Γράφει ο Γιάννης Γκίκας, φίλος της Ομάδας και της σελίδας μας στο facebook.

Σημείωση:
Με αυτό το κείμενο δεν ανακαλύπτω την Αμερική ούτε αναφέρω κάτι καινούργιο. Είναι απλά μια προσπάθεια να συγκεντρωθούν σκέψεις, που σίγουρα έχουν περάσει από όλους μας κατά διαστήματα.

Το σύστημα και τα αυτονόητα

Ας ξεκινήσουμε από τα αυτονόητα.
Πρώτον και ίσως κυριότερον: O Κλοπ και οι συνεργάτες του ξέρουν τι συμβαίνει και τι χρειάζεται η ομάδα καλύτερα από τον καθένα μας αλλά και όλους εμάς συνδυαστικά!
Η γνώμη του γράφοντος είναι ότι αυτό πρέπει να το έχουμε πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μας πριν αρχίσουμε να δείχνουμε με το δάχτυλο παίκτες, προπονητές, επιτελείο και διοίκηση. Και αυτό γιατί υπάρχουν παράμετροι και παρασκήνια μέσα σε κάθε ομάδα που δεν περνάνε από κανενός το μυαλό. Δεύτερον, είναι σχεδόν βέβαιο ότι καμία ομάδα δεν μπορεί να μείνει στην κορυφή για πάρα πολλά χρόνια. Εάν είσαι τυχερός, μπορεί να έχεις στις τάξεις σου την ίδια εποχή top shelf (που λένε και στο χωριό μου) παίκτες όπως είχε η Μπαρτσελόνα του Πεπ και πακέτο τον προπονητή που μπορεί και δένει και διαχειρίζεται το ρόστερ. Και πάλι όμως η κοιλιά θα επέλθει αργά ή γρήγορα, αναπόφευκτα. Είναι νόμος του ποδοσφαίρου και είναι αυτό που το κάνει όμορφο και μη βαρετό στο κάτω κάτω.

Οι ομάδες του Κλοπ (και ίσως όχι μόνο του Κλοπ), που παίζουν το χαρακτηριστικό gengen press (και όχι tiki taka) είναι σχεδόν αδύνατον να διατηρήσουν το peak τους για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα για ευνόητους λόγους οι οποίοι φυσικά έχουν να κάνουν κυρίως με τη φυσική κατάσταση και την ένταση που απαιτεί το συγκεκριμένο σύστημα. Το είδαμε και το θυμόμαστε και από την Dortmund.
Το αγγλικό πρωτάθλημα, όπως όλοι λίγο πολύ γνωρίζουμε, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το γερμανικό, σε δύναμη, ένταση αλλά κυρίως στη δυναμικότητα ομάδων, με αποτέλεσμα η κούραση στα πόδια και στο μυαλό, το “σκάσιμο” δηλαδή, είτε να έρχεται νωρίτερα είτε να είναι πιο εμφανές είτε ενίοτε και τα δύο. Εξαιτίας αυτού, όσοι παίκτες είναι γερά κορμιά, τραυματίζονται σπάνια (βλέπε Σαλάχ, Τρεντ, Ρομπο κλπ) αλλά χάνουν τη φόρμα τους και όσοι είναι επιρρεπείς ή τουλάχιστον δεν έχουν συνηθίσει σε τέτοιους ρυθμούς και ξαφνικά μπαίνουν σε αυτό το τόσης μεγάλης έντασης σύστημα, κάποια στιγμή τραυματίζονται είτε σοβαρά, είτε “ξανακυλούν” σε ίδιους ή παρόμοιους τραυματισμούς (Κειτά, Οξ, Ζότα, Ντίαζ κλπ). Να πούμε εδώ ότι σίγουρα ο παράγοντας “τύχη” – ή ατυχία – στους τραυματισμούς παίζει και αυτός τον ρόλο του, όπως για παράδειγμα στην περίπτωση φαν Ντάικ, ο οποίος, κακά τα ψέμματα, ποτέ δεν “ξαναγύρισε” ο ίδιος με πριν. Ακόμα όμως και η κακή εμφάνιση της άμυνας της ομάδας, θεωρώ ότι έχει εξήγηση την οποία θα προσπαθήσω να αναλύσω με λίγα λόγια παρακάτω.

Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι οι πρώτοι δημιουργικοί παίκτες (Τρεντ, Ρόμπο, Σαλάχ, Φιρμίνο, ακόμα και ο Χέντερσον που ουκ όλιγες φορές έβγαζε ασσίστ ή προ-ασσίστ κόβοντας την άμυνα στα δύο) ειδικά φέτος είναι εκτός φόρμας με αργή σκέψη στις πρώτες μπάλες άμυνας αλλά και χωρίς φαντασία στη δημιουργία της επίθεσης. Εάν βάλουμε και το επίσης αναπόφευκτο γεγονός ότι οι παίκτες μεγαλώνουν, αντιλαμβανόμαστε ότι η διαχείριση αποτελεί γρίφος για πολύ ειδικούς λύτες (και δεν είμαστε εμείς αυτοί), είδικά όταν ξέρεις εκ των προτέρων ότι η διοίκηση του συλλόγου είναι τουλάχιστον “σφιχτή” στα οικονομικά και δεν υπάρχει η δυνατότητα να σου αγοράζει παίκτες κάθε χρόνο από το πάνω ράφι. Έτσι κι αλλιώς, ο ίδιος ο Κλοπ δεν κυνηγάει ‘αστέρες”, αλλά φτιάχνει (Ρόις, Λέβα, Τρεντ, Φιρμίνο, Σαλάχ κ.α.).

Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι ο Κλοπ ήξερε πολύ καλά ότι αυτή η άσχημη χρονιά ήταν προ των πυλών ειδικά μετά από την περσινή, στην οποία ήταν πρωταγωνιστής σε όλες τις διοργανώσεις (4!) μέχρι τέλους! Και η ερώτηση του εκατομμυρίου φυσικά είναι γιατί ενώ το ήξερε, δεν ενήργησε ανάλογα για να την αποτρέψει. Για να απαντηθεί αυτό, θα πρέπει να μπουν κι άλλοι παράγοντες μαζί με αυτούς που προαναφέραμε. Ένας από αυτούς λοιπόν είναι η διοίκηση…

FSG
Η αμερικανική εταιρεία κολοσσός (γιατί είναι κολοσσός) δεν λειτουργεί, καλώς ή κακώς, με πετροδόλαρα. Είναι μια κανονική εταιρεία – επιχείρηση που κινείται στον αθλητικό χώρο αλλά και στο real estate. Που σημαίνει ότι υπάρχει, μιλώντας λαϊκά, βιβλίο εσόδων και εξόδων και άρα δεν μπορεί να έχει μονίμως χασούρα -ή να μην τη νοιάζει η χασούρα – ή να κάνει υπερβάσεις τύπου Σίτυ ή Παρί, γιατί προτμά να διατηρηθεί και να λέγεται υγιής επιχείρηση. Και σε καμία περίπτωση οι Αμερικάνοι δεν θα βάλουν πριν από όλα το συμφέρον της Λίβερπουλ διότι πολύ απλά… είναι Αμερικάνοι επιχειρηματίες και όχι Άραβες με απύθμενη μπάνκα! Άρα δεν υπάρχει καν η κουβέντα τύπου “έλα μωρέ ας χάσουμε και μερικές δεκάδες εκατομμύρια, η πηγή να είναι καλά” (κλείσιμο ματιού). Το θέμα όμως είναι ότι η εταιρεία αυτή δεν είχε ιδέα τι θα πει Λίβερπουλ για το νησί και τους οπαδούς της και η αλήθεια είναι ότι πήρε μια αρκετά ξινή γεύση επ’ αυτού, όταν έσκασε η βόμβα περί ελίτ λίγκας. Ίσως
γι’αυτό “ψάχνεται” να πουλήσει μερικώς ή ολοκληρωτικά, κάτι το οποίο υποψιάζομαι ότι έχει ξεκινήσει ως κίνηση πολύ πριν σκάσει η είδηση το 2022. Όλοι αυτοί οι παράγοντες όμως σημαίνουν και κάτι άλλο αυτομάτως: η δουλειά του προπονητή, όπως και των παικτών που δεν μένουν
ανεπηρέαστοι, γίνεται ιδιαίτερα πιο δύσκολη, καθώς έχει να διαχειριστεί ένα μαγαζί που δεν ανανεώνεται ή ανακαινίζεται εύκολα αλλά και γιατί εδώ που τα λέμε, αυτές οι δύο πλευρές, δεν μιλάνε την ίδια γλώσσα. Οι Αμερικανοί, τολμώ να πω ότι, δεν έχουν ιδέα τι θα πει ποδόσφαιρο για τους Ευρωπαίους και είναι σχεδόν αδύνατον ένας προπονητής (ακόμα κι αν αυτός λέγεται Κλοπ) να τους το δώσει να το καταλάβουν. (Με επιφύλαξη λέω ότι ίσως ο Πεπ να το ξέρει αυτό από παλιά και γι’ αυτό να έκανε πιο “σίγουρες” επιλογές κλαμπ στην καριέρα του). Αλλά αυτή είναι κατ’ εμέ και η διαφορά του Γερμανού. Αυτό που φτιάχνει είναι σχεδόν αποκλειστικά δικό του δημιούργημα, παίρνει από τους παίκτες πάνω από το 100 τοις εκατό και ολοκληρώνει ένα σύνολο που πωρώνει και παραδέχεται ακόμα και ο πιο σκληροπυρηνικός αντίπαλος… Αλλά κανείς δεν είναι αλάνθαστος και κανείς στο απυρόβλητο. Αυτό που μένει να δούμε είναι αν όλες αυτές οι κινήσεις – ή και άλλες που δεν
γνωρίζουμε – της FSG, είναι υπεύθυνες (και σε ποιο βαθμό) για την εσωτερική κατάσταση του προσωπικού της Λίβερπουλ αφού φαίνεται ότι ο ένας μετά τον άλλο αποχωρούν χωρίς δημόσια προφανείς λόγους αλλά σίγουρα μας βάζει σε πονηρές σκέψεις ότι κάτι έχει αλλάξει εκ των έσω και
δεν λειτουργεί σωστά όπως μέχρι πρότινος λειτουργούσε η μαγική τριάδα Klopp-Edwards-Gordon. Τα εσωτερικά προβλήματα μιας ομάδας, αργά ή γρήγορα θα φανούν και στον αγωνιστικό χώρο λέει ο κανόνας. Ακόμα κι αν δεν είναι υπαίτιοι οι Αμερικανοί, δεν μου το βγάζετε από το μυαλό ότι κάτι περίεργο συμβαίνει μέσα στα σπλάχνα της ομαδας και το επιτελείο της…

Κλοπ, παίκτες και αγωνιστικά
Ένα πράγμα που με ενοχλεί στο Γερμανό, δίνοντας ένα παράδειγμα, είναι ότι σε πολλές περιπτώσεις αργεί χαρακτηριστικά να κάνει αλλαγές είτε για να φρεσκάρει την ομάδα είτε για να γυρίσει ένα ματς. Όπως επίσης και η εμμονή του σε συγκεκριμένους παίκτες (ο φουκαράς ο Τσίμι περιμένει με τα σάλια να του τρέχουν, το πότε θα μπει να δείξει αυτό που μπορεί). Ο Κλοπ σαφώς και δεν είναι υπεράνω κριτικής. Έχει κάνει λάθη αγωνιστικά και μη , αλλά οι παίκτες του ξέρουν πολύ καλά ότι στηρίζονται απόλυτα από αυτόν, ειδικά στις άσχημες εμφανίσεις τους, κάτι το οποίο φαίνεται και στις συνεντεύξεις του. Όμως ελικρινά, αν όχι αυτός, τότε ποιος θα μπορούσε να γυρίσει τούμπα μια τέτοια κατάσταση;
Σε ποιον άλλον προπονητή θα δείξουν τέτοια πίστη και λατρεία οι Άγγλοι οπαδοί αυτή τη στιγμή; Ο αέρας του νέου προπονητή σε τέτοιου επιπέδου ομάδες δεν ισχύει, εκεί δεν είναι Ελλάδα κι αν ισχύει, το αναζωογονιτικό “μποφόρ” διαρκεί ελάχιστα. Με κάτι γνώμες που διαβάζω δεξιά και αριστερά τύπου Τούχελ, Τζέραρντ κλπ μόνο να γελάσω μπορώ.

Θυμηθείτε τα πρώτα παιχνίδια (ή χρονιά) του Τρεντ και την εμμονή του Κλοπ να τον βάζει συνέχεια. Είχαν πονέσει τα ματάκια μας. Ποιος από μας μπορεί να πει ότι δεν δικαιώθηκε; Το παιδί είναι μόλις 25 ετών και έχει κατακτήσει τα πάντα. Ακόμα και τώρα να σταματούσε την καριέρα του θα λεγόταν άκρως επιτυχημένος. Ο Ρόμπο ήρθε με ελάχιστα χρήματα και βγήκε λίρα εκατό. Ο Μίλνερ δεν κόστισε τίποτα κι αν έχει δώσει αυτός ο παίκτης και την ψυχή του για την ομάδα. Η ανανέωση είναι φόρος τιμής και ένα μεγάλο ευχαριστώ και ξέρει καλά ότι δεν είναι καν η πρώτη αλλαγή τις περισσότερες φορές. Με λίγα περισσότερα ήρθαν οι Σαλάχ, Φιρμίνο, Βαϊνάλντουμ, Μάτιπ, Σακίρι (ναι, Σακίρι, μην ξεχνάτε το παιχνίδι με την Μπάρτσα σας παρακαλώ όπως και το ότι δεν έχουμε δει ξανά τέτοιο πόδι στα στημένα), Ζότα και δεν χρειάζεται καν να μπω στη διαδικασία να εξηγήσω τι προσέφεραν, ο καθένας με τον τρόπο του. Και αυτή ακριβώς είναι η σφραγίδα του Κλοπ. Ο gaffer πήρε τα πάντα με Οριγκί, με Λαλάνα, με Σακίρι, με Γκόμεζ, κάνοντάς τους να μοιάζουν ανίκητοι μπροστά σε ομάδες με πολύ μεγαλύτερα ονόματα, κάνοντας τους Ομάδα με το Ο κεφαλαίο. Ο Χέντο είδε τα καλύτερα χρόνια μπροστά του και ήταν η κινητήριος δύναμη στο κέντρο. Θυμάμαι ακόμα τα σχόλια του
Σωτηρακόπουλου όταν έλειπε από το κέντρο ο αρχηγός ή ο Λαλάνα. Θα μου πείτε ότι είναι γνωστά όλα αυτά, τώρα τι γίνεται. Αυτό μας μεταφέρει άμεσα στα λάθη ή τις περιπτώσεις που απλά έχεις δεμένα τα χέρια. Κουτίνιο… γη και ύδωρ προσέφεραν οι δικοί μας. Ήθελε να φύγει και έφυγε. Τέλος. Μανέ… Ήθελε να γύγει και έφυγε. Τέλος. Αρνούμαι να πιστέψω ότι δεν του έδιναν 100-150 χιλ παραπάνω στο συμβόλαιο, πείσμωσε και αποφάσισε να φύγει. Αν έναν Κουτίνιο, που έδενε με τέτοιο τρόπο με την ομάδα, βρίσκεις πολύ δύσκολα, πόσο ακατόρθωτο είναι να βρεις έναν Μανέ;;; Μανέ δεν βρίσκεις που να ανοίξεις όλες τις κάνουλες των πετρελαίων μαζί! Βρίσκεις κάποιον νεότερο (the Klopp way) που να κάνει τα μισά(;) και να μπορεί να δουλευτεί ώστε να κάνει και κάποια ακόμα. (Το ενδεχόμενο σκεπτικό πίσω από την απόκτηση Ντίαζ, Νούνιεζ).

Αυτό όμως που προσωπικά θεωρώ ότι πλήγωσε και αποδιοργάνωσε την ομάδα στο κέντρο είναι η (παράξενη;) φυγή Βαϊνάλντουμ. Αυτό το ακούραστο μηχανάκι έδινε φτερά στους υπόλοιπους, απελευθέρωνε τον Χέντερσον που έμοιαζε Τζέραρντ ώρες ώρες (στην υπερβολή το λέω, μην με φάτε!) και τον Λαλάνα έναν σούπερ δεκαροοχτάρι(!), έχοντας πρώτον, ένα κέντρο ΧΩΡΙΣ κανένα καθαρό εξάρι! (τύπου Φαμπίνιο) και δεύτερον ω! Ναι, δεύτερον και κυριότερο, ως αποτέλεσμα, να κόβεται η επίθεση πριν φτάσει στους αμυντικούς! Όταν και όποτε έφτανε η μπάλα στην άμυνα, οι αμυντικοί ήταν εκεί, με πρώτο και καλύτερο τον φαν Ντάικ, ξεκούραστοι, με ελάχιστη πίεση μέσα στο παιχνίδι, να κόψουν και να ράψουν ενδεχομένως. Είναι άλλο πράγμα να ζητάς από τους αμυντικούς να σου κόψουν για παράδειγμα πέντε επιθέσεις και άλλο δεκαπέντε! Στατιστικά και μόνο στις δεκαπέντε θα δεχτείς τέρμα. Είναι γνωστό ότι οι αμυντικοί και ο τερματοφύλακας είναι οι πιο εκτεθειμένοι όταν η υπόλοιπη ομάδα δεν μαρκάρει ή δεν έχει τους παίκτες να μαρκάρει σωστά. Γι’ αυτό ένας φαν Ντάικ ή ένας Άλισον δεν μπορεί να κάνει μόνος του τη διαφορά, γι’ αυτό τα λάθη είναι τώρα πιο εμφανή και γι’αυτό στα τελευταία παιχνίδια (ναι αυτά τα χαμένα) ένας από τους διακριθέντες είναι ο Κονατέ!
(Όταν έκανε ματσάρες ο big Virg, Φιρμίνο, Τρεντ και Ρόμπο είχαν από καναδυό ασίστ και κάνα δυο τέρματα ο Αιγύπτιος και ο Σενεγαλέζος). Όταν χάνεις ένα ματς και ο καλύτερός σου παίκτης είναι ο αμυντικός σου, σημαίνει προφανώς ότι οι επιθετικοί και κυρίως το κέντρο, τον έχουν εκθέσει πολλές φορές με την ανύπαρκτη αμυντική λειτουργία τους… Και επειδή το ποδόσφαιρο είναι ομαδικό άθλημα, η αμυντική συμπεριφορά μιας γραμμής παρασύρει και τις υπόλοιπες, τακτικά αλλά και ψυχολογικά, με αποτέλεσμα να έχουν σταματήσει οι ουσιαστικές προελάσεις των μπακ, οι βοήθειες στην άμυνα των εξτρέμ και να συμπεριφέρονται όλοι σαν να φοβούνται (ή ακόμα και να είναι σχεδόν σίγουροι) ότι θα
δεχτούν γκολ. Αυτά είναι πράγματα που υπάρχουν στο μυαλό των ποδοσφαιριστών κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού με αποτέλεσμα να επηρεάζεται άμεσα η ψυχολογία τους και ο τρόπος παιχνιδιού ώστε να μην τους βγαίνει τίποτα. Ο Σαλάχ για παράδειγμα είναι παίκτης ψυχολογίας, “οδηγείται” από τα γκολ του και χρειάζεται ελευθερία για να αποδώσει, ελευθερία που του έδιναν το (παλιό) κέντρο και ο τεράστιος παράγοντας που ακούει στο όνομα Φιρμίνο (δεν είναι τυχαίο που τα περισσότερα καλά παιχνίδια φέτος τα έδωσε η ομάδα με τον Φιρμίνο μέσα). Αν μέσα σε όλα αυτά συνυπολογίσουμε και το γεγονός ότι ήρθαν και καινούριοι παίκτες που βρίσκονται σε περίοδο προσαρμογής και δεν τους βγαίνουν πράγματα ακόμα, είναι λογικό να βλέπουμε τους “παλιούς” να μην μπορούν να συνεννοούνται μαζί τους ώστε να φτιάξουν το παιχνίδι που όλοι αγαπήσαμε ως τώρα. Έχω την εντύπωση, ότι για την ομάδα του Κλοπ δεν υπάρχει μέση λύση. Ή θα παίξει τη μπάλα που πρέπει και θα διαλύσει κάθε άμυνα ή θα φαίνεται σαν ομάδα τρίτης κατηγορίας. Η μόνη περίοδος που η ομάδα κέρδιζε κυνικά τα παιχνίδια που δεν ήταν τόσο καλή, ήταν η διετία των τροπαίων του Champions League και του πρωταθλήματος. Με αυτού του τύπου τον προπονητή και το σύστημα, το rebuild παίρνει περισσότερο χρόνο, θέλει πολλή υπομονή και πιθανότατα και χρήμα.

Ο Κλοπ είναι αδιαμφησβήτητα ένας από τους καλύτερους προπονητές στον κόσμο και ένας προπονητής σταρ, όπως κι ο Πεπ, που σημαίνει ότι έχει εξίσου (αν όχι μεγαλύτερο) ειδικό βάρος ονόματος με έναν παίκτη σταρ. Παρ’όλ’αυτά έχει την ικανότητα να μην δείχνει έπαρση, να κρατιέται
σε χαμηλούς τόνους και ταυτόχρονα να χαίρει άκρας εμπιστοσύνης και σεβασμού από τους παίκτες
του. Ας προσέχουμε τι ευχόμαστε καλύτερα…

Επίλογος
Η χρονιά είναι χαμένη και το μόνο κερδισμένο στοιχείο είναι ο Bajcetic. Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι ο Κλοπ περίμενε μια μέτρια χρονιά κάποια στιγμή σύντομα αλλά ίσως όχι σε αυτό τον βαθμό. Έτσι κι αλλιώς κανείς δεν είναι τέλειος και αν υπάρχει ένας άνθρωπος που μπορεί να το αλλάξει αυτό και λόγω ικανοτήτων αλλά και χωρίς να έχει το άγχος ότι θα τον απολύσουν αυτός είναι μόνο ο Κλοπ εξαιτίας αν θέλετε και του “δεσίματος” που έχει καταφέρει με το σπαθί του με τους οπαδούς και την πόλη του Λίβερπουλ. Πραγματικά παραξενεύομαι και καγχάζω όταν διαβάζω κάποιους να λένε ότι έκλεισε ο κύκλος του και άλλα τέτοια αστεία επειδή μία χρονιά πήγε στραβά. Ή ακόμα και δύο. Ούτε είναι πραγματικά πιστευτό ότι σταμάτησε να τους εμπνέει ο Γερμανός. Στα κάτω κάτω δεν κλωτσάει ο ίδιος το τόπι. Ας μην ξεχνάμε ότι βλέπουμε ανθρώπους στο γήπεδο κατά πολύ μικρότερους μας τις περισσότερες φορές με ό,τι αυτό συνεπάγεται κι ας παίρνουν πολλά εκατομμύρια. Κακά τα ψέμματα κανείς μας δεν μπορεί να κάνει αυτό που κάνουν. Κανένας παίκτης της Λίβερπουλ δεν ξέχασε να παίζει την μπάλα που ξέρει. Κανένας παίκτης γενικά δεν θέλει να χάνει και κανείς από την ομάδα του Κλοπ δεν είναι αδιάφορος ασχέτως με το πώς μπορεί να μας φαίνεται στο γήπεδο την ώρα του παιχνιδιού.

Στις ομάδες κερδίζουν όλοι μαζί και χάνουν όλοι μαζί και όλοι μαζί κινούνται με βάση κυρίως την ψυχολογία που διαμορφώνεται ως καλή με τις συνεχόμενες νίκες ή ως κακή με τις κακές εμφανίσεις. Και στην ομάδα των Reds, πιθανότατα επειδή είναι λίγο πιο ομάδα – οικογένεια από τις άλλες (we are Liverpool this menas more…) το fall damage (που λέει κι ο γιος μου) κάνει πιο πολύ θόρυβο και πονάει περισσότερο…

Υπομονή… YNWA…