Γράφει ο Γιάννης Καλογιάννης, fan της Liverpool & μέλος στο γκρουπ μας.
Στο ποδόσφαιρο λένε ότι όταν ένας παίκτης από μικρή ηλικία, ξεκινάει την καριέρα του, με σοβαρές ελπίδες να αγωνιστεί σε κάποιο μεγάλο club, συνήθως αυτό που επιζητά είναι υγεία για τον ίδιο, χρήματα, τίτλους και δημοσιότητα. Έτσι είναι ο γενικός κανόνας και όλοι πάνω κάτω αυτά επιδιώκουν.
Όχι πάντα όμως…
Κόντρα σε αυτό το ρεύμα, υπήρχε και ένας αντί-σταρ… Και αυτός δεν ήταν κανένας άλλος, παρά ο ήρωας του σημερινού μας αφιερώματος…
Ο Sadio Mane.
Μεγαλωμένος σε ένα φτωχικό χωριό της Σενεγάλης, το Μπαμπαλι, από μικρός ήταν λιγομίλητος, ντροπαλός, σεμνός, αλλά και πεπεισμένος ότι θα μπορούσε να εκπληρώσει το μεγάλο του όνειρο. Να παίξει σε μια μεγάλη Γαλλική ομάδα…
Ένα όνειρο, που τον οδήγησε τελικά μέχρι την πόρτα της Λίβερπουλ και φυσικά σε διακρίσεις, που θα ζήλευαν πολλοί.
Πρωταθλητής Αγγλίας, πρωταθλητής Ευρώπης, κυπελλούχος, καλύτερος παίκτης της λιγκας, χρυσό παπούτσι, πρωταθλητής Αφρικής, καλύτερος Αφρικανός ποδοσφαιριστής. Όλα τα έκανε, όλα τα κατέκτησε, όλα κατάφερε και τα συμπεριέλαβε στο παλμαρέ του.
Και όμως τίποτα από αυτά δεν τον απασχόλησαν ιδιαίτερα. Γιατί έτσι είχε μάθει από μικρός, αυτός ήταν ο χαρακτήρας του και το κυριότερο, δεν λησμόνησε το μέρος από όπου ξεκίνησε. Ένα μικρό, φτωχό χωριό της Σενεγάλης.
Χωρίς να επιδιώξει προβολή ή δημοσιότητα, οι φιλανθρωπίες του για το χωριό του και τις γύρω περιοχές, δεν άργησαν να γίνουν γνωστές, όπως η κατασκευή σχολείου και γηπέδου, η αποστολή ρούχων, παπουτσιών, φαγητού, ακόμα και μηνιαίου επιδόματος στους κατοίκους μιας περιοχής, ώστε να ζουν αξιοπρεπώς.
Και όταν δεχόταν σχετικές ερωτήσεις, έλεγε:
«Τι να τις κάνω τις δέκα Ferrari, τα είκοσι ακριβά ρολόγια, τα πανάκριβα διαμάντια και τα ιδιωτικά αεροπλάνα; Τι θα μου δώσουν εμένα αυτά τα άψυχα αντικείμενα και τι θα δώσουν και στον κόσμο; Αλήθεια προτιμώ ο λαός μου να λαμβάνει λίγο απ’ αυτό που μου έδωσε η ζωή. Γιατί εγώ ήμουν ο τυχερός».
Αυτός ήταν ο Μανε.
Και όχι αυτός που θα είχε θέμα, όταν οι δημοσιογράφοι προσπαθούσαν να δημιουργήσουν κλίμα εντός της ομάδας, επειδή μετακινήθηκε στο αριστερό άκρο της επίθεσης, για να χωρέσει ο Μο…
Ούτε αυτός, που δε θα έπρεπε να μάθει να ζει στη σκιά του του Αιγύπτιου και να διαμαρτύρεται, αφού και η δική του προσφορά, ήταν ανάλογη του συμπαίκτη του.
Ακόμα ακόμα αυτός που υποτίθεται ότι δεν θα άλλαζε πάσα ή δε θα συνεργάζονταν με εκείνον, εις βάρος της ομάδας, για να μη «φανεί» ο Σαλαχ.
Πόσο λίγο μπορούσαν να τον ξέρουν τελικά;
Ο Σαντιο δεν δημιούργησε ποτέ πρόβλημα, δεν απαίτησε, δεν έκανε φασαρία για περισσότερα χρήματα, δεν το έπαιξε ποτέ σταρ. Απλά όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, σιωπηλά, εφόσον δεν γινόταν αλλιώς, αποχώρησε, ανοίγοντας τα φτερά του για άλλες πολιτείες και νέες περιπέτειες…
Λάθος…
Ο Μανε δεν έφυγε ποτέ… Αυτό που έχτισε μέσα στο Anfield, είναι η κληρονομιά του και η παρακαταθήκη του. Ο Μανε πέτυχε πολλά περισσότερα από όσα πολλοί νομίζουν και ακόμα περισσότεροι καταλαβαίνουν. Πέτυχε να αξίζει το χειροκρότημα και μια θέση στην καρδιά μας για πάντα.
Και αν κάποτε ρωτηθεί, μετά από χρόνια, θα τολμήσω να πω, ότι ίσως πει πως αν γύριζε το χρόνο πίσω, τελικά να μην επέλεγε να αποχωρήσει ποτέ από εδώ…
Σε ευχαριστούμε για όλα Σαντιο.
Ήταν τιμή μας, που φόρεσες τη φανέλα μας και μας εκπροσώπησες υπερήφανα, εντός και εκτός γηπέδων.
Ας μην πούμε αντίο λοιπόν, αλλά εις το επανιδείν…
Γιάννης Καλογιάννης (Johnny Be Good).