Γράφει ο Αλέξανδρος Μωρέλλας, δημοσιογράφος, χομπίστας αναλυτής της Premier League & μέλος της Πανελλήνιας Λέσχης Φίλων Liverpool.

Μετά το στραπάτσο με την αιώνια αντίπαλο Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, έγινε σαφές και εμφανές ότι πέρα από τα βασικά κενά στο ρόστερ, πέρα από την αγωνιστική κοιλιά που μπορεί να υπάρξει, όπως συμβαίνει φυσιολογικά με όλες τις ομάδες σε κάθε πρωτάθλημα, πέρα από τους τραυματισμούς , τα προπονητικά και τα διαιτητικά λάθη, ο μεγαλύτερος κίνδυνος που αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή η Λίβερπουλ για να γκρεμιστεί από την κορυφή και να χάσει τους στόχους της είναι η παρατεταμένη αβεβαιότητα και τα σενάρια που εξυφαίνονται σχετικά με τις ανανεώσεις ή μη των τριών συμβολαίων – του Trent, του Μο και του Virgil.

Η Λίβερπουλ υποδέχτηκε το 2025 από την κορυφή της βαθμολογίας της Premier League, και αντί η αισιοδοξία και η γαλήνη να κυριαρχούν στο στρατόπεδο των «κόκκινων» φιλάθλων, αυτά που επικρατούν είναι αναβρασμός, ανησυχία και ανασφάλεια. Θα πάει ο Trent Alexander Arnold στη Ρεάλ Μαδρίτης; Έχει υπογράψει προσύμφωνο με τους Ισπανούς για να κάνει παρέα στο κολλητάρι του τον Bellingham; Πού είχε το μυαλό του με τη Γιουνάιτεντ; Πώς έπαιξε τόσο χάλια; Θα φύγει ο Salah για την Παρί μετά από τέτοια σεζόν; Γιατί κάνει συνέχεια δηλώσεις; Θέλει όντως να μείνει ή απλώς να ανεβάσει το κασέ του; Θα ανανεώσει έστω ο αρχηγός ή αυτοπροτάθηκε κι αυτός στη Ρεάλ; Θα πουληθεί ο Nunez στην Μίλαν; Σκέφτεται την Μπαρτσελόνα ο Diaz; Χιλιάδες αναρτήσεις στα social media και αναρίθμητα σχόλια αναδεικνύουν το χάος και το μπάχαλο που έχει προκαλέσει στον σύλλογο η αμαρτωλή τριάδα της Διοίκησής του: FSG-Edwards-Hughes. Ναι, αυτοί οι 3 «κατάφεραν» να τραβήξουν το χαλί κάτω από τα πόδια του Slot και των παικτών του και, σήμερα, κανένας από την «οικογένεια» της Λίβερπουλ δεν μπορεί να απολαύσει το θριαμβευτικό πρώτο μισό που -εντελώς ανέλπιστα για την πλειονότητα των αναλυτών ποδοσφαίρου- μας βρίσκει στην κορυφή της Premier και του Champions League. Ίσα ίσα που η τραγική εμφάνιση κόντρα στην αιώνια αντίπαλο μεταφράστηκε στην κλεψύδρα που αναποδογύρισε και αργά ή γρήγορα θα φέρει τη βαθμολογία τούμπα. Ο κόσμος απαιτεί από όλους να τελειώνουν και να συγκεντρωθούν ξανά μόνο στο πρωτάθλημα. Τι έπρεπε να είχε γίνει όμως με τις ανανεώσεις, πόσο δίκιο έχουν στις απαιτήσεις τους οι συγκεκριμένοι παίκτες και ποιος πραγματικά θα φταίει αν χαθεί το 20ο; Ας τα δούμε ένα ένα.

Είναι πολλά τα λεφτά Trent
Την Πέμπτη 2 Ιανουαρίου κυκλοφόρησε μία ανάρτηση με ρεπορτάζ για τη μεταγραφή του Trent Alexander Arnold σύμφωνα με την οποία ο ίδιος θέλει 3 χρόνια συμβόλαιο τουλάχιστον, και το περιβραχιόνιο του αρχηγού μελλοντικά για να ανανεώσει με τη Λίβερπουλ. Η πληροφορία αποδόθηκε στον δημοσιογράφο Ben Jacobs. Αν και προσωπικά δεν έχω εντοπίσει πού το ανάρτησε αυτό, ως πληροφορία ακούγεται στον μέσο φίλαθλο της Λίβερπουλ από ακατανόητη έως γραφική. Ποιος θα ήθελε τον Trent για λιγότερα χρόνια και ποιος μπορεί να αρνηθεί σε έναν scouser που είναι ήδη στα 26 του υπαρχηγός της ομάδας, το περιβραχιόνιο του αρχηγού στο μέλλον; Αυτά είναι τα αυτονόητα και δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα μιας σκληρής διαπραγμάτευσης. Λίγο μετά η είδηση συμπληρώθηκε και με ποσό: 78 εκατομμύρια για 5 χρόνια, ή αλλιώς 300.000 λίρες την εβδομάδα. Πες το ντε να καταλάβουμε. Τα 300.000 βρίσκονται μακριά από τα 450.000 που φαίνεται να του προσφέρει η Ρεάλ, αλλά είναι πολύ περισσότερα από τα 180.000 που εισπράττει σήμερα, βρέξει – χιονίσει και ας έχει κάνει και πολύ κακές εμφανίσεις θα πρόσθετα.
Η περίπτωση της ανανέωσης του Trent είναι η δυσκολότερη όλων γιατί ο Άγγλος αμυντικός είναι σε πολύ καλή ηλικία, και ως ελεύθερος από το καλοκαίρι του 2025, μπορεί να υπογράψει όπου θέλει πια και να έχει πρόταση από οποιοδήποτε μεγάλο πορτοφόλι του πλανήτη. «Είναι πολλά τα λεφτά Trent» όπως θα έλεγε και ο αείμνηστος Καλογήρου, και αυτή είναι μια πραγματικότητα που κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει ή να αντιπαλέψει με ψίχουλα. Ο ΤΑΑ βρίσκεται στην πιο παραγωγική ποδοσφαιρική ηλικία, διαθέτει την καλύτερη μακρινή πάσα/ μεταβίβαση/ σέντρα στον κόσμο, και είναι ελεύθερος να διαπραγματευτεί και να υπογράψει όπου γουστάρει. Το αν θα πάρει το περιβραχιόνιο ή όχι, λίγη σημασία έχει στην υπογραφή. Ο μισθός, οι προοπτικές τίτλων, οι προσωπικές διακρίσεις και η καλή ζωή στην ηλιόλουστη Μαδρίτη είναι τα κίνητρα, και όχι αν θα ακουμπάει το «This is Anfield» ως αρχηγός και θα νιώθει περήφανος εκείνος και οι scousers στις γειτονιές του Merseyside. Αν ανανεώσει με τη Λίβερπουλ θα γίνει γιατί οι 3 Σωματοφύλακες της συμφοράς, FSG-Edwards-Hughes, θα έχουν ανταποκριθεί στις προσδοκίες του και θα έχουν ανταγωνιστεί με μια ισχυρή αντιπρόταση τους πορτοφολάτους μνηστήρες, όχι γιατί του έταξαν το περιβραχιόνιο.

Μπορεί να αδικήσει κανείς το Trent που κοιτάει την τσέπη του; Όχι.
Μπορείς να τον μέμψεις για την στάση του έως τώρα; Ναι. Ο Trent στους περισσότερους φιλάθλους ήταν ο διάδοχος του Gerard. “I’m just a normal lad from Liverpool whose dreams came true” είχε δηλώσει αμέσως μετά τον νικηφόρο τελικό του Champions League κόντρα στην Τότεναμ και η δήλωσή του έγινε σύνθημα και mural σε τοίχο στο Λίβερπουλ. Από τη γενικότερη στάση του και τις δηλώσεις του, όλοι πίστευαν ότι εδώ θα μείνει, εδώ θα κρεμάσει τα παπούτσια του και το φιλί στο έμβλημα μετά από κάθε κρίσιμο γκολ δεν ήταν το φιλί του Ιούδα. Και ξαφνικά, λίγο πριν εκπνεύσει το 2024, φαίνεται ο ίδιος να βρίσκεται με τα 2 πόδια στη Μαδρίτη. Ακόμα χειρότερα, στον αγώνα απέναντι στη United ήταν ο χειρότερος του γηπέδου και βασικός υπεύθυνος στο 1ο γκολ που δέχθηκε η ομάδα. «Πού έχει το μυαλό του; Πού είναι η ψυχή του scouser; Πού είναι η πίστη και η αγάπη για τον σύλλογο; Και γιατί στη μισητή Ρεάλ των διασυνδέσεων, της άκριτης εμπορευματοποίησης του αθλήματος, της European Super League και των υπόγειων μεθόδων; Και γιατί ως ελεύθερος;» είναι πολλά από τα ερωτήματα των φιλάθλων στα social media.

Στην εποχή των δισεκατομμυρίων, ωστόσο, οι όροι έχουν αλλάξει και αυτό που μετρά είναι τα απλά μαθηματικά. Για αυτό και ως διοίκηση πρέπει να προνοείς, να προσαρμόζεσαι και να προλαμβάνεις. Εδώ όμως έχουμε μία διοίκηση απούσα. Από το καλοκαίρι του 2025 ο Trent θα είναι ελεύθερος και η ευθύνη για αυτό βαραίνει την FSG και τις 2 «καρέκλες» που έχει βάλει στον σύλλογο, τους Edwards-Hughes. Όλοι όσοι έχουμε παίξει ποδόσφαιρο σε αλάνα γνωρίζουμε πως όταν κανένας δεν δεχόταν να παίξει τέρμα, βάζαμε μια καρέκλα για τερματοφύλακα. Κάπως έτσι αποδείχθηκαν και τα 2 στελέχη που ανέλαβαν μετά βαΐων και κλάδων τα καθήκοντά τους στη λήξη της περασμένης σεζόν, αλλά εδώ και 6-7 μήνες στέκονται ακούνητοι και άπραγοι σαν καρέκλα στο τέρμα. Και η Λίβερπουλ τρώει τα «μεταγραφικά» γκολ το ένα μετά το άλλο. Για να έρθουν και τα αγωνιστικά γκολ και να γεμίσουν ανασφάλεια για το μέλλον στο πρωτάθλημα. Προφανώς δεν είναι μόνο δική τους ευθύνη. Κύριο μερίδιο της κρίσης στα μεταγραφικά έχει η FSG, η οποία γνώριζε από πέρσι ότι τόσο το συμβόλαιο του Trent, όσο και των άλλων δύο εμβληματικών προσωπικοτήτων της ομάδας, λήγουν και έπρεπε να είχε πράξει τα δέοντα από το καλοκαίρι του 2023, όπως θα έκαναν όλοι οι σοβαροί σύλλογοι. Η FSG δεν είναι σοβαρός οργανισμός όμως -αν μπείτε στους λογαριασμούς κοινωνικών δικτύων του John Henry θα δείτε τι του σούρνουν και οι φίλαθλοι των Boston Red Sox- καθώς η βασική τους στρατηγική επιλογή είναι να αξιοποιούν γίγαντες του παγκόσμιου συλλογικού αθλητισμού με μεγάλη βάση φιλάθλων, επενδύοντας ελάχιστα και μόνο στο αρχικό στάδιο. Το ίσα βάρκα ίσα νερά, χωρίς επενδύσεις, χωρίς ρίσκο, χωρίς νέα κεφάλαια, δεν μπορεί να εξελίξει καμία σύγχρονη επιχείρηση σε ηγέτη παγκοσμίως. Και η Λίβερπουλ δεν δημιουργήθηκε για να είναι τριτοτέταρτη και να γεμίζει τις φιλοδοξίες της με τα λεφτά του Champions League, δεν χτίστηκε στα θεμέλια του Shankly για να κερδίζει 1 πρωτάθλημα κάθε 30 χρόνια. Γεννήθηκε και αναγεννήθηκε για να κυριαρχεί σε Αγγλία και Ευρώπη. Τελεία και παύλα. Όποιος δεν μπορεί να το υπηρετήσει αυτήν την αρχή, πρέπει να αποτελεί παρελθόν από το παρόν και το μέλλον της.

Αξίζει αυτά τα λεφτά ο Trent; Αυτή είναι μια μεγάλη συζήτηση. Μετά την εμφάνιση με τη United o Roy Keane δήλωσε πως όχι στη Ρεάλ αλλά στην Τρανμίρ Ρόβερς πρέπει να πάρει μεταγραφή, για να απαντήσουν οι Τρανμίρ «Μπα, είμαστε μια χαρά χωρίς τον Trent». Η υπερβολή και ο σαρκασμός αναδεικνύουν όμως και μια πτυχή της πραγματικότητας. Ο Trent έχει αναπτύξει και σταθεροποιήσει μόνο τη μισή διάσταση της ποδοσφαιρικής του προσωπικότητας. Προσωπική και ταπεινή γνώμη είναι πως ο Trent δεν είναι και ούτε ποτέ θα γίνει full-back. Είναι half-back, με την έννοια ότι ο νους του είναι πάντα στην ανάπτυξη, στην επίθεση, στη μεταβίβαση. Έχει και πολύ καλές στιγμές ανασταλτικά, αλλά και πολύ πολύ κακές. Μετά τη μαθηματική κατάκτηση του πρωταθλήματος το 2020, οι κακές έως απογοητευτικές εμφανίσεις του έως σήμερα ήταν αρκετές. Η συγκλονιστική πάσα του και οι σέντρες ακριβείας ισοσκελίζουν τα κενά στην άμυνα. Όμως τάκλιν όπως αυτό που έκανε ο αμούστακος και θρασύς Conor Bradley στον Mbappe από τα ποδαράκια του Trent δεν θα δούμε. Αν λοιπόν είναι αλήθεια, και η FSG ξύπνησε έστω και στο παραπέντε και προσφέρει 78 εκατομμύρια λίρες για τα επόμενα 5 χρόνια στον Trent, εκτιμώ ότι είναι υπερ-αρκετά για την αξία του. Για τον ίδιο, άγνωστο. Ωστόσο, ακόμα κι αν υπογράψει ο ΤΑΑ, η διαχείριση που έκανε στο ζήτημα με τη Ρεάλ, δύσκολα θα ξεχαστούν και θα αποτελούν για πάντα τον ανεξίτηλο λεκέ στο scouser βιογραφικό του.

Το αδιέξοδο με τον Μο και οι κουραστικές δηλώσεις
Λίγο μετά την ισοπαλία με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ο Salah ανέβασε στο Instagram φωτογραφία των 3 παικτών των οποίων τα συμβόλαια λήγουν από τον συγκεκριμένο αγώνα, εκείνου δηλαδή με τον Virgil και τον Trend. Τι ήθελε να πει ο ποιητής; Τα μέσα ενημέρωσης χάζεψαν. Μήνυμα ανανέωσης; Μήνυμα απογοήτευσης; Η ανάρτηση ήρθε σε συνέχεια προηγούμενης συνέντευξης στην οποία δήλωνε πως όπως πάει αυτή θα είναι η τελευταία του χρονιά στη Λίβερπουλ. Η συνέντευξη ήρθε σε συνέχεια προηγούμενων αντίστοιχων δηλώσεων, οι οποίες διαδέχθηκαν άλλες δηλώσεις και πάει λέγοντας. Ο Μο δεν έχει βάλει γλώσσα μέσα από την αρχή της σεζόν και κανείς δεν του λέει «αρκετά ρε Μο, το καταλάβαμε, δεν σου δίνουν αυτά που θες». Η στάση του Μο παρά τα αγωνιστικά κατορθώματά του, είναι επιβαρυντική για την αγωνιστική κατάσταση της ομάδας, αφού πέρα από το εξαιρετικά αποδοτικό και παραγωγικό πρώτο μισό της σεζόν που έχει κάνει, ουδείς μπορεί να δηλώσει με σιγουριά αν ο Μο δουλεύει για την Λίβερπουλ ή για τον εαυτό του. Γιατί όταν σαρώνεις τα man of the match με την Λέστερ, την Τότεναμ και την Γουέστ Χαμ, αλλά μετά ακολουθούν δηλώσεις για το συμβόλαιο, ο μέσος φίλαθλος κάπου κλωτσάει. Όπως και οι υπόλοιποι παίκτες που νιώθουν ότι εργάζονται για να ανεβάσεις εσύ το κασέ σου.

Και στην περίπτωση του Αιγύπτιου, βέβαια, βασική ευθύνη για το χάος βαραίνει την FSG. Οι Αμερικανοί ανέβασαν το μηνιάτικο του Salah στις 350.000 λίρες την εβδομάδα, κάνοντας μια υπέρβαση στην πολιτική μισθών που είχαν καθιερώσει μέχρι την προηγούμενη ανανέωσή του. Δεν είχαν όμως ούτε στρατηγική ούτε προοπτική. Και όλες οι πληροφορίες, αλλά και οι ενδείξεις συνομολογούν ότι με αυτόν δεν ήξεραν πραγματικά τι στο διάολο να κάνουν.

Ο Mo ανανέωσε το καλοκαίρι του 2022 από τη Μύκονο. Η περίοδος 21-22 είχε ξεκινήσει ονειρικά για εκείνον και την ομάδα, όμως μετά την εξοντωτική συμμετοχή του στο Copa Africa μεσούσης της περιόδου, γύρισε αγνώριστος με συνέπεια η Λίβερπουλ να χάσει τους 2 μεγαλύτερους τίτλους στο παραπέντε χωρίς να πάρει καμία βοήθεια από εκείνον. Παρόλα αυτά ανανέωσε και με σημαντική αύξηση. Αλλά το 2022-23 έκλεισε με την Λίβερπουλ 5η και καταϊδρωμένη. Και εκείνος μέτρησε 19 γκολ στην PL. Την επόμενη σεζόν, 1 λιγότερο, 18. Όσα έχει βάλει φέτος δηλαδή στους μισούς αγώνες. Κάπως έτσι όμως η FSG αποφάσισε είτε να ολοκληρώσει μαζί του και να κουνήσει μαντήλι σβηστά είτε να του κάνει μια μέτρια πρόταση ανανέωσης, οδηγώντας τον πιθανόν και στην ίδια απόφαση. Δεν περίμενε ότι ο Μο θα ξαναθυμόταν τα νιάτα του και την πρώτη του σεζόν στη Λίβερπουλ και θα φόρτσαρε τόσο πολύ με γκολ και ασίστ που διεκδικούν όχι απλώς ανανέωση αλλά μια σοβαρή υποψηφιότητα για τη Χρυσή Μπάλα. Από τη μία λοιπόν έχουμε τον Αιγύπτιο που φτιάχνει βιογραφικό και κάνει δηλώσεις, από την άλλη την πελαγωμένη διοίκηση που μπροστά στην πίεση του κόσμου και των επιδόσεων αναδιπλώνεται και προσπαθεί να βρει λύση. Ποιος πληρώνει το μάρμαρο; Φυσικά η ομάδα.

Ο αξιοπρεπής γίγαντας
Οι δύο προηγούμενες περιπτώσεις δεν έχουν καμία σχέση με την περίπτωση του Ολλανδού γίγαντα Virgil Van Djik. Ο αρχηγός, αξιοπρεπής, πάντα αξιόπιστος – κι ας έχει χαθεί τελικός Champions League εξαιτίας του τραγικού του μαρκαρίσματος με τα οπίσθια που έγιναν δημοφιλές meme- έχει επιλέξει τον ψύχραιμο δρόμο της σιωπής και της αναμονής. Ούτε πιέζει, ούτε αγχώνεται, αγωνιστικά κυριαρχεί και όποτε ερωτάται για το συμβόλαιο βάζει την ίδια φειδωλή σε περιεχόμενο κασέτα να παίξει «Θα δούμε, δεν αγχώνομαι, είμαι συγκεντρωμένος στην ομάδα». Και η αίσθηση είναι ότι αν και είναι ο μεγαλύτερος σε ηλικία από τους 3 πρωταγωνιστές των ανανεώσεων, είναι εκείνος που συγκεντρώνει τις περισσότερες πιθανότητες να μείνει. Με Konate και Virgil ο σύλλογος θέλει άλλο ένα σέντερ μπακ ίδιας εμβέλειας για να κλείσει τη θέση τα επόμενα 3 τουλάχιστον χρόνια. Θα ήταν εγκληματικό ποδοσφαιρικά η FSG να αφήσει αυτόν τον παίκτη να φύγει. Και επικοινωνιακά το χρειάζεται, γιατί αν χάσει και τους 3 και μαζί και τον τίτλο, ο γερο-Henry δεν θα έχει πέτρα να κρυφτεί.

Η ιστορική ευκαιρία και οι εγκληματικές ευθύνες
Προφανώς όσοι δεν γνωρίζουν την ιστορία της Λίβερπουλ, αλλά και τον πόλεμο που έχει υποστεί ο σύλλογος από διάφορα κέντρα και συμφέροντα για δεκαετίες, δεν κατανοεί τι παίζεται φέτος. «Το πέναλτι που πήρε η Λίβερπουλ είναι το πρώτο στον 21ο αιώνα στο Άνφιλντ απέναντι στη Γιουνάιτεντ». Το στατιστικό που ανέφερε ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος κατά τη διάρκεια της περιγραφής τα λέει όλα. Η Λίβερπουλ κυνηγήθηκε ανηλεώς για 30 και πλέον χρόνια και ακόμα βρίσκεται στο στόχαστρο. Αν η Μάνστεστερ Σίτι δεν είχε ευνοηθεί διαιτητικά, σήμερα τα πρωταθλήματα θα ήταν ήδη 21. Παρ’ όλα αυτά, τώρα έχει μια ιστορική ευκαιρία να καθίσει -και τυπικά- ξανά στο θρόνο της κορυφαίας ομάδας στην Αγγλία. Ο θρόνος ουσιαστικά της ανήκει, αφού έχει τους περισσότερους επίσημους τίτλους στο νησί, αλλά το 20-19 στα πρωταθλήματα που κρατάει η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ από τα εφιαλτικά χρόνια της δυναστείας των κόκκινων διαβόλων (και των διαιτητικών συμμάχων τους), τούς δίνει πάντα ένα ισχυρό αντεπιχείρημα. Η Λίβερπουλ στα μισά της κούρσας είναι 1η με 6 βαθμούς προβάδισμα και έναν αγώνα λιγότερο από τους διώκτες της. Η Σίτι, που με το ένα μάτι κοιτάει την πλάτη της και με το άλλο τη δικαστική ετυμηγορία για τις 115 παραβάσεις για τις οποίες κατηγορείται, έχει μείνει αρκετά πίσω. Η Τσέλσι ακόμα προσπαθεί να χτίσει κάτι ορθολογικό και συμπαγές με τα 250 εκατομμύρια που έχει ξοδέψει στις τελευταίες μεταγραφικές περιόδους, ενώ η Νότιγχαμ μάλλον δεν είναι η Λέστερ του 2016. Στην πραγματικότητα ο βασικός συν-διεκδικητής του πρωταθλήματος είναι η Άρσεναλ, η οποία για το υπόλοιπο της σεζόν θα παίξει χωρίς τον καλύτερό της παίκτη. Και την έχεις και στο Άνφιλντ. Το πρωτάθλημα είναι εφικτό πιο πολύ και από το 2019-20. Παρά τις ελλείψεις στο ρόστερ, παρά τους τραυματισμούς. Και αυτή τη στιγμή, αντί όλες οι δυνάμεις στο κόκκινο σύμπαν να συσπειρωθούν για να έρθει το πολυπόθητο 20ο, η ομάδα βάλλεται από παντού θυμίζοντας εποχές ανυποληψίας όταν και ο μασέρ στον σύλλογο έλεγε ότι φεύγει για να πάει να κερδίσει αλλού τίτλους. Τα δημοσιεύματα, που προφανώς βρίσκουν και τα κάνουν, εμπλέκουν με τάσεις φυγής ή σε μεταγραφικά σενάρια τη μισή ενδεκάδα της Λίβερπουλ! Αντί δηλαδή μπροστά στον ιστορικό επίτευγμα όλοι να γίνουν ένα, παρουσιάζονται σαν ποντίκια που προσπαθούν να αποδράσουν από τον Τιτανικό που βουλιάζει. Αυτά είναι ανήκουστα πράγματα και μόνο μια ανύπαρκτη διοίκηση θα τα επέτρεπε. Έχεις έναν προπονητή που με 0 στήριξη σου βγάζει 1000% βελτίωση στο υπάρχον ρόστερ και εσύ τον αφήνεις όχι απλώς ξεκρέμαστο, αλλά να γίνεται και αερόσακος της ομάδας σε κάθε συνέντευξη τύπου. Έχεις 3 σημαίες που με τα στραβά τους και τα καλά τους, είναι πυλώνες σταθερότητας και ποιότητας, και αντί να μεριμνήσεις νωρίς για να μην πάρει φωτιά το δάσος, βλέπεις την πυρκαγιά και στέκεσαι ατάραχος και άπραγος. Έχεις κενά σοβαρά και συγκεκριμένα και αφήνεις 16-17 παίκτες να παίξουν 60 παιχνίδια.

Η FSG λοιπόν ως προς τις ανανεώσεις θα πρέπει να βάλει μια τελεία. Είτε αυτό γίνει με νέα συμβόλαια είτε γίνει με αντίο και επίσημες δηλώσεις. Το να διατηρείται τους επόμενους 5 μήνες αγωνιστικής φωτιάς αυτό το κλίμα και αυτή η σπέκουλα θα έχει καταστροφικές συνέπειες για την ομάδα.
Παράλληλα, τα ψέματα τελείωσαν, η ομάδα χρειάζεται ενίσχυση. Αρχικά με σέντερ μπακ και μέσο. Και από το καλοκαίρι να δει ποιος έχει μείνει ποιος έχει φύγει και να ενισχύσει και τις υπόλοιπες γραμμές της με προτεραιότητα στα άκρα της άμυνας. Αισιοδοξώ ότι θα το κάνει; Όχι. Πιστεύω ότι αυτοί που θα φύγουν θα είναι πιο σημαντικοί από αυτούς που θα έρθουν. Γιατί η FSG δεν θέλει τη Λίβερπουλ πρώτη. Την θέλει 4η. Για πάντα και για όσο έρχονται τα λεφτά από το Champions League.

Το κείμενο ανεβαίνει στο Liverpool.gr στις 8 Ιανουαρίου. Και εύχομαι πραγματικά από τις 9 του μήνα να μην έχει λόγο ύπαρξης και η διοίκηση να έχει πράξει τα δέοντα. Αν δεν το κάνει όμως, αυτό που την περιμένει δεν το φαντάζεται γιατί το 20ο πρέπει να έρθει. Αν χαθεί FSG-Edwards-Hughes θα είναι οι μόνοι υπεύθυνοι. Και θα αποτελέσουν παρελθόν θέλοντας και μη.