Κάπου μέσα σε αυτήν την άβυσσο βρισκόταν και ο Philip Wilson. Ήταν ένας από τους πρώτους 20 οπαδούς των Κόκκινων που είχαν μπει στις κεντρικές θύρες (3 και 4) και 90 λεπτά πριν την έναρξη το αγώνα καθόταν κάτω στο τσιμέντο χωρίς καμία έγνοια, κρατώντας το πρόγραμμα του αγώνα πάνω από το κεφάλι του για να μην τον χτυπά ο ήλιος. Για λίγο υπήρχε αρκετός χώρος για να πιάσει την κουβέντα με γνωστά πρόσωπα. Ανάμεσα σε αυτά ήταν και ο Phil Hammond, δύο χρόνια μικρότερος του, με τον οποίο είχε καλή επικοινωνία μετά τη γνωριμία τους σε μια εκδρομή για σκι του σχολείου.

Ο Hammond βρισκόταν κάτω στην κερκίδα και επειδή ήταν μικρόσωμος ο Philip τον συμβούλεψε να ανέβει πιο πάνω γιατί αλλιώς δεν θα έβλεπε τίποτα από τον αγώνα. Μέσα σε μια ώρα ο Hammond ήταν νεκρός.

Περίπου 20 λεπτά πριν την έναρξη του αγώνα η αίσθηση κινδύνου του Philip είχε περάσει σε κατάσταση συναγερμού. Ήταν κάτοχος διαρκείας εισιτηρίου στο Anfield, αλλά πήγαινε κανονικά και στους εκτός έδρας αγώνες.

Είχε αναπτύξει λοιπόν λόγω εμπειρίας μια αξιοπρεπή αίσθηση των κινήσεων του πλήθους, πότε διογκώνεται και πότε η πίεση μειώνεται. Αυτό που έβλεπε όμως ήταν πρωτόγνωρο και είχε περάσει το σημείο από οτιδήποτε είχε βιώσει ως εκείνη την ημέρα. Η πίεση αυξανόταν συνεχώς. Το μέγεθος του πλήθους ξεπερνούσε οποιοδήποτε προβλεπόμενο όριο. Ήταν σίγουρος πως υπήρχαν θανατηφόρα συμβάντα πριν την έναρξη του αγώνα. Θυμάται πως είδε έναν ηλικιωμένο άνδρα να έχει χάσει τις αισθήσεις του χωρίς επιστροφή. Σκέφτηκε αν ο ίδιος δεν θα είχε πρόβλημα. Ήταν αρχηγός της αθλητικής ομάδας του σχολείου του και η φυσική του κατάσταση ήταν πολύ καλή.

Ξαφνικά βρέθηκε πάνω σε μια μπάρα του γηπέδου, που ο ίδιος τη συγκρίνει με στύλο σκαλωσιάς. Το πόδι του βρέθηκε να μην ακουμπά στο έδαφος και το ατσάλι τον πίεζε αφόρητα στα πλευρά και στο ηλιακό πλέγμα. Ένιωσε σαν να πνίγεται σε ελάχιστο αέρα.

Μπορούσε να διακρίνει άλλους ανθρώπους να προσπαθούν να δημιουργήσουν χώρο σηκώνοντας τα χέρια πάνω από τα κεφάλια τους, αλλά αυτό άφηνε τα πλευρά τους απροστάτευτα στην συντριβή. Ήταν το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσαν να κάνουν.

Το πρόσωπο του Philip άρχισε να τρίβεται στην μπάρα από την πίεση του πλήθους πίσω του. Κατάλαβε πως σύντομα το κεφάλι του θα έσπαζε και αυτό τον παρακίνησε να σπρώξει προς τα κάτω το σώμα του με την ελπίδα να περάσει στην άλλη πλευρά. Βρέθηκε με το κεφάλι στο έδαφος να κοιτάζει τη διαβάθμιση της κερκίδας.

Τα φώτα έσβησαν. Γύρω του μαύρισαν τα πάντα. Πάλευε για τη ζωή του.. Όλοι λίγο πιο πάνω από αυτόν είχαν τον ίδιο σκοπό. Χτυπούσαν το κεφάλι του επανειλημμένα.

Δεν υπήρχε αέρας και η ζέστη ήταν ανυπόφορη, οπότε άρχισε να νιώθει τα συμπτώματα της ασφυξίας. Από το σημείο αυτό και μετά οι αναμνήσεις του βρίσκονται μέσα σε μια ομίχλη, γιατί έχανε τις αισθήσεις του. Το επόμενο πράγμα που θυμάται είναι να περνά πάνω από τον περιμετρικό φράχτη.

Το τζιν του πιάστηκε στις μεταλλικές προεξοχές του φράχτη και χρειάστηκε προσπάθεια αλλά τελικά κατάφερε να προσγειωθεί στο χαλίκι δίπλα στον αγωνιστικό χώρο.

Στο μεταξύ η Nicola Golding προσπαθούσε να παραμείνει ζωντανή. Ο φίλος της ο Andrew είχε πεθάνει λίγες στιγμές μετά τα λόγια ενθάρρυνσης που της είπε κάτι που την βοήθησε να μην χάσει την προσοχή της. Νιώθει ένοχη που αυτή επιβίωσε και αυτός όχι.

Όταν παρακολουθεί κάποιο τηλεοπτικό πρόγραμμα για το Hillsborough, αρχίζει και ιδρώνει υπερβολικά γιατί νιώθει σαν να μεταφέρεται και πάλι πίσω στο χρόνο στην κόλαση της θύρας της Leppings Lane.

Μετά, όταν κλείνει τα μάτια της τη νύχτα, στο νέο σπίτι της στα βουνά της Snowdonia ξεκινούν οι εφιάλτες. Μιλά για μια εικόνα που την κυνηγά συνεχώς στους εφιάλτες της, ανεξάρτητα από το μέρος στο οποίο βρίσκεται, γιατί όπου κι αν πάει το Hillsborough την ακολουθεί.

«Βρίσκομαι στην Leppings Lane και καταφέρνω να γυρίσω προς τα πίσω. Μπροστά μου βρίσκονται τρία αγόρια αγκαλιασμένα. Η μύτη μου πιέζεται στο πρόσωπο του ενός. Το δέρμα του έχει το χρώμα του φρέσκου χιονιού. Λέω στον εαυτό μου πως κοιμούνται.».