Ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του Jurgen Klopp, αν όχι το μεγαλύτερο, ήταν το φαινομενικά αδύνατο έργο να μετατρέψει τους «doubters into believers».
Ο Γερμανός είχε πετύχει μόλις 6 νίκες στους πρώτους 13 αγώνες του ως προπονητής των Reds, σερί που περιελάμβανε και την ήττα με 2-1 από την Crystal Palace στο Anfield, όπου μετά το τέλος του παιχνιδιού επέκρινε τους οπαδούς, οι οποίοι έφυγαν νωρίς και τον έκαναν να νιώθει «πολύ μόνος».
Περίπου ένα μήνα αργότερα, οι Reds θα βρεθούν σε παρόμοια δύσκολη θέση, ευρισκόμενοι πίσω στο σκορ με 2-1 από την West Brom του Tony Pulis.
Αυτή τη φορά, καθώς το παιχνίδι όδευε στο 96ο λεπτό, το γήπεδο παρέμεινε γεμάτο. Η ατμόσφαιρα που δημιούργησαν οι οπαδοί πυροδότησε αλλεπάλληλες εκρήξεις επιθέσεων από την Liverpool, με αποτέλεσμα το γκολ της ισοφάρισης από τον Divock Origi.
Είναι εύκολο να κοιτάξουμε πίσω σε αυτό το αποτέλεσμα και να συμπεράνουμε ότι ήταν απογοητευτικό, καθώς η Liverpool θα έπρεπε να κερδίζει ομάδες όπως η West Brom εντός έδρας.
O Klopp όχι μόνο είδε τα πράγματα διαφορετικά, αλλά με το σφύριγμα της λήξης οδήγησε τους παίκτες μπροστά στο Kop για να πανηγυρίσουν. Όπως ήταν αναμενόμενο, η κίνηση του αυτή προκάλεσε ειρωνικές αντιδράσεις.
Ωστόσο, για όσους παρακολούθησαν το παιχνίδι, φάνηκε απόλυτα φυσική κίνηση, με τους οπαδούς να επικροτούν την ομάδα για το πάθος και την μαχητικότητα της.
Αυτή, κατά την άποψη μου, ήταν η στιγμή που μετατραπήκαμε σε believers. Μετά από πολλά χρόνια αβεβαιότητας, εμείς, οι οπαδοί της Liverpool, αρχίσαμε να απολαμβάνουμε τις στιγμές που μόνο το ποδόσφαιρο μπορεί να μας χαρίσει, και δεν μας ενδιέφεραν οι υπόλοιποι.
Στα χρόνια που ακολούθησαν, ο Klopp κατέκτησε με τους Reds όλα τα σημαντικά και μεγάλα τρόπαια. Το μεγάλο του πρόβλημα τώρα είναι ότι για να παραμείνει η ομάδα του στον δρόμο των επιτυχιών θα πρέπει να συμβαδίζει με έναν αντίπαλο, ο οποίος υποστηρίζεται από τον πλούτο ενός κυρίαρχου έθνους, ενώ ο ίδιος ακολουθεί, ηθελημένα ή άθελα, ένα οικονομικό μοντέλο που του επιβάλλει να ενεργεί σύμφωνα με συγκεκριμένους κανόνες και περιορισμούς. Μια συνεχής επιδίωξη της τελειότητας προκειμένου να ανταγωνιστεί την City.
Αυτή η συνεχής επιδίωξη της τελειότητας, η οποία επιβάλλεται τρόπον τινά λόγω της δυναμικότητας του άμεσου ανταγωνιστή φαίνεται να έχει επηρεάσει την ψυχολογία πολλών οπαδών των Reds.
Σκεπτόμενος αυτό το γεγονός, μου ήρθε στο νου μια από τις πιο διάσημες φράσεις του θρυλικού Bill Shankly:
«If you are first you are first. If you are second, you are nothing.»
Πολλοί οπαδοί των Reds, και σίγουρα δεν τους αδικώ, αισθάνονται ότι είναι καθήκον τους να απαιτήσουν την επιδίωξη της τελειότητας. Καμία νίκη δεν φαίνεται ποτέ αρκετή, γιατί η City σπάνια θα απωλέσει βαθμούς. Οι μεταγραφές ποτέ δεν είναι αρκετές και συνήθως αργούν να υλοποιηθούν ή ναυαγούν εξαιτίας της απροθυμίας της διοίκησης να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη.
Σημασία δεν έχει αν ο προπονητής θέλει πραγματικά έναν παίκτη, μόνο ότι «συνεχίζουμε», ότι διεκδικούμε την επόμενη μεγάλη μεταγραφή.
Ως παιδί, κι εγώ ήμουν ικανός να αντιδράσω υπερβολικά στα κακά αποτελέσματα και στις μεταγραφικές αποτυχίες της ομάδας. Έκλαιγα όταν χάναμε, κλειδωνόμουν στο δωμάτιό μου και αρνιόμουν να φάω. Ακόμα και η ισοφάριση ισοδυναμούσε με ήττα.
Για να είμαι δίκαιος, έχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου, ακόμα και σήμερα, να αντιδρά με τον ίδιο τρόπο. Μάλιστα, αυτή την περίοδο νιώθω μια μικρή απογοήτευση και περιμένω την «πολυπόθητη» μεταγραφή στη μεσαία γραμμή της ομάδας.
Εξακολουθώ να μισώ τις ήττες και δεν μου αρέσουν οι ισοπαλίες. Μόνο μια νίκη δίνει στην εβδομάδα μου λίγη ηρεμία, τουλάχιστον μέχρι το επόμενο παιχνίδι.
Μήπως, όμως, με την στάση μας αυτή, έχουμε γυρίσει την πλάτη στο όνειρο, την πίστη και την απόλαυση στα αποτελέσματα; Μήπως έχουμε πλέον χάσει αυτή τη μαγεία; Άραγε απολαμβάνουμε πραγματικά το ποδόσφαιρο;
Το σίγουρο είναι ότι δεν υπήρξε φορά στην ιστορία των Reds, όπου όλοι οι οπαδοί να ήταν ήρεμοι και συγκρατημένοι στις αποτυχίες. Για παράδειγμα, στη σελίδα με τα γράμματα της Liverpool Echo, στις αρχές της δεκαετίας του 1970, μια ομάδα θυμωμένων οπαδών δήλωναν ότι ο Shankly τελείωσε! Ο Paisley, ο Fagan και ο Dalglish είχαν όλοι τους αμφισβητίες τους, αν και ήταν πολύ λιγότεροι και πολύ πιο εύκολο να τους αγνοήσουμε.
Οι συνεχείς και παράλογες απαιτήσεις για τελειότητα έχουν καταντήσει ανθυγιεινές όσο και ενοχλητικές. Οι δαπάνες της City και για να είμαστε δίκαιοι τα αποτελέσματά της, έχουν καταστρατηγήσει κάθε έννοια λογικής.
Οι ομάδες που ερωτεύτηκα ως παιδί δεν θα είχαν κερδίσει ούτε έναν τίτλο, αν συμμετείχαν σε έναν πρωτάθλημα τόσο βασισμένο στην οικονομική ευρωστία.
Ωστόσο, αντί να το βλέπουμε αυτό ως ένδειξη του πόσο καλοί είναι οι Reds του Klopp, οδηγούμαστε στην ηττοπάθεια και στον αρνητισμό.
Έχουμε χάσει εντελώς την τέχνη του να απολαμβάνουμε το ποδόσφαιρο και αυτό σίγουρα δεν είναι υγιές φαινόμενο. Εάν μόνο η τελειότητα μπορεί να μας ικανοποιήσει, τότε μέσα στο παρόν ποδοσφαιρικό σκηνικό είμαστε καταδικασμένοι να βυθιζόμαστε σε συχνές κρίσεις απογοήτευσης.
Ίσως να πρέπει να κάνουμε ένα restart. Να απολαύσουμε τη διαδρομή, τις καινούριες ποδοσφαιρικές στιγμές και να μετρήσουμε τη ζημιά μόνο όταν τελειώσει η σεζόν.
Αυτή τη συμβουλή έδωσα και εγω στον εαυτό μου με την ελπίδα πως θα καταφέρω να την ακολουθήσω….