις που έκανε με την Λίβερπουλ. Παρόλα αυτά, το θέμα στην άμυνα δεν λύθηκε. Ο Λόβρεν ξεκίνησε άσχημα τη σεζόν, έκανε αρκετά λάθη που μερικά από αυτά κόστισαν βαθμούς από την ομάδα. Στη συνέχεια όμως, βελτιώθηκε αρκετά και δημιουργήθηκε μια άριστη χημεία με τον Βαν Ντάϊκ. Ακόμη, θετικές εντυπώσεις από την καλοκαιρινή προετοιμασία άφησε ο Τζο Γκόμεζ στην θέση του σέντερ Μπακ.
Από την άλλη, ο Κλάβαν είχε κακή παρουσία την προηγούμενη χρονιά που μας πέρασε. Φαίνεται ότι δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στο γρήγορο ρυθμό της Premier League και το είδαμε σε πολλά παιχνίδια με τις αργές αντιδράσεις που είχε συνήθως στις τελικές πάσες των αντιπάλων. Ταυτόχρονα, το μεγάλο ερωτηματικό για την άμυνα είναι ο Μάτιπ.
Ο Καμερουνέζος είχε μια μέτρια χρονιά, «συν» ότι τραυματίστηκε σοβαρά και έλειψε αρκετό διάστημα από το β’ γύρο της προηγούμενης χρονιάς. Επομένως, ο Γιούργκεν Κλοπ έχει διαθέσιμους για το ξεκίνημα της χρονιάς τρεις αμυντικούς τον Βαν Ντάϊκ, Γκόμεζ και τον Λόβρεν (επιστρέφει σε μια βδομάδα περίπου από τραυματισμό και θα είναι έτοιμος). Εντούτοις, η ομάδα θα μπορούσε να αποκτήσει ένα 4ο στόπερ που να είναι διαθέσιμος και να υπολογίζεται από τον προπονητή. Γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι μια ομάδα που παίζει σε κορυφαίο επίπεδο και αγωνίζεται σε τέσσερις διοργανώσεις δεν γίνεται να έχει διαθέσιμους μόνο τρεις αμυντικούς για όλη την σεζόν.
Επιπλέον, υπάρχει ένα πρόβλημα όμως στο αριστερό άκρο της άμυνας. Ο Ρόμπερτσον είναι ταλαντούχος, σταθερός παίκτης αλλά δεν έχει Μπακ-απ για να παίρνει ανάσες κατά τη διάρκεια της σεζόν. Ο Αλμπέρτο Μορένο δεν μπορεί να ανταποκριθεί ως αριστερό Μπακ. Συγκεκριμένα, αρκετές φορές στην διάρκεια ενός παιχνιδιού αργεί στις οπισθοδρομήσεις με αποτέλεσμα να δημιουργείται κενό στην αριστερή μεριά της άμυνας. Γενικά δεν ήταν καλός στο ψηλό παιχνίδι και έχανε συνήθως τις εναέριες «μονομαχίες ». Αντίθετα, διαθέτει πολύ καλή τεχνική, έχει γρήγορο σπριντ και θα ήταν έξυπνη κίνηση να χρησιμοποιείται ως Χαφ – Εξτρέμ (δηλαδή στη φυσική του θέση).
Στο δεξί άκρο της άμυνας, η Λίβερπουλ απαρτίζεται από δύο ικανούς ποδοσφαιριστές. Τον μικρό Αλεξάντερ-Άρνολντ και τον Κλάϊν. Ο πρώτος αντικατέστησε τον Κλάϊν (ήταν τραυματίας) εξαιρετικά την προηγούμενη σεζόν κάνοντας υπέροχες εμφανίσεις. Ο δεύτερος έχει επανέλθει πλήρως από τον τραυματισμό του και βρίσκεται σε πολύ καλή κατάσταση.
Κέντρο: Με το σύστημα 4-3-3 που χρησιμοποιεί ο κόουτς, η βαρύτητα αυτού του συστήματος δίνεται στο κέντρο. Είναι ο συνδετικός κρίκος της άμυνας με την επίθεση, σημαίνει ότι βοηθάνε στην αμυντική λειτουργία της ομάδος ταυτόχρονα όμως είναι υπεύθυνοι για την ανάπτυξη του επιθετικού παιχνιδιού.
Όπως είδαμε την προηγούμενη σεζόν, η Λίβερπουλ ήταν η μόνη ομάδα στο Αγγλικό πρωτάθλημα που δεν είχε ένα 6αρι « κόφτη » στο κέντρο, ο οποίος με την παρουσία του θα πρόσθετε δύναμη στο αμυντικό κομμάτι της ομάδας.
Παρόλα αυτά, οι Χέντερσον, Τσαν, Μίλνερ ανταποκρίθηκαν αρκετά καλά στη θέση αυτή (δεν είναι η φυσική τους θέση).
Ωστόσο την φετινή μεταγραφική περίοδο, οι κόκκινοι απόκτησαν δύο ταλαντούχους ποδοσφαιριστές τον Ναμπύ Κεϊτά και τον Φαμπίνιο. Ο Κεϊτά είναι παίκτης πολύ δημιουργικός στο επιθετικό κομμάτι αλλά είναι αρκετά χρήσιμος όταν αμύνεται η ομάδα. Αντίστροφα, ο Φαμπίνιο είναι καθαρά αμυντικό Χαφ κάτι που έλειπε από το ρόστερ και με την έλευσή του συμπληρώθηκε το « πάζλ ».
Το κέντρο της Λίβερπουλ τώρα αποτελείται από ικανούς παίκτες που μπορούν να κάνουν τη διαφορά μέσα στο γήπεδο (Χέντερσον, Φαμπίνιο, Μίλνερ, Λαλλάνα, Κεϊτά, Τσάμπερλεϊν, Βαϊνάλντουμ, Κούρτις Τζόουνς, Γκρούκιτς).
Επίθεση: Το πιο δυνατό κομμάτι που διαθέτει η Λίβερπουλ είναι η επίθεσή της. Έχει εξαιρετικούς παίκτες που αγωνίζονται στα φτερά της επίθεσης (Σαλάχ, Μανέ, Σακίρι). Επιπλέον, στις πτέρυγες μπορούν να αγωνιστούν ο Φιρμίνο (ο οποίος είναι ο βασικός επιθετικός της ομάδας), οι Λαλλάνα, Κεϊτά, Τσάμπερλεϊν (που υπολογίζονται πιο πολύ ως κεντρικοί μέσοι). Οι στράϊκερ των κόκκινων αποτελούνται από τον Φιρμίνο, Στάριτζ, Σολάνκε και Σαλάχ (παρόλο που παίζει στα άκρα μπορεί να παίξει και στην κορυφή της επίθεσης).
Από όλα τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι το πρόβλημα στην άμυνα δεν έχει λυθεί. Θα ήταν χρήσιμο η απόκτηση δύο ποδοσφαιριστών στην άμυνα (στόπερ, αριστερό Μπακ).
Ακόμη, η απόκτηση ενός στράϊκερ θα ήταν μια καλή προοπτική. Οι δύο στράϊκερ της ομάδας Στάριτζ και Σολάνκε είχαν πάρει πολύ λίγο χρόνο συμμετοχής πέρυσι. Ο πρώτος λόγω μικροτραυματισμών (συν τον 6άμηνο δανεισμό του στην Γουέστ Μπρόμ όπου εκεί τραυματίστηκε πάλι) και ο δεύτερος λόγω ότι δεν πήρε πολλές ευκαιρίες από τον προπονητή του.
Εύκολα, λοιπόν, οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι υπάρχει βάθος στο ρόστερ αλλά δεν είναι πλήρες.
