Από το Λονδίνο μέχρι τη Μαδρίτη και από το Παρίσι έως τη Τουρκία, η Liverpool έχει κατακτήσει την Ευρώπη. Η μεγαλύτερη ομάδα του νησιού ετοιμάζεται για τον δέκατο τελικό της ιστορίας της και το liverpool.gr κάνει την αναδρομή στους προηγούμενους εννέα. Τα μακαρόνια, η τραγωδία και η ονειρεμένη εξιλέωση.
30/05/1984: In ’77 and in ’84 it was Rome (μέρος 2o).
Έπρεπε να ξαναπεράσουν τρία χρόνια μέχρι να εμφανιστεί και πάλι η Liverpool στους τελικούς της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης. Αυτή τη φορά, οι κόκκινοι του Joe Fagan πια, είχαν ίσως το πιο δύσκολο έργο από ποτέ. Επιστρέφοντας στο Olimpico της Ρώμης, μετά τον νικηφόρο τελικό του 1977, η Liverpool έπρεπε να αντιμετωπίσει και την οικοδέσποινα του τελικού AS Roma στο δρόμο για την 4η κατάκτηση του τροπαίου με τα μεγάλα αυτιά.
Το ταξίδι για την ιταλική πρωτεύουσα ξεκίνησε εννέα μήνες πριν, όπου οι πρωταθλητές Αγγλίας αντιμετώπισαν την Odense στη Δανία. Ο πρώτος αγώνας έληξε με το φτωχό 0-1, όμως όποιο άγχος υπήρχε στον επαναληπτικό έφυγε νωρίς, καθώς οι Reds φιλοδώρησαν με 5 γκολ τους Σκανδιναβούς και πέρασαν άνετα στο δεύτερο γύρο. Εκεί, η κληρωτίδα έπαιξε άσχημο παιχνίδι στη Liverpool και την έθεσε αντιμέτωπη με την πρωταθλήτρια Ισπανίας, Athletic Bilbao. Ο πρώτος αγώνας στο Anfield περίπλεξε ακόμα περισσότερο τα πράγματα, αφού οι Βάσκοι απέδρασαν με την λευκή ισοπαλία, όμως στον επαναληπτικό του San Mames οι τρεις φορές πρωταθλητές Ευρώπης βρήκαν το γκολ-πρόκριση με τον μόνιμο σκόρερ τους Ian Rush και επέστρεψαν με το εισιτήριο για τα προημιτελικά στη Βόρεια Αγγλία. Στους «8», ο αντίπαλος ήταν πάλι δύσκολος, αφού η Benfica έψαχνε της γεύση της νίκης 22 χρόνια μετά το τελευταίο τίτλο της. Παρόλα αυτά, η Liverpool έκανε επείδιξη δύναμης και πέρασε με το συνολικό 5-1 (1-0 στο Anfield, 1-4 στο Da Luz) στους «4». Τελευταίο εμπόδιο πριν το τελικό ήταν η σπουδαία Steaua Bucharest της εποχής, την οποία όμως η Liverpool πέρασε πειστικά με δύο νίκες 1-0 και 2-1 εντός και εκτός έδρας αντίστοιχα, βρίσκοντας έτσι το τρόπο να βρεθεί και πάλι σε έναν μεγάλο τελικό.
Στο τελικό της Ρώμης, απέναντι στη τοπική AS Roma, η Liverpool διεκδικούσε σε εχθρικό περιβάλλον το 4ο Κύπελλο Πρωταθλητριών. Οι κόκκινοι μπήκαν στο παιχνίδι παίζοντας κυρίως άμυνα, όμως ήταν αυτοί πως στο 15′ βρήκαν το πρώτο γκολ, όταν από σέντρα του Johnston και αναμπουμπούλα στην αντίπαλη άμυνα, ο Phil Neal έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα. Οι – μόνο τυπικά – φιλοξενούμενοι έφτασαν στην ισοφάριση λίγο πριν βγει το ημίχρονο, όταν από σέντρα του Conti, o Pruzzo έστειλε με καταπληκτική κεφαλιά τη μπάλα στα δίχτυα του Grobelaar για το 1-1. Η πίεση της Roma στην επανάληψη δεν έφερε κάποιο γκολ και μετά από δύο κακά ημίχρονα στη παράταση, το ματς έφτασε στα πέναλτι. Εκεί, ο Grobelaar δημιούργησε τον θρύλο των spaghetti legs, αφού κουνώντας τα πόδια του πάνω στη γραμμή αποσυντόνισε τους Conti και Grazziani, «έσβησε» το χαμένο πέναλτι του Whelan, δίνοντας έτσι την ευκαιρία στον Alan Kennedy να δώσει το τρόπαιο στη Liverpool, με τον «Barney Rumble» να κερδίζει το Ευρωπαϊκό για τον Joe Fagan.
30/05/1985: In memoria e amicizia.
Υπάρχουν στιγμές που τα λόγια είναι λίγα για να περιγράψουν κάποιες καταστάσεις. Μία από αυτές είναι ο τελικός του 1985, όταν Liverpool και Juventus πάλεψαν για το τρόπαιο της κορυφαίας Ευρωπαϊκής διοργάνωσης, στο στάδιο Heysel των Βρυξελλών. Τη θύρα δίπλα από το πέταλο των Άγγλων οπαδών, οι Βελγικές αρχές την είχαν ορίσει ως «ουδέτερη», μοιράζοντας τα εισιτήρια σε Βέλγους. Αυτά έφτασαν επί το πλείστον σε Ιταλικά χέρια, κάτι που έμελλε να γίνει και μοιραίο. Δύο ώρες πριν το παιχνίδι, φωτοβολίδες άρχισαν να εκτοξεύονται ανάμεσα στους οπαδούς των δύο ομάδων. Οι εχθροπραξίες έγιναν εντονότερες λίγο πριν την έναρξη, όταν μερίδα των οπαδών της Liverpool έκαναν «έφοδο» προς αυτούς της Juventus. Η υποχώρηση αυτού του μεγάλου όγκου ατόμων έφερε τη κατάρρευση ενός τοίχου του γηπέδου, παίρνοντας τη ζωή 39 ατόμων, τραυματίζοντας άλλους 600.
Στη τυπική διαδικασία του αγώνα, ο οποίος έγινε υπό το φόβο ότι μια ακύρωση του θα φέρει νέο κύμα βίας, η Juventus κέρδισε 1-0 με αμφισβητούμενο πέναλτι του Platini στο 58′ (το μαρκάρισμα φαίνεται να είναι έξω από τη περιοχή), με την «θεωρεία συνομωσίας» να λέει πως η UEFA ήθελε να δώσει το ματς στους Ιταλούς. Βέβαια, όλα αυτά ωχριούν μπροστά στα τραγικά πράγματα που συνέβησαν πριν τη σέντρα. Για την ιστορία, η Liverpool είχε αποκλείσει στη πορεία για τις Βρυξέλλες τη Lech Poznan (1-0 νίκη εκτός, 4-0 νίκη εντός), τη Benfica (3-1 νίκη εντός, 1-0 ήττα εκτός), τη Austria Wien (1-1 εκτός, 4-1 νίκη εντός) και τον Παναθηναϊκό (4-0 νίκη εντός, 1-0 νίκη εκτός).
Rocco Acerra, Bruno Balli, Alfons Bos, Giancarlo Bruschera, Andrea Casula, Giovanni Casula, Nino Cerullo, Willy Chielens, Giuseppina Conti, Dirk Daenecky, Dionisio Fabbro, Jacques François, Eugenio Gagliano, Francesco Galli, Giancarlo Gonnelli, Alberto Guarini, Giovacchino Landini, Roberto Lorentini, Barbara Lusci, Franco Martelli, Gianni Mastroiaco, Sergio Bastino Mazzino, Loris Messore, Luciano Rocco Papaluca, Luigi Pidone, Benito Pistolato, Patrick Radcliffe, Domenico Ragazzi, Antonio Ragnanese, Claude Robert, Mario Ronchi, Domenico Russo, Tarcisio Salvi, Gianfranco Sarto, Giuseppe Spalaore, Mario Spanu, Tarcisio Venturin, Jean Michel Walla, Claudio Zavaroni.
30/05/2005: Mission Impossible is accomplished.
Δύο δεκαετίες μετά, είχε έρθει η ώρα της μεγαλύτερης ομάδας του νησιού να φτάσει και πάλι σε έναν μεγάλο τελικό. Εκεί, η Liverpool θα αντιμετώπιζε την AC Milan, χαρίζοντας στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο τη μεγαλύτερη ανατροπή στην ιστορία του. Αυτή θα ήταν και η πρώτη συμμετοχή των κόκκινων στη νέα μορφή της διοργάνωσης, υπό την επωνυμία UEFA Champions League.
Το ταξίδι ξεκίνησε από το τρίτο προκριματικό γύρο, με τη Liverpool να ταξιδεύει στην Αυστρία για να αντιμετωπίσει την Grazer AK. Το εμπόδιο για τους ομίλους αποδείχθηκε… επικίνδυνο, αφού η νίκη με 0-2 στο πρώτο ματς ήταν οριακά αρκετή, αφού στο Anfield το ματς ολοκληρώθηκε με ήττα 0-1. Όπως παραλίγο να μείνει έξω στο πρώτο εμπόδιο, έτσι πήγε να την πατήσει και στο δεύτερο. Στους ομίλους πια, η νίκη με την Monaco στο Anfield (2-0), έφερε μία ήττα στο Φάληρο με τον Ολυμπιακό (1-0) και λευκή ισοπαλία στο Anfield με την Deportivo La Coruna. Ο δεύτερος γύρος ξεκίνησε καλά με διπλό με τους Ισπανούς (0-1), όμως η ήττα στο Πριγκιπάτο με 1-0 έβαλε τη Liverpool σε μπελάδες, η οποία τώρα ήθελε νίκη με 1-0 ή με δύο γκολ διαφορά με τον Ολυμπιακό. Τα πράγματα έγιναν χειρότερα, όταν ο Rivaldo έδωσε το προβάδισμα στους ερυθρόλευκους, όμως τα γκολ των Mellor, Sinama-Pongolle και ένα σπουδαίο σουτ από τον Steven Gerrard έφεραν το 3-1 και την πρόκριση στους «16». Εκεί, η Liverpool έκανε επιτέλους τη ζωή της εύκολη, περνόντας εύκολα τη Bayer Leverkusen με δύο νίκες με 3-1. Στους «8», η κληρωτίδα έφερε τη Juventus και μαζί δύο αντικρουόμενες νοοτροπίες. Στο πρώτο αγώνα, στη σπουδαία νίκη με 2-1 στο Anfield, το Kop ύψωσε κορεό στο οποίο αναγραφόταν η λέξη Amicizia (ελληνικά: Φιλία), αναφερόμενο φυσικά στη τραγωδία του Heysel. Η επιλογή των Ιταλών οπαδών ήταν να γυρίσουν τη πλάτη τους, ενώ στο Torino σηκώθηκε πανό με την έκφραση 15-4-89 – SHEFFIELD – GOD EXISTS (αναφερόμενοι στη τραγωδία του Hillsborough). Η απάντηση ήρθε στο γήπεδο, αφού η ισοπαλία με 0-0 έφερε τη μεγάλη πρόκριση. Στα ημιτελικά περίμενε η νεόπλουτη Chelsea του Mourinho. Μια μεγάλη αντιπαλότητα μόλις ξεκινούσε, αφού το 0-0 άφησε ανοικτούς λογαριασμούς για τον επαναληπτικό. Σε αυτόν, το γκολ-φάντασμα του Luis Garcia έβαλε σε θέση οδηγού τους Reds, κάτι που παίκτες και κόσμος κράτησαν μέχρι το τέλος, για να φέρουν τη Liverpool σε ένα ακόμη τελικό.
Η μεγάλη ώρα ήταν τώρα. 20 χρόνια μετά το τραύμα του Heysel. Η Liverpool ταξίδεψε στη Πόλη ως το μεγάλο αουτσάιντερ απέναντι στο χωρό αστέρων που αγωνιζόταν με τις φανέλες της Milan. Και αυτό φάνηκε από νωρίς. Ο Maldini σκόραρε το γρηγορότερο γκολ στην ιστορία των τελικών του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, ενώ πριν το ημίχρονο το σκορ ήταν ήδη στο 0-3, έπειτα από δύο γκολ του Crespo. Οι παίκτες του Rafa Benitez τότε ξεκίνησαν τη μεγαλύτερη ανατροπή στην ιστορία της διοργάνωσης, αφού σε ένα διάστημα έξι λεπτών και με τους Gerrard, Smicer και Alonso, είχαν φέρει το παιχνίδι στο 3-3. Άνθρωπος του αγώνα, μαζί με τον συγκλονιστικό αρχηγό, Steven Gerrard, έμελλε να είναι ο Jerzy Dudek, αφού όχι μόνο έστειλε το ματς στα πέναλτι με μια ασύλληπτη διπλή επέμβαση στον Shevchenko στο 119′, αλλά εκεί έβγαλε δύο από αυτά (το τελευταίο και πάλι απέναντι στον Ουκρανό) και έτσι το τρόπαιο με τα μεγάλα αυτιά επέστρεψε στη Βορειοδυτική Αγγλία, και στο Liverpool, για να μείνει εκεί για πάντα αφού αυτή ήταν η 5η κατάκτηση.