Από το Λονδίνο μέχρι τη Μαδρίτη και από το Παρίσι έως τη Τουρκία, η Liverpool έχει κατακτήσει την Ευρώπη. Η μεγαλύτερη ομάδα του νησιού ετοιμάζεται για τον δέκατο τελικό της ιστορίας της και το liverpool.gr κάνει την αναδρομή στους προηγούμενους εννέα. Το μεγάλο ερώτημα, οι γκάφες και η θαυματουργή αντεπίθεση.
23/05/2007: In the land of the Gods.
Σε έναν ιδιαίτερο για τους Έλληνες τελικό, Liverpool και Milan ανανέωσαν το ραντεβού τους για την Αθήνα, δύο χρόνια μετά την Κωνσταντινούπολη, όπου το πρόσφατα ανακαινισμένο Ολυμπιακό Στάδιο θα φιλοξενούσε το τρίτο του τελικό Κυπέλλου Πρωταθλητριών.
Το ταξίδι για τη πρωτεύουσα της χώρας μας ξεκίνησε στο Anfield, στο τρίτο προκριματικό επί της Maccabi Haifa, με την Liverpool να παίρνει τη πρόκριση με μία νίκη (2-1) και μια ισοπαλία (1-1). Στον όμιλο, τα πράγματα ήταν πιο απλά από το 2005. Τέσσερεις νίκες επί των Galatasaray (3-2), Bordeaux (0-1, 3-0) και PSV (2-0), μία ισοπαλία με τους Ολλανδούς (0-0) και μία ήττα στη Τουρκία (3-2), έφεραν τους κόκκινους στη κορυφή της κατάταξης. Στους «16», ήταν οι πρωταθλητές Ευρώπης Barcelona. Η ήττα του δεύτερου αγώνα στην Αγγλία με 0-1 δεν έκανε ζημιά, αφού η Liverpool είχε πάρει το «διπλό» στο Camp Nou με 1-2. Η μεγάλη – αλλά αγχωτική – πρόκριση έφερε και πάλι την PSV Eindhoven αντιμέτωπη με του κόκκινους. Εδώ η πρόκριση τελείωσε από το πρώτο ματς και την νίκη με 0-3, με την Liverpool να ολοκληρώνει τη δουλειά με 1-0 στο Anfield. Στα ημιτελικά, η κληρωτίδα έφερε ακριβώς τα ίδια ζευγάρια με το 2005, με τις ίδιες ομάδες να κερδίζουν τα εισιτήρια. Μία ήττα στο Stamford Bridge απέναντι στη Chelsea και μία νίκη στο Anfield με 1-0, οδήγησαν το ματς στα πέναλτι. Ο Pepe Reina ήταν εντυπωσιακός και με δύο αποκρούσεις έδωσε στον Kuyt την ευκαιρία να στείλει τη Liverpool στο τελικό, κάτι που ο Ολλανδός έκανε επιτυχώς, διαμορφώνοντας το 4-1 στη διαδικασία.
Το τρόπαιο είχε έρθει στην Αθήνα, οι Scousers είχαν κατακλείσει Σύνταγμα και Μοναστηράκι. Ο αγώνας από μόνος του, όμως, ήταν κακός. Η όμορφη ατμόσφαιρα των, κυρίως κόκκινων, φιλάθλων στις κερκίδες του Ολυμπιακού Σταδίου (στο πέταλο του Σταθμού «Ειρήνη») δεν αντικαθρεπτίστηκε στον αγωνιστικό χώρο. Η Milan πήρε το προβάδισμα, όταν ένα φάουλ του Pirlo κόντραρε στο… στήθος του Inzaghi και κατέληξε στα δίχτυα, ενώ πριν μπει το τελευταίο δεκάλεπτο, ο Ιταλός φορ είχε κάνει το 2-0. Η Liverpool μείωσε με κεφαλιά του Kuyt στο 87′ όμως η ανατροπή δεν έγινε και το κύπελλο πήγε στο Milanello για 7η φορά. Το ματς έχει μείνει στη ψυχοσύνθεση του κόκκινου κόσμου ως μια χαμένη ευκαιρία, αφού μια, πιο έτοιμη από το 2005, Liverpool φάνηκε να φοβάται την γερασμένη πια super ομάδα των Ιταλών. Χαρακτηριστικό αυτού, η επιλογή του Benitez να αφήσει έξω τον Crouch και να αγωνιστεί με τον Kuyt στη κορυφή, κάτι που δείχνει την διστακτικότητα του Ισπανού να «χτυπήσει» περισσότερο το ματς, με αποτέλεσμα τη δεύτερη ήττα σε τελικό, έπειτα από τη μαύρη νύχτα του Heysel.
26/05/2018: Allez Allez Allez.
Και μετά την Αθήνα, το χάος. Οι κόκκινοι με τους Hicks και Gillett στο τιμόνι έφτασαν στο όριο της οικονομικής καταστροφής. Αυτό, όπως είναι φυσικό, έφερε και τον αγωνιστικό εξευτελισμό του συλλόγου, που πια πάλευε για την έξοδο στην Ευρώπη. Η πρόσληψη του Jurgen Klopp το άλλαξε αυτό, με τον Γερμανό να φέρνει τη Liverpool σε έναν ακόμη τελικό με τη πρώτη του προσπάθεια.
Το ταξίδι ξεκίνησε στα play-offs τον Αύγουστο, εκεί όπου με συνολικό σκορ 6-3, η Liverpool ξεπέρασε την Hoffenheim και μπήκε στους ομίλους για δεύτερη φορά σε 8 (!) χρόνια. Στον όμιλο, εκτός από την ποιότητα του ρόστερ, φάνηκε και η απειρία αυτού, αφού έφερε τρεις ισοπαλίες απέναντι σε Sevilla (2-2, 3-3 – το δεύτερο από 0-3 ημίχρονο!), Spartak Moscow (1-1 στη Μόσχα), αλλά και τρεις εκωφαντικές νίκες με την Maribor (0-7, 3-0) και μία με τους Ρώσους (7-0). Οι νικητές του 5ου ομίλου βρήκαν στη πορεία τους τη Porto, την οποίο ξεπέρασαν χωρίς προβλήματα (0-5, 0-0), για να βρουν μετέπειτα τη Manchester City στους «8». Σε ένα παιχνίδι που φάνηκε για πρώτη φορά το ότι η Liverpool μπορεί να πρωταγωνιστήσει, διέλυσε τους Πολίτες με 3-0, ενώ συνήλθε από το σοκ του γρήγορου 1-0 στον επαναληπτικό και τελικά πήρε και το δεύτερο παιχνίδι με 1-2. Στο τελευταίο βήμα για την Ουκρανία, οι κόκκινοι έπρεπε να υποτάξουν την AS Roma. Και το έκαναν. Ένα 5-2 με μια καταιγιστική εμφάνιση στο Anfield και μία – όχι και τόσο μεγάλη όσο φαίνεται – ήττα στην Ιταλία με 4-2, ήταν αρκετά για να στείλουν τη Liverpool στον 8ο τελικό στην ιστορία της.
Και στο Κίεβο, το τραγούδι που ακουγόταν ήταν ένα. Το «Allez allez allez» που γεννήθηκε στο Οπόρτο και ταξίδεψε μαζί με την ομάδα σε όλη την Ευρώπη, τη στήριζε και στη προσπάθειά της απέναντι στη Real Madrid. Η ομάδα μπήκε στο τελικό απέναντι στους κατόχους των δύο προηγούμενων τίτλων πολύ δυνατά, έχοντας εκείνη τις ευκαιρίες και το μομέντουμ. Αυτό άλλαξε, όταν ο Sergio Ramos αλήτικα τραυμάτισε τον ώμο του Mohamed Salah και τον έστειλε νωρίς στα αποδυτήρια. Στο δεύτερο ημίχρονο, ο Mane μπορεί να ισοφάρισε το γκολ του Benzema από αστείο λάθος του Karius, όμως ο Bale με ένα εκπληκτικό ανάποδο ψαλίδι και ένα μακρινό σουτ – το οποίο έχασε πάλι μέσα από τα χέρια του ο Karius – έδωσε το 13ο τρόπαιο στην ομάδα του.
01/06/2019: Back on our f*cking perch.
«Ο μεγαλύτερος μου στόχος ήταν να ρίξω τη Liverpool από τον… ρημάδι το θρόνο της» είχε πει κάποτε ο Sir Alex Ferguson. Αυτό που δεν υπολόγιζε είναι πως όποια και να είναι η κατάσταση της ομάδας, αυτή βρίσκει τρόπο να ανακάμψει και να βρεθεί στο Έβερεστ της Αγγλίας και της Ευρώπης. Μπορεί – πολύ οριακά – εγχώρια να μην το έκανε, όμως η Liverpool τη σεζόν 2018/19 άγγιξε και πάλι το κύπελλο με τα μεγάλα αυτιά ένα ζεστό βράδυ του Ιούνη στη Μαδρίτη.
Όλα αυτά, όμως, έπρεπε να έχουν και λίγο δράμα μέσα. Εκείνη η χρονιά στο Champions League, είχε ΠΟΛΥ από αυτό. Απόδειξη αυτού είναι η ίδια η πορεία της Liverpool στον όμιλο. 3-2 την Paris Saint-Germain στο Anfield με γκολ του… μονόφθαλμου Firmino στα χασομέρια, ήττα στη Νάπολη (1-0), νίκη με τον Ερυθρό Αστέρα (4-0) αλλά και ντροπιαστική ήττα στη Σερβία (2-0), ήττα και στο Παρίσι (2-1). Όλα θα κρινόντουσαν στο Anfield κόντρα στη Napoli. Ο Salah έδωσε προβάδισμα πρόκρισης, όμως οι κόκκινοι δεν έκλειναν το ματς. Ο – νεοφερμένος τότε – Alisson ήταν αυτός που κλείδωσε το εισιτήριο, όταν στα τελευταία λεπτά είπε ένα μεγαλοπρεπές όχι στον Milik και κράτησε το τελικό 1-0. Στους «16» περίμενε η ποιοτικότατη Bayern Munich, με τα πράγματα να μπερδεύονται μετά το 0-0 της Αγγλίας. Παρόλα αυτά, μια συντριπτική Liverpool πήρε τεράστιο «διπλό» με 1-3 (Αυτογκόλ Matip – Mane X2, van Dijk) και πέρασε στα προημιτελικά. Εκεί βρήκε και πάλι την Porto, την οποία διέλυσε για ακόμη μία φορά με δύο νίκες, 2-0 εντός και 1-4 εκτός. Το δράμα, όμως, ερχόταν τώρα. Για τους «4», βρέθηκε μπροστά της η Barcelona. Στη Καταλονία, αν και ήταν ανώτερη, η Liverpool έχασε με το βαρύ 3-0 και με συνδυασμό τις απουσίες των Firmino – Salah, ο αποκλεισμός ήταν σχεδόν δεδομένος. Όχι όμως για τον κόσμο και τους παίκτες στο Anfield έξι βράδια μετά. Ένα γρήγορο γκολ του Origi και δύο του Wijnaldum μετά την ανάπαυλα έφεραν τα πράγματα στην απόλυτη ισορροπία. Όσο κρατούσε την ομάδα στο παιχνίδι ο Alisson, Trent Alexander-Arnold και Divock Origi αναβίωσαν τη Κωνσταντινούπολη μιάμιση δεκαετία μετά και έκλεψαν το εισιτήριο για το μεγάλο τελικό.
Τελευταίο εμπόδιο θα ήταν η – πρωτάρα σε τελικούς – Tottenham, η οποία είχε κάνει και εκείνη τη δική της τρελή ανατροπή με τον Ajax στα ημιτελικά (0-1 στο Λονδίνο, 2-3 από 2-0 στο Άμστερνταμ). Στη Μαδρίτη, οι 50.000 και πλέον κόκκινοι που είχαν κάνει το ταξίδι με κάθε πιθανό τρόπο, έδιναν τη δική τους ώθηση τους παίκτες του Klopp. Αυτοί ανταπέδωσαν. Σε έναν πολύ κακό τελικό, η Liverpool πήρε νωρίς προβάδισμα με πέναλτι του – άτυχου του προηγούμενου τελικού – Salah και κλείδωσε το τρόπαιο με συρτό σουτ του Origi στο 87′. Η ιστορία είχε γραφτεί και πάλι. Ο Henderson σήκωσε το βαρύτιμο τρόπαιο στον ουρανό της Ισπανικής πρωτεύουσας και την Liverpool στον χρυσό της θρόνο.