Από το Λονδίνο μέχρι τη Μαδρίτη και από το Παρίσι έως τη Τουρκία, η Liverpool έχει κατακτήσει την Ευρώπη. Η μεγαλύτερη ομάδα του νησιού ετοιμάζεται για τον δέκατο τελικό της ιστορίας της και το liverpool.gr κάνει την αναδρομή στους προηγούμενους εννέα. Τα πανό, τα ωτοστόπ και το χτίσιμο της ευρωπαϊκής παρακαταθήκης.

25/05/1977: In ’77 and in ’84 it was Rome (μέρος 1o).

Στις 25 Μαΐου του 1977, η δύο φορές κάτοχος του κυπέλλου UEFA, Liverpool έκανε τη πρώτη της συμμετοχή σε τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, έπειτα από μία αποτυχημένη προσπάθεια τη σεζόν 1964/65, όταν έπεσε στα ημιτελικά απέναντι στην Inter του Μιλάνου, η οποία εν τέλει κέρδισε τον τελικό και έκανε το back-to-back. Ο αντίπαλος της Liverpool εκείνο το βράδυ ήταν γνώριμος. Στο Olimpico της Ρώμης, μαζί με την στρατιά του Bob Paisley, θα παρατασσόταν μία μεγάλη δυτικογερμανική δύναμη της εποχής, η Borussia Mönchengladbach. Οι δύο ομάδες είχαν έρθει αντιμέτωπες στο διπλό τελικό του κυπέλλου UEFA τη σεζόν 1972/73, όταν ο Bill Shankly κέρδισε το πρώτο Ευρωπαϊκό τίτλο στην ιστορία των Reds, και όπως έμελλε να γίνει και το τελευταίο τρόπαιο με εκείνο στην άκρη του πάγκου.

Η πορεία των Reds μπορεί εύκολα να περιγράφει από ένα από τα διασημότερα πανό στην ιστορία του Kop, αφιερωμένο στον σκληροτράχηλο Ουαλό αριστερό μπακ, Joey Jones. «Joey ate the frog’s legs, made the Swiss roll, now he’s munching Gladbach». Αφού πέρασε εύκολα την Βορειοϊρλανδική Crusaders με 7-0 και την Trabzonspor με το πιο ταπεινό 3-1, η Liverpool κληρώθηκε με την πρωταθλήτρια Γαλλίας, Saint-Ettiene. Εκεί ξεκίνησε η ιστορία του προαναφερθέντος πανό και γράφτηκε μία από τις πρώτες χρυσές σελίδες στο Ευρωπαϊκό βιβλίο των κόκκινων. Μετά την ήττα στη Γαλλία με 1-0, το σκορ στο Anfield βρισκόταν στο 2-1 και με τη συμπλήρωση 80 λεπτών, η Saint-Ettiene φαινόταν να κρατάει καλά το εισιτήριο για τα ημιτελικά. Όμως τότε, ο David Fairclough που είχε μπει πριν λίγα λεπτά στο παιχνίδι στη θέση του Toshack, επιβεβαίωσε τον τίτλο της «σούπερ αλλαγής» και έγραψε το τελικό 3-1. Τα εναπομείναντα 10 λεπτά πέρασαν με το Anfield να χοροπηδάει, με το οπτικοακουστικό υλικό να προκαλεί ακόμη και σήμερα δέος. Αφού, λοιπόν, ο Jones… έφαγε τα βατραχοπόδαρα, τώρα έπρεπε να ρολάρει και τους Ελβετούς. Και το έκανε. Η υπόθεση πρόκριση απέναντι στην Zurich τελείωσε από το πρώτο παιχνίδι παρά το ότι άνοιξαν το σκορ οι γηπεδούχοι. Οι κόκκινοι τελικά κέρδισαν με 3-1, κάνοντας τη ρεβάνς στον αγγλικό βορρά τυπική διαδικασία, κάτι που επιβεβαίωσε και το τελικό 3-0.

Στη Ρώμη, είχε έρθει η ώρα ο Joey να δαγκώσει και την Gladbach. Οι κάτοχοι του κυπέλλου UEFA και πρωταθλητές Αγγλίας απέναντι στους πρωταθλητές Δυτικής Γερμανίας, οι οποίοι ήθελαν να γίνουν οι δεύτεροι νικητές της διοργάνωσης από την χώρα, αφού κάτοχος αυτής τα προηγούμενα τρία χρόνια ήταν η Bayern Munich. Ο αγώνας ξεκίνησε νωθρά, όμως ο Terry McDermott του έδωσε ζωή όταν εκμεταλλεύτηκε την κάθετη του Callaghan και με δεξί σουτ άνοιξε το σκορ στο 26′. Οι Δυτικογερμανοί, ισορρόπησαν, πίεσαν και ισοφάρισαν με τον Simonsen επτά λεπτά μετά την ανάπαυλα. Η Liverpool, όμως, ήταν ανώτερη και με την κεφαλιά του Smith από κόρνερ του Heighway στο 64′ πήραν πάλι προβάδισμα, πριν κλειδώσει την νίκη με πέναλτι στο 82′ ο Phil Neal, δίνοντας το δικαίωμα στον Emlyn Hughes να σηκώσει το τρόπαιο στον ιταλικό ουρανό και την Liverpool στο Έβερεστ της Ευρώπης.

10/05/1978: At Wembley we won it at home.

Ούτε ένας χρόνος δεν είχε συμπληρωθεί από τον θρίαμβο στη πρωτεύουσα της Ιταλίας και οι Reds έπαιζαν πάλι σε τελικό κυπέλλου Πρωταθλητριών. Αυτή τη φορά, το ταξίδι ήταν σύντομο και γνώριμο. Ο μεγάλος αγώνας διεξαγόταν στο Wembley, το οποίο κοκκίνιζε συχνά εκείνη την εποχή, με τα κύπελλα Αγγλίας να κάνουν εύκολα το δρομολόγιο Λονδίνο-Λίβερπουλ. Ο αντίπαλος ήταν και πάλι γνώριμος. Η Club Brugge του Βελγίου ήταν η άτυχη του τελικού του κυπέλλου UEFA δύο χρόνια νωρίτερα και τώρα έψαχνε εκδίκηση σε εχθρικό έδαφος, με το βραβείο να είναι ακόμα μεγαλύτερο.

Σε αντίθεση με την προηγούμενη χρονιά, η πορεία προς τον τελικό δεν είχε κάποιο παιχνίδι που μνημονεύεται μέχρι και σήμερα για τους Reds. Το ταξίδι αυτό ξεκίνησε με την αναμέτρηση με την πρωταθλήτρια Ανατολικής Γερμανίας, Dynamo Dresden, την οποία πέρασε εύκολα με μία νίκη στο Anfield με 5-1 και μία ήττα στον επαναληπτικό με 2-1. Στην συνέχεια, η πορτογαλική Benfica βρέθηκε στο δρόμο των πρωταθλητών Ευρώπης. Η τύχη της ήταν παρόμοια με των Ανατολικογερμανών. 1-2 στο Da Luz, 3-0 στο Anfield και εύκολη πρόκριση στα ημιτελικά της διοργάνωσης. Εκεί, ο αντίπαλος ήταν – για μία ακόμη φορά – γνωστός. Η Borussia Mönchengladbach θα επιχειρούσε να σπάσει το κακό ρεκόρ των δύο ηττών σε ισάριθμες αναμετρήσεις με την Liverpool. Μάταια. Μπορεί στη Δυτική Γερμανία οι Reds να τα βρήκαν σκούρα και να γνώρισαν ήττα με 2-1, αλλά στο Anfield τα γκολ των Kennedy, Dalglish και Case έδωσαν την άνετη πρόκριση στον τελικό.

Και εκεί, την περίμενε η Club Brugge. Οι φίλαθλοι της ομάδας είχαν φτάσει ακόμη και με ωτοστόπ στο Λονδίνο για το δεύτερο συνεχόμενο τελικό του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου. Το παιχνίδι μπορεί να μην ήταν το καλύτερο, όμως οι κόκκινοι έφτιαξαν ευκαιρίες, κυρίως πριν την ανάπαυλα με τους Hansen και Fairclough να αναγκάζουν τον Jensen σε δύσκολες αποκρούσεις. Η είσοδος του Heighway στο ματς στα μέσα του δευτέρου ημιχρόνου έδωσε πλάτος στο παιχνίδι της Liverpool, την έκανε πιο επικίνδυνη επιθετικά και ήταν αυτό που εν τέλει έφερε το γκολ. Οι κόκκινοι άνοιξαν την βελγική άμυνα, ο Souness βρήκε τον Dalglish στη περιοχή και ο θρυλικός King Kenny, που είχε αγοραστεί ως αντικαταστάτης του Keegan ένα καλοκαίρι πριν, έδωσε το τρόπαιο στη Liverpool για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά.

27/05/1981: 20.000 in Paris we won it again.

Η διοργάνωση του 1981 ήταν μία καινούργιων καταστάσεων για την Liverpool, καθώς στο δρόμο για τη κατάκτηση του τροπαίου με τα μεγάλα αυτιά έπρεπε να κερδίσει πολύ μεγάλα ονόματα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου και ομάδες – πολυνίκης του θεσμού.

Το ταξίδι για το Παρίσι ξεκίνησε στη Φινλανδία, όπου το 1-1 με την άσημη OPS άφησε πικρία, όμως τα όποια κακώς κείμενα διορθώθηκαν στον επαναληπτικό με το εμφατικό 10-1, όπου οι McDermott και Souness έκαναν και οι δύο χατ-τρικ! Στον επόμενο γύρο, αντίπαλος ήταν ο – άγνωστος μέχρι τότε στον κόσμο των κόκκινων – Alex Ferguson και η σκωτσέζικη Aberdeen, η οποία είχε καταφέρει να σπάσει την κυριαρχία του Old Firm. Η πρώτη αυτή συνάντηση ολοκληρώθηκε με θρίαμβο της Liverpool με το συνολικό 5-0 (0-1 στη Σκωτία, 4-0 στο Λίβερπουλ). Τα προημιτελικά έφυγαν με ανάλογη άνεση, με την πρωταθλήτρια Αγγλίας να διαλύει με 6-1 την αντίστοιχη στης Βουλγαρίας, CSKA Sofia. Το πρώτο πραγματικό εμπόδιο, όμως, ήρθε στα ημιτελικά, όταν η κληρωτίδα έφερε την Bayern Munich και τα τρία κύπελλα Πρωταθλητριών της απέναντι στη Liverpool. Το ήδη δύσκολο έργο έγινε ακόμα πιο περίπλοκο μετά το 0-0 στο Anfield, αλλά και όταν στο Ολυμπιακό Στάδιο του Μονάχου ο Kenny Dalglish έπρεπε να αντικατασταθεί νωρίς από τον άπειρο Howard Gayle. Οι κόκκινοι όμως κρατούσαν καλά και έβαλαν το κρίσιμο γκολ στο 83′ με τον Kennedy. Η Bayern ισοφάρισε σχεδόν αμέσως με τον Karl-Heinz Rummenigge, όμως η ολική ανατροπή δεν έγινε και η Liverpool για πρώτη φορά πήρε πρόκριση χωρίς να έχει κερδίσει κάποιο από τα δύο παιχνίδια, κλειδώνοντας και τη συμμετοχή στον 6ο ευρωπαϊκό τελικό της και τον τρίτο κυπέλλου Πρωταθλητριών.

Η Liverpool μπήκε στο τελικό απέναντι στη Real Madrid στο Παρίσι με βασικούς τους Dalglish και Kennedy οι οποίοι ερχόντουσαν από προβλήματα τραυματισμού που τους είχαν κρατήσει αρκετό καιρό έξω (θλάση από τον ημιτελικό στο Μόναχο ο Kenny, σπασμένο καρπό ο Kennedy) και είχε τον απόλυτο έλεγχο του παιχνιδιού. Το γκολ πριν το ημίχρονο όμως δεν ήρθε, παρά τις μεγάλες ευκαιρίες των Dalglish, Souness και McDermott. Η εικόνα δεν άλλαξε στο δεύτερο ημίχρονο και εν τέλει η Liverpool βρήκε το πολυπόθητο γκολ στο 81ο λεπτό από μια συνεργασία των δύο Kennedy. Ο Ray εκτέλεσε το πλάγιο και βρήκε τον Alan, αυτός μπήκε με ταχύτητα στη περιοχή και εκτέλεσε από αρκετά πλάγια θέση. Τίποτα δεν άλλαξε στο τελευταίο δεκάλεπτο, η Liverpool έκανε το 3/3 σε τελικούς Πρωταθλητριών και ο Phil Thompson σήκωσε ψηλά το τρόπαιο στον Παριζιάνικο ουρανό.