15 Απριλίου 1989. Hillsborough. Ακούς μόνο αυτό και ανατριχιάζεις. Ακούς τους οπαδούς και την προσμονή τους να αρχίσει ο ημιτελικός του FA Cup ανάμεσα στη Liverpool και την Nottingham Forrest. Και μετά από έξι λεπτά αγώνα τι ακούς;

Ακούς μητέρες να ψάχνουν τα παιδιά τους. Ακούς πατέρες να προσπαθούν να βρουν τα βλαστάρια τους. Ακούς ακόμη τον μελλοντικό, εμβληματικό αρχηγό της Liverpool, Steven Gerrard, να αναζητά τον ξάδερφο του. Μια λέξη: Τραγωδία.

Οι οπαδοί των «Reds» δεν χωρούσαν στο γήπεδο. Το έγκλημα να τους αφήσουν να μπουν μέσα κόστισε 96 ψυχές. Άνθρωποι που για την αγνή αγάπη τους για το άθλημα ακολούθησαν την αγαπημένη τους ομάδα. Οι αρμόδιες αρχές δεν πήραν την ευθύνη για την καταστροφή αυτή, αλλά η δικαίωση των οικογενειών ήρθε 27 χρόνια μετά.

Αλλά ποια δικαίωση; Άνθρωποι έπαθαν ασφυξία από το στρίμωγμα. Μάρτυρες έλεγαν πως περπατούσαν ανάμεσα σε πτώματα και δεν το καταλάβαιναν. Τι μπορείς να πεις και πως χωράει το μυαλό σου τέτοιον πόνο; Σαν σήμερα, 29 χρόνια πριν, γράφεται ίσως η πιο ματωμένη ιστορία της Liverpool.

Σας γράφω με βουρκωμένα μάτια και ένα ελαφρύ σκίσιμο στην καρδιά. Η ηλικία μου είναι 20 ετών. Δεν το έζησα. Παρόλα αυτά, νιώθω τον πόνο, την οργή, την αγανάκτηση, τον θυμό, αυτό το «γιατί» που σε βασανίζει όταν κάτι γίνεται τόσο άδικα.

Αλλά τι άλλο να πούμε; Σαν σήμερα το ποδόσφαιρο έχασε. Φόρεσε τα πένθιμα του εκεί που αναδεικνύεται: Μέσα στο γήπεδο. Και τη Liverpool δεν την κάνουν μεγάλη μόνο οι τίτλοι. Ο σύλλογος δεν είναι τεράστιος μόνο από τις διακρίσεις. Η ομάδα δεν είναι ενωμένη μόνο στο γήπεδο. Κάτι τέτοιες στιγμές είμαστε ένα. Οικογένεια. Αυτό την κάνει να ξεχωρίζει αυτή την ομάδα.

Γιατί σήμερα δε χάσαμε φιλάθλους. Χάσαμε οικογένεια, συγγενείς, φίλους γνωστούς. Γιατί «κανείς δεν περπατάει μόνος του». Πορευόμαστε όλοι μαζί. Σε όλα.

You’ll never walk alone.