Γράφει ο Ιωάννης Μαρκόπουλος, φίλος της Ομάδας, του site μας & μέλος της σελίδας μας στο facebook.
Όλοι με κάποιον τρόπο γίναμε και συνδεθήκαμε με μία ομάδα. Είτε από κάποιον συγγενή, συνήθως από τον πατέρα μας, είτε από κάτι που είδαμε για αυτή την ομάδα κάπου και μας άρεσε. Έμενα η δικιά μου σύνδεση με την Liverpool ήρθε κάπως διαφορετικά. Με αφορμή και τα γενέθλια του θρύλου, για μένα, Dirk Kuyt, αποφάσισα να σας εκμυστηρευτώ κάποια πράγματα και να ωθήσω κι’ άλλους να γράψουν την πρώτη τους σύνδεση με την ομάδα της καρδιάς μας.
Από μικρός είχα τρέλα με το ποδόσφαιρο και δεν έχανα την ευκαιρία όποτε έχει κάποιον αγώνα στην τηλεόραση να κολλάω την μούρη μου στην οθόνη και να βλέπω τον αγώνα, ανεξαρτήτως ομάδων. Όμως, ήταν εκείνος o Γενάρης του 2012, που κατά τύχη πέτυχα σε κάποιο κανάλι της ελληνικής τηλεόρασης τον αγώνα της Liverpool απέναντι στην Manchester United για τον 4ο γύρω του FA Cup. Μην γνωρίζοντας εγώ τι εστί αυτό το ματς (μετέπειτα κατάλαβα πόσο ντέρμπι είναι) κάθισα να δω τον αγώνα με μεγάλη ανυπομονησία. Δυστυχώς για μένα είχα χάσει το πρώτο ημίχρονο και βρήκα τον αγώνα λίγο πριν την είσοδο του Kuyt. Δεν γνώριζα καν ποιος ήταν αυτός, ελάχιστους ποδοσφαιριστές γνώριζα μόνο από το όνομα τους είτε λόγω των ηλεκτρονικών παιχνιδιών είτε από τα λίγα που λέγαμε στο σχολείο για τις ομάδες του εξωτερικού.
Πολλά από αυτόν τον αγώνα δεν θυμάμαι. Όμως, ακόμα και μετά από 11 ολόκληρα χρόνια θυμάμαι αυτό το γκολ του Dirk Kuyt στο 88ο λεπτό, που το πανηγύρισα λες και έβαλε γκολ η αγαπημένη μου ομάδα…που να ήξερα ότι μετά από εκείνη την στιγμή θα γινόταν η αγαπημένη μου ομάδα. Εκείνo το δεξί ξερό σουτ μέσα από την περιοχή, που έκανε το 2-1 για την Liverpool και… μετά ο πανηγυρισμός του μπροστά στους φιλάθλους μας με τα χέρια ανοιγμένα και φιλάθλους – συμπαίχτες να τρέχουν καταπάνω του. Πως μετά από αυτό να μην λατρέψεις αυτόν την ομάδα με αυτόν τον απίστευτο κόσμο και εννοείται πώς να μην θεωρείς θρύλο αυτόν τον παιχταρά.
Μπορεί εκείνη την χρονιά να έφυγε από την ομάδα, αλλά δεν έπαψα στιγμή να μην λατρεύω ούτε τον ίδιο, ούτε την ομάδα. Ακόμα, κι αν στο σχολείο τα πειράγματα ήταν κάμποσα που έλεγα ότι υποστηρίζω Liverpool, ενώ τα υπόλοιπα παιδιά έλεγαν Real ή Barca ή κάποια άλλη ξένη ομάδα που ήταν της “μόδας” εκείνη την εποχή. Η συμβολή που μου άφησε αυτός ο παίχτης είναι μεγάλη, διότι χάρις αυτόν εγώ υποστηρίζω την καλύτερη ομάδα στον κόσμο. Όνειρο μου; Να καταφέρω μια μέρα να πω στην έδρα μας και να δω αγώνα στο Anfield από κοντά, τραγουδώντας το You ‘ll never walk alone.
Είναι όμορφο να βγαίνουν στο φως και οι όμορφες ρομαντικές ιστορίες για το πώς συνδέθηκες και έγινες η ομάδα που υποστηρίζεις, γιατί ο ρομαντισμός στο ποδόσφαιρο ακόμα υπάρχει και μπορεί να καλύψει όποια εμπορευματοποίηση υπάρχει στο καλύτερο άθλημα στον κόσμο. Και μην ξεχνάτε…YNWA.
