Η Ιστορία της Alison καταδεικνύει πως θα έπρεπε να θυμούνται το Hillsborough. Ήταν μια εθνική τραγωδία.
Η Alison γεννήθηκε στο Mansfield και άρχισε να υποστηρίζει τη Liverpool λόγω του πατέρα της Doug Bennett, ο οποίος ήταν παίκτης της Huddersfield την εποχή που ο Bill Shankly ήταν προπονητής εκεί. Ο Shankly συνήθιζε να μαζεύει τον Bennett, με το αυτοκίνητο του από το τέλος του δρόμου που έμενε και να τον πηγαίνει στον χώρο προπόνησης.
Όταν ο Shankly εξασφάλισε το θρυλικό στάτους που έχει πλέον στο Anfield, τα παιδιά του Bennett ανατράφηκαν με τις ιστορίες εκείνες που σχετίζονταν με την ιδιοφυΐα του Shankly.
Ενώ κάποιοι Liverpudlians όπως ο Alan Radford, ήθελαν να φύγουν από την πόλη για να δραπετεύσουν από αυτό το αιώνιο μαρτύριο, η ευχή της Alison ήταν να μπορούσε να μένει στο Liverpool μετά την τραγωδία, γύρω από ανθρώπους που θα καταλάβαιναν τι περνούσε και αυτό δείχνει ότι τελικά δεν υπήρξε ποτέ δρόμος διαφυγής όπου κι αν βρισκόταν κάποιος από τους επιζώντες.
«Ένιωθα παγιδευμένη» λέει η Alison. «Στο Mansfield ένιωθα εκτός κόσμου κυριολεκτικά» συνεχίζει.
Οι πραγματικοί της φίλοι της στάθηκαν πραγματικά και φάνηκαν αντάξιοι της εμπιστοσύνης της, αλλά τα προβλήματα ξεκινούσαν όταν βρισκόταν κοντά σε ανθρώπους που δεν γνώριζε καλά. Το Nottinghamshire βρισκόταν σε αντιπαλότητα με το Merseyside, λόγω των επιτυχιών των Liverpool και Forest στα τέλη της δεκαετίας του 1970.
«Με φώναζαν ‘scouse scum’ και κάποιοι άνθρωποι έλεγαν πως είχα σκοτώσει τους δικούς μου. Η απάντηση μου σε αυτούς ήταν πάντα η ίδια ‘Δεν είσαστε εκεί’…» λέει.
Η επιστροφή από το Hillsborough στο Mansfield διήρκεσε μια ώρα αλλά το ταξίδι αυτό έμοιαζε ατελείωτο. Η Alison ένιωθε πως είχε παρακολουθήσει μια ταινία τρόμου, μόνο που σε αυτήν την περίπτωση ένας από τους χαρακτήρες της ταινίας ήταν και η ίδια.
Δύο μέρες αργότερα, το πρωί της Δευτέρας επέστρεψε στην εργασία της, σε μια από τις ζυθοποιίες του Mansfield. Το αφεντικό της έδειξε ειλικρινή ανησυχία για την κατάσταση της, αλλά κάποιοι από το προσωπικό έδειξαν απλώς περιέργεια κάνοντας ερωτήσεις όπως ‘Τι είδες εκεί;’ Ή ‘είναι αλήθεια όλα αυτά που λένε στις εφημερίδες;’.
Κάποιο είδος υποστήριξης προήλθε από την μητέρα της, αλλά αυτή ήταν γυναίκα ανθρακωρύχου.
«Η οικογενειακή κουλτούρα στα ορυχεία ήταν πάντα η ίδια, πρέπει να βρεις έναν τρόπο να μαζέψεις τα κομμάτια σου. Από καιρό σε καιρό θα μου θύμιζε ‘δεν κάνεις χάρη σε κανέναν έτσι’…» συνέχισε η Alison.
Κανένας δεν κατάλαβε στη συνέχεια, το μαρτύριο που υπέφερε στα χέρια της αστυνομίας όταν έφτασαν χωρίς να της το αναγγείλουν στον χώρο εργασίας της και τη συνόδεψαν στο αστυνομικό τμήμα όπου της υπέβαλλαν ερωτήσεις για το Hillsborough μέσα σε ένα κελί!
«Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα το μέγεθος της μάχης που θα έπρεπε να δοθεί ώστε να αποκαλυφθεί η αλήθεια» λέει η Alison.
Οι γιοί της που έμαθαν αριθμητική με το να κοιτούν τα πόστερ με τους αριθμούς στις φανέλες των παικτών, είναι ενήλικες πλέον αλλά εξακολουθούν να την παίρνουν τηλέφωνο μετά από κάθε αγώνα που έχουν παρακολουθήσει για να την καθησυχάσουν και να της πουν πως είναι ΟΚ.
«Δεν μπορώ να χαλαρώσω μέχρι να ακούσω τη φωνή τους» λέει.
Όταν η Mansfield φιλοξένησε τη Liverpool σε αγώνα του FA Cup το 2013, τα αγόρια της αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την pub που σύχναζαν λόγω των σχολίων που εκτοξεύονταν προς τους οπαδούς των Κόκκινων. Οι γιοί της Alison κληρονόμησαν την κατανόηση του Hillsborough εξ αιτίας της επίδρασης που είχε στους γονείς τους.
Εκείνη τη μέρα η Alison είχε πάει στο Sheffield με το αγόρι της και μετέπειτα σύζυγο και πατέρα των παιδιών της. Ο άντρας της δεν θέλησε ποτέ να μιλήσει για τις εμπειρίες του στο Hillsborough, ούτε όμως του προσφέρθηκε ποτέ συμβουλευτική-ψυχολογική βοήθεια αμέσως μετά. Αυτό τον οδήγησε στον αλκοολισμό, βαριάς μορφής. Σε μια προσπάθεια να σώσουν τη σχέση τους παντρεύτηκαν αλλά μετά από λίγα χρόνια και δύο παιδιά, χώρισαν. Πέθανε το 2016, αλκοολικός και αποξενωμένος από την πρώην γυναίκα του και τα παιδιά του.
Συνεχίζεται…