Ο Graham ήταν 24 χρονών όταν συνέβη το Hillsborough. Υπήρξε ενεργός αθλητής αλλά γρήγορα ανακάλυψε πως το σώμα του δεν ανταποκρινόταν στα προηγούμενα standards.
Πέντε χρόνια μετά την καταστροφή σταμάτησε να παίζει ποδόσφαιρο. Δώδεκα μήνες μετά σταμάτησε και το κρίκετ. Το 1997 έκανε εισαγωγή σε νοσοκομείο για τραύμα στον αυχένα του όπου ανακάλυψε πως κάποια οστά είχαν βγει από τη θέση τους. Δεν είπε στους γιατρούς πως ήταν ένας από τους επιζώντες του Hillsborough γιατί δεν ήθελε να θυμηθεί ξανά όλα όσα είχε περάσει.
Τώρα 35 χρόνια μετά, υποφέρει από ψωρίαση στην πλάτη του, αποτέλεσμα του άγχους. Πολλά από τα δόντια του έχουν πέσει επίσης. Υπάρχει μια εικόνα από την οποία δεν μπορεί να ξεφύγει όσο σκληρά κι αν προσπαθεί.
«Υπάρχουν πρόσωπα» λέει. «Κουνιούνται μπροστά μου. Αλλά δεν ξέρω αν είναι ζωντανοί ή νεκροί. Φαίνονται σαν να κοιμούνται αλλά στο βάθος ακούω ουρλιαχτά. Γίνεται χειρότερη (η ανάμνηση αυτή) όταν έχω πιεί. Κλείνω τα μάτια μου και όμως συνεχίζουν να βρίσκονται εκεί.».
Υπάρχουν στιγμές που νιώθει την εξιλέωση της κανονικότητας και αυτό γιατί το Hillsborough δεν υπάρχει στο μυαλό του. Κάτι θα συμβεί όμως που θα τον γυρίσει πίσω και θα κλειστεί και πάλι για μέρες στο καβούκι του χωρίς να μιλά σε κανέναν.
Λέει πως δεν ένιωσε ποτέ την ανάγκη να αυτοκτονήσει αλλά νιώθει άδειος. Σε τέτοιες στιγμές λέει «δεν θέλω να κάνω τίποτα με την μέρα μου.».
Μέχρι που οι έρευνες ανακάλυψαν πως οι οπαδοί δεν ήταν υπεύθυνοι για την τραγωδία στο Hillsborough, ο Graham μπορούσε να κοιμηθεί μόνο με αναμμένο φως τα βράδια.
Εξακολουθεί να νιώθει ενοχή γιατί «πιστεύει πως αυτός απέφυγε τη σφαίρα σε αντίθεση με άλλους. Νέα κορίτσια, νέα αγόρια, όλα έφυγαν. Είχαν πέσει ήδη κάτω πριν το εναρκτήριο λάκτισμα.».
Χρειάστηκε να περάσουν 30 χρόνια για να επισκεφθεί ο Graham έναν σύμβουλο. Ανακάλυψε πως ο αδελφός του συμβούλου είχε σκοτωθεί στο Hillsborough. Όλοι γνωρίζουν κάποιον ακόμα κι αν είσαι από το Wigan.
Ο μόνος άνθρωπος που γνώριζε για την εμπειρία του Graham στο Hillsborough, ήταν το αφεντικό του. Επέλεξε να μην το πει σε κανέναν άλλον. Πολλοί άνθρωποι εμπιστεύονταν την αστυνομία στο Wigan, αλλά η πίστη τους αυτή προερχόταν από την εικόνα του ντόπιου, φιλικού bobby. Ο Graham ένιωθε απομονωμένος στις σκέψεις του για τις αρχές.
Τα πρώτα χρόνια είχε μαλώσει μια δύο φορές. Ήταν σε μια pub στο Wigan, την Freemasons ένα βράδι του 1990 όταν πήραν τα αυτιά του μια συζήτηση. Ένας αστυνομικός έλεγε στους φίλους του τι είχε ακούσει από τους συναδέλφους του στο Sheffield. «Ο μπάτσος το έπαιζε σκληρός. Του είπα ότι έκανε λάθος. Τελείωσε με μπουνιές» λέει και συνεχίζει «το άκουγα συνέχεια: ‘σας άξιζε’…και εγώ ήμουν σε φάση, ‘Τι; Είμαι οπαδός της Everton. Σε κανέναν δεν αξίζει αυτό’… Ήμουν εκεί. Όλα πήγαν λάθος.».
Όταν ο Graham μπήκε στην θύρα 4 είχε πάνω του ένα εισιτήριο του αγώνα, ένα χαρτονόμισμα των 10 λιρών και ένα πακέτο από Extra Strong μέντες. Μισή ώρα αργότερα όλα τα παραπάνω ήταν αγνώριστα και οι μέντες είχαν μετατραπεί σε σκόνη από την ασφυκτική πίεση.
Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα, καιρός για t-shirt. Λίγο έξω από το Sheffield η αστυνομία σταμάτησε το Eavesway λεωφορείο με το οποίο πήγαιναν στο γήπεδο για να ελέγξει για αλκοόλ. Ήταν μια στάνταρ διαδικασία αυτή, την δεκαετία του 1980 αλλά έγινε πολύ αργότερα από ότι θα έπρεπε. Εργασίες που γίνονταν καθώς πλησίαζαν στην είσοδο του Sheffield είχαν καθυστερήσει σε μεγάλο βαθμό την άφιξη των λεωφορείων με τους οπαδούς των Κόκκινων. Η έναρξη του αγώνα θα γινόταν σε 15 λεπτά και ο Graham μισούσε την αργοπορία. Ο αδελφός του ο John πρότεινε να τρέξουν και οι τέσσερις της παρέας προς το στάδιο για να εξασφαλίσουν πως δεν θα χάσουν λεπτό.
Όταν έφτασαν έξω από το στάδιο, τους υποδέχτηκε ένα πανδαιμόνιο. Δεν υπήρχαν σημεία ελέγχου της αστυνομίας. Δεν υπήρχε οργανωμένος τρόπος κατεύθυνσης των φιλάθλων στις αντίστοιχες θύρες. Άκουγε οπαδούς να λένε πως πέρυσι όλα τα παραπάνω υπήρχαν. Γιατί δεν ήταν τώρα;
Ξαφνικά άνοιξαν οι θύρες της Leppings Lane.
«Ακόμα κι αν δεν ήθελες να μπεις στο γήπεδο εκείνη τη στιγμή, δεν μπορούσες να κάνεις διαφορετικά» λέει ο Graham.
Θυμάται το σύνθημα «Liverpool, Liverpool, Liverpool» και μετά συνέβησαν όλα.
Συνεχίζεται…