Η Nicola διαγνώστηκε με «αντιδραστική αγχώδη καταθλιπτική κατάσταση» χωρίς να είναι ξεκάθαρο πότε θα μπορούσε να αναρρώσει, ενώ στον προσωπικό της φάκελο μια αναφορά έγραφε «υπάρχει ο κίνδυνος ότι η συνειδητοποίηση του γεγονότος πως μπορεί να χάσει τον Keith θα αποτελέσει μακροχρόνιο πρόβλημα».
Όπως η Alison έτσι και η Nicola παντρεύτηκε το αγόρι της αλλά στη συνέχεια χώρισε. Η ζωή της δεν θα ήταν ποτέ ξανά η ίδια. Οι εκλάμψεις μνήμης από τα γεγονότα στο Hillsborough έρχονταν λες και βρισκόταν μπροστά σε οθόνη τηλεόρασης συνεχώς. Ήταν αδύνατο να σπρώξει αυτές τις μνήμες στο πίσω μέρος του μυαλού της. Βασανιζόταν από αμφιβολία.
Όπου κι αν εργάστηκε μετά το Hillsborough πάντα αναρωτιόταν τι να σκέφτονταν οι άνθρωποι για αυτήν. Η μόνη λύση ήταν η μετακόμιση. Πήγε λοιπόν στην Κύπρο όπου η συγγραφή του βιβλίου της- για το πως βίωσε την τραγωδία, ήταν μεν καθαρκτική αλλά όχι λυτρωτική.
Μετά από 35 χρόνια από το Hillsborough η Nicola έκανε τρεις απόπειρες αυτοκτονίας.
Η Eileen Richardson εργαζόταν σε ένα βενζινάδικο στο Standish λίγο βόρεια του Wigan. Γύρω στις 3:20 το απόγευμα την ημέρα της τραγωδίας εμφανίστηκε ένας άνδρας στο ταμείο της. Δεν είχε βάλει βενζίνη και ούτε ήθελε να αγοράσει κάτι.
Όταν η Eileen τον ρώτησε: «Μπορώ να σας βοηθήσω σε κάτι;» ο άνδρας απάντησε: «Όλα θα είναι ΟΚ» Η Eillen είχε περάσει τα προηγούμενα 15 λεπτά ακούγοντας το ραδιόφωνο πίσω της. Κάτι κακό είχε συμβεί στο Sheffield, σε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου, περίπου 70 μίλια μακριά της.
«Οι γιοί μου βρίσκονται εκεί» είπε στον άνδρα.
«Οh, Θα είναι εντάξει- μην ανησυχείς για αυτό» απάντησε εκείνος και λέγοντας αυτά γύρισε βγήκε από την πόρτα και έφυγε. Το Standish είναι ένα μικρό μέρος όπου όλοι γνωρίζουν τον καθένα. Οι πελάτες στο βενζινάδικο ήταν τακτικοί. Η Eileen όμως δεν είχε δει τον άνδρα αυτόν παλιότερα και ούτε τον ξαναείδε ποτέ.
Ένας από τους γιους της, ο Graham ο οποίος επέζησε μαζί με τον αδελφό του τον John, λέει πως η Eileen δεν κατάφερε ποτέ να εξηγήσει αυτήν την περίεργη συζήτηση. Η υπόλοιπη οικογένεια Richardson το θεώρησε ως μια απλή σύμπτωση. Η Eileen μεγάλωσε ως προτεστάντης και πίστευε στο Θεό αλλά δεν ήταν φανατική.
«Θα μπορούσε να είναι απλά ένας τύπος που είδε μια γυναίκα σε κατάσταση άγχους, ξεχνώντας τι συνέβαινε γύρω της και προσπάθησε να την καλμάρει» εξηγεί ο Graham. «Ο καθένας έχει τον τρόπο του να διαπραγματευτεί με το Hillsborough. Επέζησα μαζί με τον αδελφό μου, οπότε ήταν μια ιστορία που η μητέρα μου ένιωσε την ανάγκη να την μοιραστεί. Είναι πάντως παράξενο που δεν τον ξαναείδε ποτέ» συνέχισε.
Κανονικά ο Graham θα έπρεπε να βρισκόταν στο Villa Park στον άλλο ημιτελικό του FA Cup. Υποστήριζε την Everton που έπαιζε με αντίπαλο τη Norwich City. Ήταν δύσκολο όμως να βρει εισιτήρια για αυτόν τον αγώνα. Ο αδελφός του, Liverpudlian, είχε όμως ένα διαθέσιμο για το Hillsborough.
Αντί λοιπόν να πάρει το λεωφορείο από την Stork Inn Pub στο Billinge με προορισμό το Birmingham, αναχώρησε για το Sheffield αφού ολοκλήρωσε την πρωινή του βάρδια καθαρίζοντας το πάτωμα ενός μάρκετ.
Περίπου την ώρα που η μητέρα του μιλούσε με τον μυστηριώδη άνδρα αυτός κατάφερνε να βγει από τη Leppings Lane και πήγαινε στην περιοχή που περιβάλει το στάδιο. Θυμάται πως πλησίασε ένα αστυνομικό που δεν είχε ιδέα για τον εφιάλτη που ξετυλιγόταν πίσω στο αμυδρά φωτισμένο τούνελ από το οποίο ο Graham είχε μόλις δραπετεύσει.
Όταν ο Graham προσπάθησε πηγαίνοντας στις τουαλέτες να ουρήσει, δεν έβγαινε τίποτα. Το ίδιο συνέβαινε και στον αδελφό του, του οποίου οι φλέβες στο πρόσωπο και στον λαιμό ήταν ορατές. Είχαν ταξιδέψει ως το Sheffield με δύο φίλους του John με τους οποίους χωρίστηκαν στο γήπεδο.
Ο Vincent ο ένας εκ των δύο και πατέρας ενός παιδιού, είχε συντριβεί μέχρι θανάτου.
«Γελούσαμε και κάναμε αστεία στο λεωφορείο και 10 λεπτά αργότερα ήταν νεκρός» λέει ο Graham. Όπως πολλοί επιζώντες του Hillsborough, που σχεδόν πέθαναν στη Leppings Lane, δύο ημέρες αργότερα πήγε στη δουλειά του τη Δευτέρα το πρωί και μάζευε σκουπιδοτενεκέδες στους δρόμους του Wigan.
Συνεχίζεται…