Ο συντάκτης του Liverpool.gr, Παναγιώτης Ρουμελιώτης, γράφει μερικά λόγια και αποχαιρετά με τον δικό του τρόπο τον προπονητή της ομάδας, Jurgen Klopp.
Ας φτιάξουμε στο μυαλό μας την σκηνή. Οκτώβριος 2015, η Liverpool έχει προηγηθεί στο Goodison Park με μία κεφαλιά του Ings, όμως για μία ακόμη φορά θα «πετάξει» δύο βαθμούς, δεχόμενη μια εύκολη ισοφάριση.
Η κατάσταση γενικά στον Σύλλογο μοιάζει άσχημη. Μουντή. Αρκετά κακή ώστε να μην υπάρχει ελπίδα για κάτι παραπάνω στο πρωτάθλημα, όχι τόσο όμως για να εντατικοποιηθεί η συζήτηση για το θέμα «προπονητής» στην ομάδα.
Διοικητικά, η Liverpool λειτουργεί σαν ομάδα… ελληνικού πρωταθλήματος. Η ηγεσία φέρνει όποιον παίκτη θέλει εκείνη μέσω του φημισμένου transfer commitee και o Brendan Rodgers αν θέλει τους χρησιμοποιεί. Ο Βορειοϊρλανδός coach, δεν είχε και μεγάλο ρόλο στην απόκτηση των νέων παικτών, μετά από διάφορα… στραπάτσα το πρώτο του καιρό στην ομάδα, ενώ το καλοκαίρι έχει δει την FSG να απολύει και τους βοηθούς του, στέλνοντας το δικό της μήνυμα.
Σαν κεραυνός, όμως, έσκασε η είδηση πως ο Rodgers απολύεται. Αμέσως, ανάμεσα σε ονόματα όπως του Walter Mazzari και του Ronald Koeman, ξεχωρίζουν δύο για την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας. Αυτό του Carlo Ancelotti και αυτό του Jurgen Klopp.
Κάπου αρκετά μακριά από το Merseyside και συγκεκριμένα στο κέντρο της Αθήνας, ζει ένα αμούστακο παιδάκι, μαθητής του Γυμνασίου. Ο Παναγιώτης – αυτό είναι το όνομά του – είναι φίλαθλος/οπαδός (επιλέξτε εσείς τη σωστή ορολογία) της Liverpool, με βασικό ερέθισμα τις εξιστορήσεις του επίσης Red πατέρα του για την θρυλική ομάδα των 70s και των 80s.
Και πώς αλλιώς να είναι Liverpool; Στη ζωή του, μέχρι εκείνη τη στιγμή, η ομάδα του έχει χαρίσει αμέτρητες πίκρες. Έχει δει το παιδικό του είδωλο, Fernando Torres, να εκδιώχνεται άρον – άρον για την Chelsea, τη Liverpool να χάνει πρωτάθλημα από τα δεύτερα των Μπλε στο Anfield, να μένει εκτός Ευρώπης από ομάδες που κάποτε δεν τολμούσαν να την κοιτάξουν στα μάτια, έχοντας στο ρόστερ της παίκτες – ανέκδοτα, που καλό είναι να μην κατονομαστούν.
Προς τιμήν του, η παιδική του αφέλεια δεν τον εμπόδιζε να οραματίζεται τους Reds να σηκώνουν το έκτο Champions League με φονική τριάδα Assaidi – Suso – Dani Pacheco. Η αλήθεια είναι, όμως, πως «σπίτι» της Liverpool δεν είναι πια τα ευρωπαϊκά σαλόνια και η κορυφή της Αγγλίας, αλλά η έκτη και η έβδομη θέση του πίνακα.
Στο άκουσμα της είδησης, αναθαρρεί. Το παιδί αυτό δεν καταλαβαίνει πλήρως τη κατάσταση της ομάδας και θεωρεί πως μια αλλαγή προπονητή θα φέρει την άνοιξη. Περιέργως, το ελληνικό του ένστικτο της προπονητοφαγίας, βγαίνει σωστό.
Θέλει τον Klopp. Τεράστιο όνομα ο Ancelotti, αλλά εδώ δεν υπάρχει ο Maldini, αλλά ο Skrtel. O Jurgen στη Dortmund έκανε θαύματα. Έτρεχε και πανηγύριζε κιόλας, είχε πλάκα ο άτιμος.
Αυτός ο αστείος αλλά πολύ χαρισματικός άνθρωπος, ανακοινώνεται με συνοπτικές διαδικασίες ως ο νέος προπονητής της Liverpool.
Μέχρι και σήμερα, όπου πια ο Παναγιώτης δεν είναι μαθητής της Δευτέρας Γυμνασίου, αλλά είναι σε μια ηλικία που πια προσπαθεί να χτίσει μια αυτόνομη ζωή, πιστεύει ακράδαντα πως ο Jurgen Klopp είναι ο καταλληλότερος άνθρωπος για την άκρη του κόκκινου πάγκου.
Ακόμα και σήμερα, 26/01/24, όπου ο Γερμανός προπονητής ανακοίνωσε πως αποχωρεί το καλοκαίρι, ο Παναγιώτης πιστεύει το ίδιο.
Για εκείνον, τα λόγια του Klopp αποτελούν Ευαγγέλιο.
Γιατί;
Γιατί ο Klopp έφερε τη μαγεία ξανά στην ομάδα.
Γιατί ο Παναγιώτης άκουγε μικρός πως η Liverpool ήταν μία ποδοσφαιρική μηχανή, που σάρωνε τα πάντα στο πέρασμά της. Ότι κυριαρχούσε την Ευρώπη. Όλοι τρόμαζαν στο άκουσμά της. Ότι ιερά τέρατα όπως ο Dalglish, o Souness, o Rush, o Clemence, o Hansen, o Hughes, o Kennedy και ο Neal δεν άφηναν τρόπαιο πίσω τους. Πως υπήρχαν που και που κάποιες παράξενες χρονιές που η Liverpool μπορεί να έβγαινε και δεύτερη.
Μπορεί να μην πέτυχε αυτό ο Klopp, όμως αυτή τη θρυλική εικόνα, αυτή που ο μικρός Παναγιώτης την άκουγε όπως τους 12 άθλους του Ηρακλή, την έφερε στη ζωή. Έδωσε ξανά πνοή στη Liverpool.
Πήρε τα πάντα αυτή η ομάδα. Παίκτες – θρύλοι όπως ο Salah, o van Dijk, o Robertson, o Alexander-Arnold, o Mane, o Firmino, o Alisson και αρκετοί ακόμα υπέγραψαν για την ομάδα ή/και αναπτύχθηκαν στα χέρια του Γερμανού.
Ένας προπονητής που κατάλαβε ΑΜΕΣΩΣ τις παθογένειες και τα βάρη της Liverpool. Αντί να ζήσει κάτω από αυτά, τα διαχειρίστηκε. Έζησε ΜΕ αυτά. Δεν ήταν τροχοπέδη, αλλά έμπνευση.
Αφουγκράστηκε τον τρόπο ζωής των Scousers. Την μοναδικότητά τους. Τα στοιχεία που κάνουν ξεχωριστό τον Σύλλογο.
Κράτησε τη φλόγα αναμμένη και μετά από πάρα πολλά δύσκολα χρόνια, επανέφερε τη Liverpool στο πάνθεον. Έφερε στη ζωή ξανά τον μύθο.
Jurgen, ο Παναγιώτης, ένας από τους πολλούς «Παναγιώτηδες» που κυκλοφορούν στο κόσμο, σε ευγνωμονεί.
Σε ευχαριστεί, γιατί του άλλαξες τη ζωή. Την έκανες καλύτερη. Έδωσες μαθήματα για αυτή, αντιλαμβανόμενος την δύναμη του ρόλου σου στη κοινωνία.
Γιατί στη μοναδικότητα της Liverpool, κόλλησε και η δική σου. Ένας τρομερός προπονητής, μα πάνω από όλα ένας ξεχωριστός άνθρωπος.
Δεν έφτασες τον Paisley και τον Shankly – κανένας δεν είχε αυτή την απαίτηση άλλωστε.
Τολμώ να πω, όμως, πως δεδομένων των συνθηκών που επικρατούν στο χώρο του ποδοσφαίρου, είσαι ένας σύγχρονος Shankly. Ναι, σε μικρότερη κλίμακα, σίγουρα. Κανείς δεν θα τον ξεπεράσει ποτέ προφανώς. Αλλά ο ρόλος που έπαιξες στο να επιστρέψει η ομάδα στον χάρτη ίσως να μην έχει εκτιμηθεί ακόμα.
Ίσως να είναι βαριά αυτά που γράφω, ίσως και στη πορεία του να τον στήριξα παραπάνω από όσο έπρεπε, αλλά πρέπει να με συγχωρέσετε.
Πρέπει να καταλάβετε ότι κάποτε η δική μου γενιά ήταν Liverpool όπως κάποτε οι πατεράδες μας ήταν… Έβερπουλ. Μέσα από τα κόμικ και τις ζωγραφιές, από φανταστικές ιστορίες, γινόντουσαν ένα με τους πρωταγωνιστές.
Η δική μου γενιά μέσα από ασπρόμαυρα βίντεο και από εξιστορήσεις αγαπούσε αυτή την ομάδα. Το κακό με αυτό είναι πως, ακριβώς επειδή είναι ιστορία και όχι βίωμα, θα μπορούσε κάποιος να προσθέσει στο τέλος ελέφαντες σε τρίκυκλα και δεν θα άλλαζε απολύτως τίποτα.
Ο Klopp το μετέφερε σε απτή πραγματικότητα. Γίναμε ξαφνικά Liverpool και στη πραγματική ζωή. Γνωρίσαμε και εμείς το τι σημαίνει να υποστηρίζεις τη Liverpool, την είδαμε στη κανονική της μορφή. Δεν χρειαζόταν να φτιάχνουμε τον Dalglish στο PES και στο FIFA, είχαμε παικταράδες στην εποχή μας να μας κάνουν χαρούμενους.
Αγαπήσαμε αυτό που ζούσαμε πια εμείς, όχι την νοσταλγική έκδοση των παιδικών χρόνων των γονιών μας. Έγινε αληθινό.
Για αυτό, πίνω μια μπύρα στην υγειά σου, Jurgen. Σε ευχαριστώ για όλα. Δεν θα μπορέσεις να αντιληφθείς την επίδραση που είχες στην ζωή μας.
Κρατάω τα «auf wiedersehen» και τα «You’ll never walk alone» για τον Μάιο. Μέχρι τότε, συνεχίζουμε μαζί. Έχουμε τίτλους να πάρουμε. We have dreams and songs to sing.
