Τρίτη, 21 Νοεμβρίου 2017. Είσαι η Liverpool. Έχεις χτίσει ένα πολύ δυνατό σερί τριών νικών, κάτι που φαντάζει με θαύμα, βάσει της εικόνας σου έως τώρα – ή και όχι, γιατί προφανώς κι έχει τέτοιες δυνατότητες η ομάδα. Στο ημίχρονο βρίσκεσαι μπροστά με 0-3. Όλα υπέροχα έως τώρα. Μοιάζει με πάρτι, έτσι δεν είναι; Έτσι θα πρέπει να είναι. Όμως υπάρχει ένα θέμα.
Πριν συνεχίσω, να πω πως σε καμία περίπτωση δεν αναιρώ την πρόοδο της ομάδας τον τελευταίο καιρό, ούτε τις δυνατότητες της. Ωστόσο, κάποια πράγματα δεν αλλάζουν, όσο καλή ομάδα κι αν είναι. Και αυτό φαίνεται από τον τίτλο του άρθρου μου.
Για όσους δεν θυμάστε, ο τίτλος είναι δανεισμένος από το άρθρο που είχα γράψει την πρώτη αγωνιστική των ομίλων. Αντίπαλος και τότε η Σεβίλλη. Τότε ερχόσουν με πεντάρα από την Σίτι και η κατρακύλα φαινόταν στο βάθος, μετά το 2-2 στο οποίο έπαιξες καλύτερα, ωστόσο δεν πήρες την νίκη. Και αυτό ήταν το μεγαλύτερο θέμα. Η Liverpool δεν μπορούσε να κλειδώσει δικά της παιχνίδια.
Σήμερα, τα δεδομένα είναι διαφορετικά. Η Liverpool έδειχνε να έχει ξεφύγει από τον κακό δαίμονα του να μην καθαρίζει παιχνίδια, παίζει ουσιαστικό ποδόσφαιρο και τα σωστά τελειώματα δεν της λείπουν. Έτσι έμοιαζε να γίνεται και χθες. Έτσι έμοιαζε.
Μέχρι που μπήκε η ομάδα στο γήπεδο για το δεύτερο ημίχρονο. Και τότε όλα τα προβλήματα επέστρεψαν. Αχρείαστα φάουλ σε επικίνδυνα σημεία; Τσεκ. Αδράνεια της άμυνας σε στημένες φάσεις; Τσεκ. Ατομικά λάθη στην άμυνα; Τσεκ. Αδυναμία απομάκρυνσης της μπάλας μετά από στημένη φάση; Τσεκ. Ακόμα και όταν το 0-3 γίνεται 2-3, δεν μπορείς να καθαρίσεις το παιχνίδι με ένα γκολ; Τσεκ. Βραχυκύκλωμα της ομάδας μόλις δεχτεί πίεση; Τσεκ. Ήταν όλα εκεί, σε εκείνο το ημίχρονο. Και η ιστορία έγραψε μία μεγάλη ανατροπή, αυτή τη φορά κατά της ομάδας μας.
Είναι γνωστό το ότι η Liverpool έχει χάσει μεγάλο μέρος της ταυτότητας της. Ιδίως της ευρωπαϊκής. Και με μοναδική εξαίρεση το 2015-2016 (πρώτη χρονιά Jurgen στον πάγκο), στην Ευρώπη, δυστυχώς για την φανέλα και την ιστορία της ομάδας, είμαστε ανύπαρκτοι. Και το χθεσινό ήταν μία τρανή απόδειξη του παραπάνω συλλογισμού. Όχι για το αποτέλεσμα, αλλά για τον τρόπο που ήρθε.
Γι’ αυτό, λοιπόν, το χθεσινό πάρτι ήταν γκέλα. Όχι για το αποτέλεσμα, αλλά για τον τρόπο που ήρθε. Κανείς δεν αμφισβήτησε την Σεβίλλη. Ίσα ίσα, τους οφείλεις και συγχαρητήρια για την ψυχωμένη εμφάνιση του δεύτερου ημιχρόνου, παρά το παρελθόν μας. Ωστόσο, όταν γράφεις άρθρο με τον ίδιο τίτλο και πάνω κάτω ίδιο περιεχόμενο, δύο μήνες μετά, κάτι πάει στραβά.
Να αναφέρω πως κανείς δεν είπε ότι δεν υπάρχουν προβλήματα μετά το σερί των τριών νικών. Η ομάδα είχε χτίσει ένα μομέντουμ με αυτό, είχε βάλει τις βάσεις για να συνεχίσει δυναμικά στο κλασικά δύσκολο πρόγραμμα του χειμώνα. Ωστόσο, όσα προβλήματα κι αν έχει, ο τρόπος με τον οποίο κατέστρεφε αυτό το μομέντουμ είναι πραγματικά πολύ κακός. Απλά, δεν το άξιζε. Δεν το άξιζαν ούτε τα ίδια τα παιδιά, ούτε ο προπονητής. Και το ξέρουν.
Αδίκησαν τους εαυτούς. Και αυτή η πρόταση ας γίνει μάθημα για το χτίσιμο της υπόλοιπης σεζόν. Εξάλλου, πρακτικά τίποτα δεν χάθηκε. Με νίκη απέναντι στην Spartak βγαίνεις πρώτος στον όμιλο και η Chelsea καραδοκεί το Σάββατο. Καιρός να κλείσεις ξανά στόματα, ρε Liverpool. Όπως τα άνοιξες ξανά χθες, έτσι κάνε αυτό που πρέπει στην συνέχεια. Ήταν δυνατά τα σημάδια προόδου για να τα αφήσεις να χαθούν για ένα καταραμένο ημίχρονο. We march on, lads!
Υ. Γ. Ευχαριστώ τον φίλο μου από την λέσχη, τον Πάνο Γ., που μου υπενθύμισε το πρώτο άρθρο. Του οφείλω το παρόν άρθρο γνώμης.
Υ. Γ. 1 Τα λάθη του Klopp είναι συζητήσιμα, είναι γνωστά. Όμως έχει δρόμο ακόμα μέχρι να αλλάξει το DNA της ομάδας, διαλύοντας τις κακοήθειες του. Και να βελτιώσει τον ίδιο του τον εαυτό. Και στα τελευταία παιχνίδια, έδειξε πως έχει καταλάβει πολλά πράγματα. Όμως, για το γκολ στο 93′ από στημένη φάση, κανένας προπονητής δεν σου φταίει.
Υ. Γ. 2 Τα Klopp Out τα καταλαβαίνω ως προς την επανεμφάνιση τους… Τα υβριστικά σχόλια για τον Moreno όχι. Μου θυμίζουν την περίπτωση Mignolet, όπου απλά περιμένουν την πρώτη στραβή για να κράξουν. Οι κακοήθειες της ομάδας περνούν παντού, αυτό είναι σίγουρο.