Το ημερολόγιο βρίσκεται πλέον στην έκτη ημέρα του Ιουνίου και το μετεγγραφικό παζάρι έχει ανοίξει για τα καλά. Και ο όρος παζάρι δεν χρησιμοποιείται τυχαία. Τα πράγματα έχουν ξεφύγει από τυπικές διαπραγματεύσεις. Το ίδιο έχουν ξεφύγει και τα ποσά που απαιτούνται, που διατίθενται αλλά και πληρώνονται. Θα μπορούσε κανείς να γράψει ένα βιβλίο για αυτό το ζήτημα οπότε αυτόματα γίνεται αντιληπτό πως δεν μπορούμε εμείς να το πραγματευτούμε επαρκώς σε λίγες παραγράφους οπότε θα  ασχοληθούμε με ένα άλλο σημείο των καιρών.

Λίγες ώρες μετά την αποκάλυψη πως ο Van Dijk προτιμά να συνεχίσει την καριέρα του στο Anfield, η Southampton ξεκίνησε έναν «πόλεμο» εντυπωσιασμού και απαντήσεων. Εξέφρασε επίσημα παράπονο στην Premier League για τον τρόπο που η Liverpool προσέγγισε τον Ολλανδό αμυντικό αλλά και για την  προσωπική παρέμβαση του Jurgen Klopp. Μάλιστα, οι ιθύνοντες των Saints δηλώνουν «εξοργισμένοι» (ο όρος προκύπτει από το ρεπορτάζ και δεν είναι δικός μας) και «αποφασισμένοι να μην πουλήσουν τον παίκτη».

Ας αναλύσουμε τα πράγματα ένα ένα όμως. Εάν η Southampton έχει δίκιο όσον αφορά στο παράτυπο της προσέγγισης εκ μέρους της Liverpool, τότε θα πρέπει να αλλάξει ριζικά ο τρόπος που γίνονται οι επαφές περί μετεγγραφών στο ποδόσφαιρο. Δεν υπάρχει ΚΑΝΕΝΑΣ φρόνιμα σκεπτόμενος που να πιστεύει πως στο σύγχρονο ποδόσφαιρο οι ομάδες πρώτα παίρνουν το τελικό οκ από την ομάδα ενός παίκτη προτού μιλήσουν μαζί του. Πλην όλων των άλλων, καμία ομάδα δεν θα ήθελε να έχει συμφωνήσει με την ομάδα ενός ποδοσφαιριστή και έπειτα να δεχθεί το επικοινωνιακό πλήγμα της απόρριψης εκ μέρους του παίκτη. Είναι πολύ πιο εύπεπτο επικοινωνιακά να ισχυριστείς πως η τάδε ή η δείνα ομάδα δεν ήθελε να πουλήσει ή να συμφωνήσει. Δεν λέμε πως όλες οι μετεγγραφές κλείνονται πρώτα με τους παίκτες. Όχι. Οι περισσότερες όμως εθιμικά πλέον συμφωνούνται έτσι. Και αυτό το ξέρει και η ίδια η Southampton άσχετα της κίνησης στην οποία προέβη σήμερα. Αναφορικά με την παρέμβαση του Jurgen Klopp, τα είpe όλα ο Mohamed Salah το 2014 όταν εξήγησε γιατί χάλασε η μετεγγραφή του στο Anfield. «Με κάλεσε ο Mourinho, μου εξήγησε γιατί με χρειάζεται τόσο και τότε άλλαξαν όλα.». Αυτό ήταν επίσης μία προσωπική παρέμβαση. Ή κανείς προπονητής δεν μιλά στους παίκτες που θέλει να αποκτήσει; Αν πράγματι υπήρξε παραβίαση κανονισμού εκ μέρους της Liverpool, ασφαλώς δεν την επικροτούμε, γιατί η παρατυπία άλλων δεν νομιμοποιεί τη δική σου. Ωστόσο είναι τουλάχιστον προσχηματικό να δηλώνει κάποιος εξαγριωμένος για μία συνηθέστατη πρακτική των μετεγγραφικών συναλλαγών. Εν τέλει μπορεί να συζυτηθεί μεταξύ όλων των ομάδων ώστε να θεσπιστούν αυξημένα μέτρα προστασίας.

Πάμε στο δεύτερο και πιο σημαντικό σκέλος που συνδέεται αιτιωδώς με το πρώτο. Στη σημερινή εποχή, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για μία εποχή κρατούμενη από τον παίκτη και κυρίως τον ατζέντη. Έναν άνθρωπο που δεν φαίνεται πουθενά αλλά κινεί τα πάντα. Με άλλα λόγια στις περισσότερες των περιπτώσεων επικρατεί το δίκαιο του παίκτη και όχι του συλλόγου. Eδώ είναι η σύνδεση με την άνωθι εκτεθείσα σκέψη μας. Εφόσον οι περισσότερες ομάδες ξέρουν πως εν τέλει η πιθανότητα να ευδοκιμήσει η επιθυμία του παίκτη είναι μεγάλη, φροντίζουν να εξασφαλίζουν τη δική του μεριά ώστε να έχουν το πιο δυνατό διαπραγματευτικό χαρτί της εξίσωσης. Από την άλλη όμως και οι σύλλογοι των παικτών στόχων, γνωρίζοντας πως είναι δύσκολο να κρατήσουν έναν παίκτη παρά τη θέλησή του, τον εξωθούν να εκβιάσει τη μετεγγραφή του καταθέτοντας το περίφημο transfer request ή αίτηση μετεγγραφής. Έτσι, οι σύλλογοι εξακολουθούν επικοινωνιακά τουλάχιστον να έχουν το πάνω χέρι. Με ποια λογική; Μα ασφαλώς με τη λογική πως εκείνοι έκαναν τα πάντα ώστε να κρατήσουν τον παίκτη αλλά εκείνος έφθασε την κατάσταση στα άκρα. Αυτόματα, ο ποδοσφαιριστής γίνεται εξιλαστήριο θύμα στα μάτια και του φίλαθλου κόσμου χωρίς εκείνος να εξετάζει τι έπραξε η διοίκηση της ομάδας. Το χαρτί του transfer request είναι η απάντηση των συλλόγων στη μειωμένη δύναμη που έχουν πλέον απέναντι στα τερτίπια των ατζέντηδων και των παικτών.

Έτσι και εδώ, η Southampton με το να καταγγείλει τη Liverpool δεν εξέφρασε καμία ουσιαστική δυσαρέσκεια για τη συμπεριφορά των Reds. Αντίθετα, έπαιξε το τελευταίο χαρτί της ώστε να προσπαθήσει να πάρει το πάνω χέρι στη διαπραγμάτευση με τη Liverpool. Διότι το χαρτί του ενδιαφέροντος από άλλες ομάδες και η λογική του πλειστηριασμού «κάηκε» με την αποκάλυψη της επιλογής του παίκτη. Και εκεί ενέκειτο η οργή των Saints. Πλέον, εμμέσως η Southampton θα αναγκάσει τον Van Dijk να γίνει ο …κακός της υπόθεσης ζητώντας να μετεγγραφεί ειδάλλως το τρέχον μακροχρόνιο συμβόλαιό του τον περιμένει. Και αν θέλετε την εκτίμηση μας, ανεξάρτητα του ποιος θα φέρει εν τέλει το κόστος της ιστορίας, ο Van Dijk εν καιρώ θα είναι κάτοικος Anfield.