Ήρθε πριν τρία χρόνια από την Sevilla ως Κυπελλούχος Ευρώπης. Ως ένα σύγχρονο επιθετικογενές αριστερό μπακ, το οποίο μπορούσε να καλύψει όλη την πτέρυγα. Ακούραστος, ταχυδύναμος, «Πλεμονάτος και φυσέκι» θα τον χαρακτήριζε ο Νικόλας ο Αλέφαντος. Πάντα χαμογελαστός και πάντα ευδιάθετος, ο Alberto Moreno ήρθε στο Liverpool για να βρεθεί σε μία ομάδα που κοίταζε μόνο προς τα πάνω, όπως και αυτός κοιτάζει πάντα στην καριέρα του.

Κάποια στιγμή όμως, ο Ανδαλουσιανός βρέθηκε σε μία κατάσταση που κανείς παίκτης δεν θα ήθελε να έχει να διαχειριστεί. Η πηγή του κακού δεν αποκλείεται να ήταν ο τελικός του Europa League απέναντι στην παλιά του ομάδα. Αν όχι η πηγή, το σημείο που ξεκίνησε γι’αυτόν η ουσιαστική του κατηφόρα. Και συνήθως, για έναν παίκτη που δείχνει συναισθηματικός (ίσως φταίει το Νοτιοευρωπαϊκό ταμπεραμέντο του), όταν όλα αρχίζουν να πάνε στραβά, τότε κι εκείνος το αφήνει να τον πάρει από κάτω.

«Πάντα πιστεύω ότι πρέπει να κοιτάς την προηγούμενη σεζόν πριν αρχίσει η επόμενη» υποστήριξε ο Moreno στο επίσημο σάιτ της Liverpoool. «Που μπορώ να βελτιωθώ, πως μπορώ να βελτιωθώ; Να δώσω παραπάνω, να παράγω παραπάνω;»

Και πράγματι, η περασμένη σεζόν δεν ήταν αυτό που λέμε «σεζόν καριέρας» για τον Alberto. Κάθε άλλο. Από τις 50 εμφανίσεις της σεζόν 2015-16, σε όλες τις διοργανώσεις, ο Ισπανός μπακ πέρυσι πραγματοποίησε μόλις 18. Πολλές απ’αυτές ως αλλαγή. Σε όλους τους αγώνες έβλεπε την πλάτη ενός παίκτη που δεν ήταν καν αριστερό μπακ. Του James Milner.

«Με το ζόρι έπαιξα την περασμένη σεζόν» συνειδητοποιεί. Πράγματι, highlight της ήταν όταν η κάμερα τον έπιασε αφηρημένο, χαμένο, να παίζει με τα μπουκάλια του νερού στον πάγκο, την ώρα που η ομάδα του αγωνιζόταν. Δικαίως όλοι τον ήθελαν αλλού και περίμεναν πως θα αποχαιρετούσε την ομάδα αυτό το καλοκαίρι. Μέχρι που το συνειδητοποίησε.

«Σκέφτηκα λοιπόν ‘Τι μπορώ να αλλάξω; Πως θα καταφέρω να παίξω περισσότερο;‘ Έτσι αποφάσισα να δουλέψω σκληρά, πολύ σκληρά, και ειδικά στην προετοιμασία. Εκεί είχα κάμποσα καλά στα φιλικά και αυτό είναι ένα καλό παράδειγμα πως σε αντίθεση με τα περασμένα χρόνια πάντα μπορείς να γυρίσεις την κατάσταση. Ευτυχώς φαίνεται πως εγώ το κατάφερα. Είμαι στην ομάδα και ευχαριστιέμαι το ποδόσφαιρο αυτήν την σεζόν.»

Τι τον θορύβησε όμως; Ήταν η χρησιμοποίηση του Milner ως αριστερού μπακ εκτός θέσης που τον έκανε να συνειδητοποιήσει το πρόβλημά του; Ήταν η κίνηση της Liverpool για τον Andy Robertson, τον αριστερό μπακ της Hull; Ο ίδιος πιστεύει ότι απλώς ήταν οι αξίες που είχε μεγαλώνοντας, σε αυτήν του την πορεία προς τον επαγγελματικό αθλητισμό και τον πρωταθλητισμό.

«Όταν ο μπαμπάς μου με πρωτοείδε να παίζω και άρχισε να μου λέει ότι μπορώ να πάω μέχρι τέλους, προσπάθησε να μου μεταδώσει την συνήθεια του να δουλεύεις σκληρά» εξηγεί ο Moreno.

«Αν δουλέψεις σκληρά, αδιάκοπα και συγκεντρωθείς πνευματικά και σωματικά, το έχεις μέσα σου να πας μέχρι τέλους» του έλεγε ο πατέρας του, Diego. «Σαν μικρό παιδί δεν το πιστεύεις, γιατί απλά θες να παίξεις το επόμενο παιχνίδι και να περάσεις καλά. Όσο περνάνε τα χρόνια και δυναμώνεις, μαθαίνεις περισσότερα και αποκτάς πίστη, στο πίσω μέρος του μυαλού σου αυτή η σκέψη μεγαλώνει. Δεν είναι εύκολο. Απαιτεί θυσίες. Πολλές. Οι φίλοι σου βγαίνουν έξω, περνάνε καλά, εσύ πρέπει όμως να φροντίσεις τον εαυτό σου και το σώμα σου» εξηγεί ο Alberto.

Aυτό ακριβώς είναι που σκέφτηκε με το που τέλειωσε η περασμένη σεζόν

«Για μία μόνο κακή σεζόν δεν πρέπει να αφήσω όλη αυτή τη δουλειά και όλες αυτές τις θυσίες να πάνε χαμένες. Δεν είναι κάτι που απλά παρατάς, όταν έχεις δουλέψει τόσο πολύ για να το αποκτήσεις. Πρέπει να μένεις δυνατός, να παλεύεις, αυτές είναι οι αξίες που μαθαίνεις σαν παιδί, να παλεύεις να αλλάξεις τις καταστάσεις.«

Αυτό το μότο ζωής, σε συνδυασμό με τον ερχομό της κόρης του, ήταν τα πράγματα που χρειάζονταν για να κάνει το απαραίτητο «restart» στο μυαλό του και να αποφασίσει ότι πρέπει να ξεκινήσει από το μηδέν. Σαν ένας νέος παίκτης που πρέπει να εντυπωσιάσει τον Jurgen Klopp και να κερδίσει την θέση του στην ομάδα.

«Ήταν ένας άνθρωπος που με βοήθησε πολύ σε όλο αυτό και σταμάτησε την πτώση μου. Η μικρή μου κόρη. Το να γυρνάω σπίτι και να την βλέπω μου έδινε όλη την ενθάρρυνση που χρειαζόμουν. Έπρεπε να το κάνω για αυτήν, να παλέψω σκληρά και με ψηλά το κεφάλι για αυτήν» παραδέχεται.

Άλλωστε, όλο αυτό που ζει από το καλοκαίρι του 2014, όταν και ήρθε μπροστά του η πρόκληση του Αγγλικού βορρά και της Premier League, μέχρι και σήμερα είναι μία εμπειρία που δεν περίμενε να ζήσει ως 22χρονος, μία τεράστια πρόκληση. Η πρώτη φορά που θα έφευγε μακριά από το σπίτι του, τη μαγική Σεβίλλη. Την πόλη που οι κάτοικοί της αγαπάνε με πάθος, για το «ξεχωριστό χρώμα που έχει» όπως λέει και ένα Ισπανικό τραγούδι.

«Ήταν μία δύσκολη απόφαση το να φύγω από αυτήν την πόλη, αλλά έπρεπε να το κάνω και το ήξερα, γιατί θα ήταν αυτή η απόφαση που θα με μεγάλωνε αγωνιστικά. Ήταν μία τεράστια πρόκληση για εμένα και για να είμαι ειλικρινής, ήμουν και νευρικός με το που ήρθα» συνεχίζει ο Moreno.

«Είχα πεταλούδες στο στομάχι μου. Πως μπορώ να είμαι σε μία ομάδα και να παίζω δίπλα στον Gerrard και τον Coutinho; Είναι αληθινό όλο αυτό;»

 

«Όσο περνούσε ο καιρός πάντως συνειδητοποιούσα ότι είχα μία ευκαιρία μεγάλη μπροστά μου, να αποδώσω και να συγκεντρωθώ στο να κάνω αυτό που μπορώ να κάνω. Ένας σύλλογος σαν την Liverpool έδωσε πολλά λεφτά για εμένα και γι’αυτό πρέπει να υπάρχει κάποιος λόγο. Είμαι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής και πρέπει να το δείξω στο γήπεδο.»

Η ιστορία του Moreno δεν έχει κάτι το ξεχωριστό που θα συγκινήσει τον κόσμο. Δεν θα δημιουργηθούν βιβλία και ντοκιμαντέρ για αυτόν. Είναι ένας ακόμα επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, ο οποίος ζει το όνειρό του. Και γι΄αυτόν τον λόγο, η ιστορία του είναι κάτι που όσο εξελίσσεται θα δίνει στον ίδιο μαθήματα για να συνεχίσει να γίνεται καλύτερος. Για να ζήσει το όνειρό του όσο καλύτερα μπορεί. Και κάποιες στιγμές της θα τον σημαδέψουν και θα του αλλάξουν «μυαλά».

Μία τέτοια στιγμή ήταν ο θάνατος του Antonio Puerta. Αριστερό μπακ και εκείνος, ο Σεβιγιάνος Puerta βρήκε ξαφνικό θάνατο την ώρα του Sevilla – Getafe, τον Αύγουστο του 2007 σε ηλικία μόλις 22 ετών.

«Ήταν σοκαριστικό, όχι μόνο για την ομάδα αλλά και για όλη την πόλη» θυμάται. «Τύχαινε να ξέρω την οικογένεια του πολύ καλά και ένιωσα πόσο τεράστιο χτύπημα τους ήταν αυτό. Όταν συμβαίνουν τέτοια πράγματα στην ζωή καταλαβαίνεις κάποια πράγματα και ίσως την σκέφτεσαι και με άλλο τρόπο. Αν μη τι άλλο, σου δίνει το έναυσμα να ζεις για τη στιγμή και να ζεις τη ζωή σου. Σε πείθει να παλέψεις για αυτό που πιστεύεις, αυτό που μπορείς να πετύχεις και – πάνω απ’όλα – να ευχαριστιέσαι όσα γίνονται και όσο είσαι ακόμα εδώ.»

Αν ευχαριστιέται κάτι ο Alberto πάντως, αυτό είναι το προσωπικό του ξεκίνημα τη σεζόν που διανύουμε. Με τις 11 εμφανίσεις στην βασική ενδεκάδα ως τώρα, σε 14 παιχνίδια των Reds στις επίσημες διοργανώσεις και την καλή του απόδοση σε αυτά, δείχνει να κερδίζει την εμπιστοσύνη του Jurgen Klopp ξανά.

«Κάνω αυτό που πάντα ήθελα να κάνω: να παίζω τακτικά στη Liverpool. Είμαι βασικός συχνά και κάθε φορά στην αποστολή» σχολιάζει ο Moreno. «Όταν έφτασα στο κρίσιμο σταυροδρόμι πήρα σίγουρα την σωστή απόφαση. Δούλεψα σκληρά και έβαλα το κεφάλι κάτω.»

Οι κόποι του δείχνουν να ανταμείβονται. Για την ακρίβεια, οι κόποι του έφεραν στον ίδιο ξανά την ηρεμία. Έχει σταματήσει να είναι ο αποδιοπομπαίος τράγος για τα πάντα. Οι φίλοι των Reds που τον έβλεπαν ευδιάθετο το καλοκαίρι και απορούσαν πως μπορούσε να έχει τέτοια άγνοια της κατάστασής του, τώρα επιτέλους μπορούν να του δώσουν την απαραίτητη «άφεση αμαρτιών», ώστε να δείξει ξανά ότι μπορεί να σταθεί στο Merseyside. Να κάνει μία νέα αρχή, τρεις σεζόν μετά τον ερχομό του στο Liverpool.

«Τώρα πια κάνω ακριβώς αυτό που πάντα ήθελα να κάνω.»