Η ήττα από τη Leicester το βράδυ της περασμένης Δευτέρας αποτελεί μάλλον την πιο δύσκολη ήττα που βίωσε ο Jurgen Klopp στον πάγκο της Liverpool. Καλά διαβάσατε. Μία ήττα πιο δύσκολη και από εκείνες πέρυσι σε δύο τελικούς. Και αυτό διότι εκείνες οι δύο ήττες είχαν ως μελλοντικό αντίβαρο το ότι «τα καλύτερα έρχονται» ενώ η ήττα από τους πρωταθλητές Αγγλίας κορύφωσε τον προβληματισμό και την πίεση στο πρόσωπο του Γερμανού.
Η ήττα αυτή δεν ήταν η πρώτη το τελευταίο διάστημα για τους «Κόκκινους» όμως ήταν η κορυφή του παγόβουνου. Το αποτελέσμα αυτό διέφερε τόσο από τις ήττες από Hull και Swansea για το πρωτάθλημα αλλά και από τις Wolves και Southampton στα εγχώρια κύπελλα. Η Leicester δεν παρέταξε επί 90 λεπτά διπλή ζώνη άμυνας. Ούτε έψαξε 2-3 καίριες φάσεις. Η Leicester επικράτησε κατακράτος της Liverpool στο ίδιο της το παιχνίδι( τουλάχιστον σαν ιδέα διότι τελευταία με εξαίρεση ένα παιχνίδι κόντρα στην Tottenham δεν εμφανίζεται). Την ενέργεια, την επιβολή του ρυθμού, την έξυπνη αξιοποίηση χώρων και την θετικότατη στάση απέναντι στο παιχνίδι. Σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί και η αποχή της ομάδας επί 16 μέρες από συνθήκες ανταγωνιστικού παιχνιδιού που ναι μεν ίσως κόστισε στην αρχή σε ρυθμό και ένταση αλλά από την άλλη εξάλειψε τη δικαιολογία πως υπήρχε κούραση ή αλλεπάλληλα παιχνίδια. Πόσο μάλλον εξέθεσε πολλές δηλώσεις περί του θετικότατου ταξιδιού στη La Manga. Τουλάχιστον μέχρι τώρα διότι μάντεις δεν είμαστε.
Ο τρόπος που ήλθε αυτή η ήττα κορύφωσε και την πίεση στο πρόσωπο του Klopp. Αν κάποιος θέλει να αντιληφθεί χωρίς πολλά πολλά το πόσο έχει αλλάξει η κατάσταση στη Liverpool μεταξύ 2016 και 2017, υπάρχει ένας πολύ απλός τρόπος να το πράξει. Μπορεί αποσπασματικά να προσέξει τη γλώσσα του σώματος του προπονητή της ομάδας πριν την πρωτοχρονιά και μετά την έλευση του 2017. Εκεί θα δει να αντανακλάται η απόκλιση. Ούτε ο ίδιος ο Klopp αυτή τη στιγμή δείχνει να έχει κατανοήσει πλήρως πόσο γρήγορα άλλαξαν τα πράγματα. Η ενεργητικότητα και η θετική του αύρα στην άκρη του πάγκου επί δύο μήνες έχει αντικατασταθεί από συνήθως απαθείς και κυρίως αμήχανες αντιδράσεις. Και αυτή η ψυχολογική αντίδραση ενός ανθρώπου τόσο συναισθηματικού και εκρηκτικώς εκδηλωτικού δεν ψεύδεται εύκολα.
Αυτή η ανάγνωση εξηγείται. Εξηγείται διότι αν ανατρέξει κανείς στην μέχρι τώρα καριέρα του Klopp πολύ δύσκολα θα βρει τον ίδιο περιελθόντα σε μία παρόμοια κατάσταση. Στη Mainz είχε μία ανοδική πορεία σε μία ομάδα που κακά τα ψέματα δεν είχε ιδιαίτερη πίεση. Στη Dortmund ανέλαβε έναν «κοιμώμενο γίγαντα» του ποδοσφαίρου της χώρας που χαροπάλευε μονίμως μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Και μετά τα πρώτα του δύο χρόνια έχτισε επιτυχίες και αναμνήσεις που ούτε ακόμη και στην τελευταία του κάκιστη χρονιά στο Signal Iduna Park δεν ήταν ικανές να λησμονηθούν εξαιτίας μίας πολύ κακής χρονιάς. Εδώ όμως έρχεται να δικαιολογηθεί και χαρακτηρισμός «πρωτόγνωρο» που καλώς εντοπίσατε στον τίτλο του κειμένου. Ο Klopp ερχόμενος στο Anfield γνώριζε πως ανέλαβε ίσως το δυσκολότερο αυτή τη στιγμή ποδοσφαιρικό εγχείρημα της Ευρώπης. Να βγάλει ξανά τη Liverpool στον «αφρό». Πέρυσι παρουσίασε δείγματα ελπίδας. Ελπίδας που κορυφώθηκε το φθινόπωρο. Ελπίδα που είχε στα πρόσωπα εκείνων που πίστεψαν και τον κατάλληλο ενσαρκωτή. Πλέον όμως, δεν έχουν πληχθεί μόνο τα αποτελέσματα της ομάδας αλλά περισσότερο η εικόνα της. Η εικόνα της ομάδας εδώ και δύο μήνες παρουσιάζει μία επικίνδυνη στασιμότητα. Δεν βγάζει ταυτότητα, δεν βγάζει εναλλακτικές ιδέες και λύσεις και κυρίως δεν βγάζει υγεία. Διότι αν η ομάδα έδειχνε στο σωστό δρόμο τα αποτελέσματα θα έρθουν και αρκετός κόσμος το διαγιγνώσκει ή το διαισθάνεται. Εδώ έγκειται και το πρόβλημα. Η εικόνα των Reds δεν εμπνέει εδώ και καιρό καμία ασφάλεια για αλλαγή, καμία ελπίδα. Και αυτό είναι που κορύφωσε τις αντιδράσεις και την περίσκεψη.
Τα λάθη του Γερμανού έχουν αναλυθεί πολλάκις. Ναι δεν πήρε παίκτη το Γενάρη, ναι δεν πήρε αριστερό μπακ το καλοκαίρι και και και ό,τι άλλο θέλετε. Σύμφωνοι. Έχει κάνει λάθη. Και είναι και πεισματάρης πολύ. Αυτό είναι το σοβαρότερο. Αλλά είναι πιο fair όλα αυτά να μπουν στο ταμείο το Μάιο. Όχι ακόμη. Πλην των άλλων δεν είναι εύκολο πλέον να επιρρίπτει ευθύνες κάποιος αποκλειστικά στον Γερμανό. Διότι δεν είναι πρωτίστως ευθύνη του Klopp που ο Vardy για παράδειγμα παίρνει κεφαλιά με 5 κόκκινες φανέλες στην περιοχή και ενώ ο κατά πολύ ψηλότερος του Emre Can τον κοιτά να σκοράρει χωρίς καμία έγνοια κινδύνου. Και οι παίκτες έχουν ευθύνες. Ελλείπον πάθος, κακές προσωπικές επιλογές ανεξαρτήτως πίεσης και κυρίως πολύ εύκολα λάθη. Η Liverpool αν θέλει να περισώσει τη χρονιά της πρέπει να παίξει ξανά με «το μαχαίρι στα δόντια» που λένε. Σίγουρα είναι περισσότερο αξιόλογο να βλέπεις μία ομάδα να προσπαθεί αλλά να μην τα καταφέρνει παρά να ηττάται με κάτω τα χέρια.
Ο Klopp βρίσκεται υπό την πιο έντονη αμφισβήτηση της προπονητικής του καριέρας. Η πρόσφατη απόλυση του Claudio Ranieri ήταν η ύστατη υπενθύμιση πως το ποδόσφαιρο έχει γίνει αδίστακτο στο όνομα του άμεσου αποτελέσματος. Δεν υπάρχει πια χώρος για ρομαντισμούς. Καλώς ή κακώς. Όποιος όμως πιστεύει πως στη ζωή πρέπει να δίνονται δεύτερες ή και τρίτες ευκαιρίες δεν γίνεται να θεωρεί πως δεν γίνεται να δίνονται στο ποδόσφαιρο. Ο Klopp έχει τις ικανότητες, το χάρισμα και την προσωπικότητα να βγει από ένα αδιέξοδο που συναντά πρώτη φορά στην καριέρα του. Και ακόμη έχει μαζί του τους περισσότερους φίλους της Liverpool ώστε να τα καταφέρει. Σίγουρα όμως αν θέλει να κερδίσει ξανά και τους αμφισβητίες αλλά πρωτίστως να ξαναβάλει τη Liverpool στο σωστό μονοπάτι θα πρέπει και ο ίδιος να γίνει πιο ευέλιγκτος και πραγματιστής σε κάποια πράγματα. Είναι αρκετά φιλόδοξος για να αποδέχεται τέτοιες καταστάσεις. Χρειάζεται απλά να μάθει από τα λάθη του. Όπως έπραξε ο Conte στην Chelsea. Ο Klopp χαρακτήρισε τον Conte τον περασμένο Σεπτέμβριο ως τον «Guardiola του Τορίνο» για όσα πέτυχε στη Juventus. Στο χέρι του Γερμανού είναι, λοιπόν, να μάθει από τα λάθη του και να του πιστώσουμε πως φέρθηκε σαν τον «Conte του Liverpool»!