Πρόσφατα, ο αμυντικός της Liverpool παραδέχθηκε δημόσια, ότι παίρνει χάπια πριν από κάθε αγώνα για να ανταπεξέρχεται στις αγωνιστικές απαιτήσεις της ομάδας του.

Δεν είναι ο μόνος!

Πρόκειται για μια ανησυχητική τάση που αναγκάζει πολλούς επαγγελματίες ποδοσφαιριστές να ρισκάρουν μακροχρόνια την υγεία τους.

Αν ο Dejan Lovren είχε έρθει στο Anfield, ως άμεσος αντικαταστάτης του Daniel Agger, μπορεί να είχε αφιερώσει αρκετό χρόνο δίπλα στο Δανό ,για να καταλάβει τη ζημιά που μπορεί να προκαλέσει στην καριέρα ενός παίκτη , η «αδιαφορία» ή αν θέλετε ο παραμερισμός των πόνων που νιώθει το σώμα ενός επαγγελματία παίκτη.

Γιατί το σώμα τους πονά αρκετά συχνά!

Και με αυτόν τον τρόπο «φωνάζει»!

Ο Agger άφησε τον γεμάτο ένταση κόσμο της Premier League πίσω του, συνεχίζοντας την καριέρα του στην ομάδα της γενέτειρας του, την Brondby.

Πίστεψε ότι έτσι θα τέλειωνε την καριέρα του ομαλά.

Δύο χρόνια αφότου έφυγε από το Anfield, δήλωσε ότι :

» Γνωρίζω ότι στην καριέρα μου έχω πάρει πολύ περισσότερα αντιφλεγμονώδη απ’ όσα έπρεπε και δεν μου αρέσει αυτό.»

«Προς το τέλος τα σταμάτησα.»

«Δεν πρόκειται να κερδίσω τίποτα με αυτή την παραδοχή, αλλά ελπίζω να κερδίσουν άλλοι αθλητές. Μπορεί να παίρνουν ένα ή δύο χάπια λιγότερα(αν με ακούσουν).»

Ο Lovren θα έπρεπε να δώσει προσοχή λοιπόν στα λόγια του Agger, την επόμενη φορά που το χέρι του, θα τραβήξει τα 5 χάπια- γιατί τόσα είπε ότι χρειάζεται για να μη νιώθει πόνους την ώρα που παίζει.

Ο Agger υποφέρει τώρα από συνεχείς πόνους στην πλάτη και από πρόπτωση μεσοσπονδυλίου δίσκου(δισκοπάθεια).

Έχει πει δε ότι στα τελευταία του χρόνια στη Liverpool, έπαιζε μόνο στο 70 ή 80% των δυνατοτήτων του.

Σε μία από τις τελευταίες του εμφανίσεις με τη Brondby, δεν μπορούσε να παραμείνει ξύπνιος, και μόλις που θυμάται να τον πηγαίνουν στα αποδυτήρια μετά την αντικατάσταση του στο 29ο λεπτό!

Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο.

Όταν ένας παίκτης προσπαθεί να αποφύγει τον πόνο, για να τα καταφέρει κατά την διάρκεια αγώνων, τότε μπαίνει σε ένα σκοτεινό τούνελ, χωρίς απαραίτητα να υπάρχει φως στο τέλος αυτής της διαδρομής.

Ο John Brewer, καθηγητής Εφαρμοσμένης Επιστήμης των Sports ,στο Πανεπιστήμιο του St Mary’s στο Twickenham, πιστεύει ότι οι πρακτικές του Lovren, αποτελούν ρουτίνα πλέον στο ποδόσφαιρο.

«Μέρος του προβλήματος αποτελεί η συνεχιζόμενη διαμάχη ανάμεσα σε αυτό που χρειάζεται από πλευράς ιατρικής φροντίδας ο παίκτης για να αναρρώσει σωστά και των απαιτήσεων των managers που τους χρειάζονται συνεχώς στην ομάδα» λέει ο Brewer.

«Εργάστηκα για πρώτη φορά στο χώρο του ποδοσφαίρου πριν από 30 χρόνια. Το πρόβλημα υπήρχε και τότε.» συνεχίζει.

«Έχεις πάντα αυτή τη διαρκή ένταση, ανάμεσα στην Ιατρική ή Επιστημονική ομάδα που λένε ότι η ξεκούραση και η ανάρρωση είναι ζωτικής σημασίας για το σώμα του παίκτη, και την πρόκληση του μεγάλου πλήθους αγώνων στο ανώτερο επίπεδο.»

«Και αν ο manager πει ‘ σε θέλω στην ομάδα, αλλιώς μένεις εκτός’, νιώθεις την πίεση να παίξεις για να μη δεις την καριέρα σου να τελειώνει γρήγορα.»

«Υπάρχει λοιπόν πάντα η ένταση αυτή και είναι ξεκάθαρο ότι, αν ένας παίκτης δεν αναρρώνει γρήγορα, θα κάνουν ότι μπορούν, και θα καταφύγουν σε οτιδήποτε, προκειμένου να τον κρατήσουν στην ομάδα και να μπορέσει να παίξει χωρίς πόνους.»

Αυτό ακριβώς συνέβη στον Agger ,για χρόνια, και με την άμυνα της Liverpool να μην παρουσιάζει βελτίωση από την αρχή της σαιζόν ,δεν αποτελεί έκπληξη η επιθυμία του Lovren να «αποφύγει» τον πόνο με χάπια, μόνο και μόνο για να τεθεί στη διάθεση του Jurgen Klopp, σε μια προσπάθεια να βοηθήσει την ομάδα του, στα αμυντικά της καθήκοντα.

Δυστυχώς, λίγος χρόνος ανάρρωσης προβλέπεται για τον Lovren τις επόμενες μέρες!

Έχει μπροστά του δύο αγώνες προκριματικών παγκοσμίου κυπέλλου με την εθνική της χώρας του- την Κροατία, και στη συνέχεια έναν τεράστιας σημασίας αγώνα με την ομάδα του, εναντίον της Manchester United.

Καθώς αναρρώνει λοιπόν προς το παρόν, από τον εκτός έδρας αγώνα εναντίον της Neacastle σε ποια κατάσταση θα βρίσκεται το σώμα του;

«Ο μεγαλύτερος κίνδυνος βρίσκεται στο γεγονός, ότι καθώς ξεθυμαίνουν τα αποτελέσματα των φαρμάκων μετά τον αγώνα, βρίσκεσαι σε πολύ χειρότερη θέση απ’ ότι ήσουν στην αρχή του, γιατί πολύ απλά δεν έδωσες προσοχή στις ενδείξεις που σου έδωσε το σώμα σου, λέγοντας σου να χαλαρώσεις.» λέει ο Brewer.

«Κατά μια έννοια μπαίνεις πλέον σε μια καθοδική πορεία, γιατί προοδευτικά ο πόνος θα γίνεται όλο και πιο έντονος. Και αυτό που στην αρχή φαινόταν και ήταν ένας μικροτραυματισμός μετατρέπεται τελικά σε χρόνιο.»

Η Ιατρική υποστήριξη βέβαια στο ποδόσφαιρο έχει κάνει τεράστια άλματα τα τελευταία 30 χρόνια.

Ο Brewer, πρώην επικεφαλής ανθρώπινης απόδοσης στην Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία ήταν ο μοναδικός επιστήμονας σε σχέση με τον αθλητισμό στο Αγγλικό Ποδόσφαιρο, όταν συνεργάστηκε με τον Bobby Robson, στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990.

Τώρα λέει ότι υπάρχουν φυσιοθεραπευτές, γιατροί, επιστήμονες αθλητισμού, όχι μόνο σε ομάδες, αλλά και στην εργοδοσία παικτών.

Συνεπώς οι παίκτες πλέον έχουν στη διάθεση τους πολύ καλύτερες συμβουλές απ’ ότι πριν , αλλά η απόφαση να παίζουν ή όχι με αντιφλεγμονώδη κατά ένα μεγάλο μέρος αποτελεί δική τους ευθύνη.

Αν παίρνουν συχνά την απόφαση όμως να χρησιμοποιούν τέτοιου είδους χάπια, ρισκάρουν, όχι μόνο κάνοντας ζημιά στο στομάχι τους, αλλά κινδυνεύουν και τα νεφρά τους τα οποία δεν ενυδατώνονται σωστά όταν λειτουργούν συνεχώς υπό την πίεση των φαρμάκων και της έντονης άσκησης.

Τον περασμένο Μάρτιο, ο πρώην επικεφαλής υπεύθυνος Ιατρικού της FIFA, Jiri Dvorak, δήλωσε ότι η χρήση χαπιών τέτοιου είδους-αντιφλεγμονώδη, έχει πάρει ανησυχητικές διαστάσεις.

«Είναι μέρος πλέον του αθλήματος.» είπε

«Και είναι εντελώς λάθος. Θα κρούσω τον κώδωνα του κινδύνου, γιατί γίνεται πλέον εκτεταμένη χρήση.»

Μια έρευνα που πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια του Παγκοσμίου Κυπέλλου στη Βραζιλία-και την οποία δημοσίευσε η Ιατρική εφημερίδα BMJ, επεσήμανε ακριβώς αυτό!

Από τους 736 παίκτες που πήραν μέρος το 54.2% χρησιμοποιούσε αντιφλεγμονώδη και όσο η ομάδα τους προχωρούσε στον επόμενο γύρο,τόσο αυξανόταν και η χρήση τους.

Όπως λέει και ο Brewer, «αντίθετα με τους αθλητές στίβου που πρέπει να πιάσουν κορυφή στην απόδοση τους 2-3 φορές το χρόνο, στο ποδόσφαιρο απαιτούμε από έναν παίκτη να πιάνει την κορυφή σε κάθε αγώνα.»

Θα πρέπει λοιπόν στο μέλλον, όταν ακούμε για κάποιον παίκτη- που είναι επιρρεπής στους τραυματισμούς, ότι κατέρρευσε, ή αν η απόδοση του ήταν κάτω από τα standards που έχουμε θέσει εμείς, ότι ο παίκτης αυτός μπορεί να χρειάστηκε να πάρει μερικές πολύ δύσκολες αποφάσεις, οι οποίες δεν θα επηρεάσουν μόνο την αγωνιστική του δράση άμεσα, αλλά πολύ πιθανόν και την υγεία του μακροχρόνια!

Πολλοί ήταν αυτοί που δεν δίστασαν να ασκήσουν έντονη στον Daniel Sturridge για την απόδοση του στον αγώνα με τη Newcastle.

Η καταπόνηση όμως του παίκτη, ενώ προσπαθεί να επανέλθει μετά από μια μεγάλη σειρά τραυματισμών θα πρέπει να είναι εξαιρετικά μεγάλη.

Στο ποδόσφαιρο απαιτούμε άμεση επιτυχία και άμεση δόξα, τοποθετώντας έτσι νέους, έφηβους παίκτες κάτω από τρομερή πίεση.

Όταν ακούμε στις κερκίδες τον κόσμο να τα «ψάλλει» σ’ έναν manager γιατί δεν βάζει κάποιον που θεωρούμε εμείς ότι θα έπρεπε να βρίσκεται στην αρχική ενδεκάδα, ας σκεφτούμε ότι ο manager ίσως θέλει να προφυλάξει τον παίκτη του από ένα «κουτσό» μέλλον.

Ίσως, αν έχει κυκλοφορήσει χάπι chill out, να αρχίσουμε να παίρνουμε και εμείς από κανένα τέτοιο, βοηθώντας έτσι να απαλύνουμε λίγο τους πόνους αυτών των παικτών.

 

Το άρθρο βασίστηκε σε ανάλογο του Guardian(2/10/2017), από τον Gregg Bakowski