Όταν ο Klopp ανακοίνωσε στις 26 Ιανουαρίου, επίσημα, την απόφαση του να αποχωρήσει από τους Κόκκινους στο τέλος της σαιζόν 2023/24, οι ιδιοκτήτες της Liverpool γνώριζαν πως τους επόμενους δύο μήνες διαφαίνονταν μεγάλες αλλαγές στον ορίζοντα.
Στα «όπλα» για την εκτέλεση του καθήκοντος, απάντησε καταρχήν ο Διευθυντής έρευνας Will Spearman και η ομάδα ανάλυσης των Κόκκινων, οι οποίοι ανέλαβαν την τεράστια υποχρέωση μέσα από τη δουλειά τους, να ‘αναγνωρίσουν’ τον κατάλληλο διάδοχο του Klopp.
Και όσο ο Spearman και οι άνθρωποι του είχαν πέσει με τα μούτρα στην κατάρτιση της λίστας των υποψηφίων, κάνοντας τα laptop στα γραφεία του Kirkby να ‘τιτιβίζουν’ ασταμάτητα, αναλύοντας στοιχεία από τις τεράστιες βάσεις δεδομένων τους, οι ιδιοκτήτες των Κόκκινων γνώριζαν πως με την αποχώρηση του Klopp θα έπρεπε να μπουν οι βάσεις μιας νέας διοικητικής δομής.
Κεντρικό πρόσωπο σε αυτήν τη δομή θα έπρεπε να είναι ο Mike Edwards, για αυτό και κινητοποίησαν τους πάντες προκειμένου να τον κάνουν να επιστρέψει στο Anfield, δύο χρόνια μετά την παραίτηση του ως sporting director των Κόκκινων.
Προκειμένου να πειστεί μάλιστα να επιστρέψει ο Edwards, ο πρόεδρος της FSG Mike Gordon δεν δίστασε να κάνει το απαραίτητο βήμα της οπισθοχώρησης για να του αφήσει ελεύθερο το πεδίο. Από τη στιγμή που ο Edwards ανέλαβε υπ’ ευθύνη του όλες τις αρμοδιότητες της Διοίκησης των Κόκκινων, η πρόσληψη του Richard Hughes, ως sporting director, ήταν μια απλή τυπική διαδικασία.
Μαζί οι δύο άνδρες, των οποίων η φιλία κρατά για περισσότερες από δύο δεκαετίες, από τα χρόνια της Portsmouth, έθεσαν τα κριτήρια επιλογής του διαδόχου του Jurgen Klopp. Και αυτά τα κριτήρια ήταν ευδιάκριτα.
Η Liverpool χρειαζόταν έναν coach με ξεχωριστή ταυτότητα όσο αφορά τον τρόπο παιχνιδιού. Δυναμικό, γεμάτο ενέργεια, προσανατολισμένο στην κατοχή στυλ ποδοσφαίρου.
Σημαντικό επίσης θα αποτελούσε το γεγονός πως ο διάδοχος, θα έπρεπε να αποδεχθεί τον τίτλο του head coach, παρά εκείνον του manager, τον οποίο ο Jurgen Klopp είχε κατοχυρώσει και θεσμοθετήσει με την ισχυρή του προσωπικότητα.
Συγχρόνως όμως ο νέος προπονητής θα έπρεπε να έχει το χάρισμα -εκτός από την γνώση του στο ποδόσφαιρο, να μπορεί να τιθασεύσει τη δύναμη της βάσης των οπαδών των Κόκκινων, σύμφωνα με την παράδοση των πλέον επιτυχημένων managers της ομάδας.
Στα θετικά στοιχεία του μελλοντικού υποψήφιου θεωρήθηκε και η ικανότητα του να διατηρεί τους παίκτες σε πολύ καλή φυσική κατάσταση, καθώς και το ιστορικό του όσο αφορά την βελτίωση των παικτών.
Συνεπώς η προσοχή των Edwards και Hughes δεν εστιάστηκε στην πλέον δημοφιλή- για τους οπαδούς επιλογή, αλλά στην πιο σωστή και θα πρέπει να παραδεχτούμε πως η δεύτερη απαιτεί πολύ περισσότερο κουράγιο, αφού δεν ικανοποιεί απαραίτητα το λαϊκό αίσθημα.
Έξω από τους διαδρόμους του Anfield, αυτός που φαινόταν ως το φαβορί ήταν ο Xabi Alonso. Ο Ισπανός είχε ήδη αλλάξει τον ρου της ιστορίας στην Bayern Leverkusen, οδηγώντας την ομάδα της στην κατάκτηση του πρώτου τίτλου στην ιστορία των 119 χρόνων της, ενώ, δεν έχει κρύψει επίσης ποτέ την αγάπη του προς την Liverpool, από τις μέρες του ακόμα ως παίκτης.
Ακόμα και ο Klopp, οποίος δεν είχε καμία απολύτως συμμετοχή στην ανεύρεση του αντικαταστάτη του περιέγραψε τον Alonso ως «απίστευτο» και ως «τον manager που ξεχωρίζει από τη νέα γενιά».
Μπορεί να υπήρχε λοιπόν ένα πλατωνικό αίσθημα ‘έρωτα’ με τον Alonso, αλλά από τον Φεβρουάριο τόσο ο Edwards όσο και η ιεραρχία των Κόκκινων, δεν πίστευαν πως θα υπήρχε ευτυχισμένο τέλος σε αυτήν την ιστορία.
Συνεχίζεται…