Γράφει ο Γιάννης Καλογιάννης, fan της Liverpool & μέλος στο γκρουπ μας.
Αν κοιτάξουμε προσεκτικά αυτήν τη φωτογραφία θα δούμε πολλά γνώριμα πρόσωπα σε σχέση με το σήμερα. Ωστόσο πέρασαν δυο χρόνια από τότε και βαδίζουμε στα τρία πλέον…
Μεσολάβησαν χρονιές λοιπόν με αυτό το ρόστερ, που η Λίβερπουλ έγινε ο φόβος και ο τρόμος όλων. Ξαναμπήκε στο χάρτη. Με πολλούς μάλιστα από αυτούς που βρίσκονται στη φωτό να έχουν τεράστια συμμετοχή…
Ακόμα και η τότε δικαιολογία για το «καταραμένο», ξέφτισε και αυτή με την κατάκτηση του… Και η αλήθεια είναι ότι 30 χρόνια αναμονής, όπου ζήσαμε τα πάντα από αποτυχίες, ήταν πάρα πολλά…
Και αναρωτιέμαι αν από το μακρινό 1990 μέχρι το 2020, υπήρχε τόση αμεσότητα και διαδραστικότητα, μέσω των social media και των κινητών τηλεφώνων, ώστε να επιτυγχάνεται τέτοια διόγκωση και ανάδειξη των προβλημάτων ώστε να κυριαρχεί η γκρίνια και η τοξικότητα, αν θα φτάναμε τελικά να ζήσουμε την κατάκτηση του «καταραμένου». Μάλλον δε θα το μάθουμε ποτέ!
Ωστόσο αυτό που ξέραμε και μάθαμε καλά είναι ότι ο Γερμανός είναι και καλός προπονητής και δουλευταράς και μαχητής. Όμως δεν παύει να είναι, όπως όλοι, υπάλληλος σε μια ποδοσφαιρική εταιρεία, που έχει ισολογισμούς, έσοδα – έξοδα και αφεντικά.
Αν πιστεύει κανείς, ξέροντας το Γερμανό πλέον ότι θα βγει σήμερα το πρωί και θα «δώσει» τα αφεντικά του, που δεν του φέρνουν παίκτες, που ζητάει συγκεκριμένους, αλλά είναι ακριβοί, που δεν κάνει το ιατρικό team και άλλα τέτοια ωραία, μάλλον αυταπατάται.
Ο Γερμανός όσα προβλήματα και να έχει η ομάδα, δε θα κάνει ποτέ κινήσεις που θα του βάλουν έξτρα πίεση και γκρίνια στη δουλειά του. Και όταν λέμε δουλειά του, εννοούμε την καθημερινότητα της ομάδας και τα αποδυτήρια. Εκεί που πρέπει να κρατάει ισορροπίες, να εμψυχώνει τους παίκτες του και να τους κάνει να πιστεύουν ότι, παρόλα τα στραβά, θα το παλέψουν και όπου πάει…
Αυτό δεν καταλαβαίνουν και πολλοί από την κερκίδα ή από την τηλεόραση. Ότι ο Γερμανός είναι ίδιος, όπως τότε, όπως και οι παίκτες του ίδιοι και αυτοί μεν, αλλά με έξτρα χρόνια και τραυματισμούς κάποιοι και τον οργανισμό σε τεράστια πίεση, από Αύγουστο μήνα.
Καλή η κριτική δε λέω, ωστόσο οι βρισιές και η ισοπεδωση των πάντων, όταν η ρίζα του κακού ξεκινάει από τους χρηματοδότες της εταιρείας, μόνο περισσότερη γκρίνια και φασαρίες φέρνει. Δεν ξέχασαν τη μπάλα αυτοί που έκαναν όργια στα γήπεδα, προ διετίας, ωστόσο οι προσθαφαιρέσεις έφεραν διαφοροποιήσεις και αναταράξεις.
Ναι είναι φως φανάρι ότι η ομάδα παίζει με γυμνό κέντρο, θέλει πάνω από μια μεταγραφές, που προφανώς το βλέπει ο ίδιος ο Κλοπ πρώτος, αλλά μάλλον δε θα κάνει καμία, αν δε θέλουν τα αφεντικά του, όμως ακούστηκαν ύβρεις και ισοπεδωτικά σχόλια για τον Μιλνερ, για τον Φαν Ντάικ, για τον Φαμπινιο κα. Ώπα, να βάλουμε κάπου φρένο;
Αν τρελαινομαστε για μια χρονιά που ξεκινάει στραβά και γίνονται αυτά, ούτε μέχρι τον Νοέμβρη δε θα πάμε… Που είμαστε χωρίς πρωτάθλημα μόλις δυο χρόνια, χάνοντας το περσινό στο νήμα.
Ναι η ομάδα είναι σε περίεργη φάση αυτή τη στιγμή. Υπομονή, υπομονή, υπομονή.
Αν μείνουν αυτοί, αυτοί θα παλέψουν.
Αν έρθουν και άλλοι, καλώς.
Παιχνίδι με παιχνίδι και στο τέλος θα δούμε τι κάναμε.
Όμως η ισοπέδωση και η αχαριστία δε βοήθησαν ποτέ. Άλλωστε έχουμε ζήσει τόσα οι περισσότεροι, που ότι και να γίνει μπορούμε να το διαχειριστούμε. Έχουμε άλλωστε εμπειρία 30 ετών πλέον, αρκετοί από μας. Όπως και να το δεις, βαρβάτο βιογραφικό…
YNWA.
