Γράφει ο Χρήστος Γραβιάς, φίλος της Ομάδας, του site και μέλος στο group μας στο facebook.
Χωρίς να το θέλει κατά βάθος ο ίδιος, ούτε ο σύλλογος προφανώς και σίγουρα χωρίς να το περιμένουν οι απανταχού Reds ανά τον κόσμο, το μεσημέρι της Παρασκευής 26 Ιανουαρίου 2024, γράφτηκε ιστορία. Τωρινή, και σίγουρα και ένα μέρος της μελλοντικής του συλλόγου. Και κάθε επιμέρους ιστορία που θα γράφεται από εδώ και πέρα μέχρι το Μάιο, όταν θα κλείσει αυτό το κεφάλαιο….
Η αποχώρηση του Jurgen Klopp απ’ τον «κόκκινο» πάγκο δεν είναι κάτι που μπορεί εύκολα να… χωνευτεί και δικαιολογημένα. Όντας σχεδόν εννιά χρόνια στο τιμόνι, και με το συμβόλαιο του να εκτείνεται έως το 2026, δεν περίμενε κανείς το νέο αυτό, η πρώτη… κρυάδα του αντίο. Και όσο και αν στεναχωρεί/πληγώνει/θυμώνει τους «Κόκκινους», φαντάζει ως μια απάντηση που σκεφτόταν ο ίδιος από καιρό.
Ο Klopp δεν ντράπηκε να βγει δημόσια και να πει κάτι πολύ απλό, που ακόμα και σήμερα, για πολλούς ανθρώπους φαίνεται ταμπού ή αδυναμία. Κουράστηκε. «Ι’m running out of energy», τόσο απλά. Δε θα μπορούσε και αλλιώς, άλλωστε, παραμένει ο ίδιος τύπος, ο «Normal One», όπως συστήθηκε στο Anfield τον Οκτώβρη του 2015. Δεν είναι και το πλέον εύκολο πράγμα να καθοδηγείς ένα τέτοιο καράβι, με αυτές τις απαιτήσεις, σε καθημερινή τριβή σε όλα τα επίπεδα, με τα άγχη, τις πιέσεις. Βαδίζοντας προς τα 57 του, ο Γερμανός πήρε μια απόφαση απολύτως σεβαστή.
Η μια όψη του νομίσματος είναι αυτή. Η άλλη όψη, αυτή που δε θα βγει να πει ο Jurgen, αλλά κατά βάθος κάθε Red υποπτεύεται, είναι ότι η κούραση αποτελεί έναν συνδυασμό παραγόντων που ξεφεύγουν από τα χέρια του. Πολύ φυσιολογικά ίσως, ο Klopp κουράστηκε να κάνει τον θαυματοποιό. Να διεκδικεί κάθε χρόνο πρωτάθλημα και τίτλους με περιορισμένα ρόστερ, να κάνει έξυπνες μεταγραφές, να αναδεικνύει νέους παίκτες, να κάνει το scouting report, να διαχειρίζεται τα αποδυτήρια, να ψάχνει, να τρίβεται, να προβληματίζεται, να φθείρεται εσωτερικά για το πώς θα υπερκεράσει ενίοτε εμπόδια που δε γίνεται να ξεπεραστούν. Αντίπαλοι με πορτοφόλια που ο ίδιος δεν πρόκειται ποτέ να δει, και ίσως είναι και το πραγματικό του παράπονο προς τη διοίκηση των Αμερικάνων. Παράλληλα, και να τα βάλει με συστήματα που επηρεάζουν καταστάσεις εκτός γηπέδων στην Premier League, που καταρρίπτουν τον ανταγωνισμό με κάθε τρόπο, με κανόνες που δεν ισχύουν το ίδιο για όλους.
Οι επικριτές, θα βρουν να πουν πολλά, ό,τι θέλουν. Να πουν για παράδειγμα ότι σε 9 σεζόν στο Merseyside, κατέκτησε πολύ λίγα πρωταθλήματα. Μεγάλο μέρος της απάντησης κρύβεται στην προηγούμενη παράγραφο. Πάντως σίγουρα, η ιστορία θα γράψει για τον προπονητή που επανέφερε τη Liverpool στην κορυφή της Ευρώπης, που έσπασε την κατάρα των 30 χρόνων επαναφέροντας τον σύλλογο στο θρόνο του πρωταθλητή, που κατέκτησε κάθε λογής τρόπαιο (με εξαίρεση το Europa League, που μπορεί να έρθει και αυτό φέτος), που κατέρριπτε κάθε ρεκόρ πόντων χρόνο με το χρόνο. Που εξέλιξε το brand και την εμπορικότητα του κλαμπ. Αλλά και όλα αυτά να μη λένε τίποτα, η χαρά, η απόλαυση, το ωραίο ποδόσφαιρο, οι συγκινήσεις, οι στιγμές τη γροθιά σηκωμένη με τον… παραδοσιακό α λα Klopp τρόπο, όλα αυτά δεν αποτυπώνονται μόνο με τους τίτλους και σίγουρα δεν μπαίνουν σε κλίμακες μέτρησης.
Το timing της απόφασης πάλι, θα σηκώσει πολλή κουβέντα. Στο μέσο της σεζόν, πριν εκπνεύσει ο Γενάρης, με τη Liverpool πρώτη στην Premier League και μέσα σε όλους τους στόχους. Περιμένοντας την Chelsea στον τελικό του League Cup στις 25 Φλεβάρη, συνεχίζοντας στο FA Cup και… αναμένοντας και για αντίπαλο στο Europa League τον Μάρτιο. Απόφαση δίκοπο μαχαίρι, με δυο τινά: ή θα τονώσει τους παίκτες και θα τα δώσουν όλα με αστείρευτο πάθος μέχρι τέλους, ή θα τους μεταδώσει έξτρα άγχος, σύγχυση, ενδεχομένως και προβληματισμό για το αν θα είναι στο Anfield τη νέα χρονιά.
Λογικά, τέτοια απόφαση δεν θα ερχόταν με το πέρας της σεζόν, για να δικαιολογηθεί κάποια τυχόν αποτυχία, αν πχ η Liverpool δεν στεφθεί πρωταθλήτρια τον Μάιο. Αντίστοιχα, δίνει αρκετό χρόνο στο club να προετοιμάζει την επόμενη μέρα, και αυτό σίγουρα δεν θα είναι καθόλου εύκολο. Ναι μεν – λογικά – σε θέση Champions League έστω, με ένα ποιοτικό ρόστερ, αλλά και με μια βαριά κληρονομιά που ο καθένας θα πρέπει να διαχειριστεί μετά. Οι συγκρίσεις με τον κάθε πιθανό υποψήφιο θα δίνουν και θα παίρνουν. Τα πρώτα ονόματα ήδη ακούγονται, αλλά πριν καν μπει ο Φεβρουάριος, δεν έχει νόημα ιδιαίτερη ανάλυση, θα υπάρχει χρόνος για αυτά.
Μέχρι τότε όμως, ας ρουφήξουμε τις στιγμές. Μέχρι τότε… “Lets enjoy the final ride”.
