Σήμερα ο Dennis είναι μέλος -το απαιτεί η εργασία του, αρκετών συμβουλίων και αυτοί οι ρόλοι κάνουν πιο εύκολη τη ζωή του, αφού δεν χρειάζεται να ξοδέψει πολύ χρόνο με τους συναδέλφους του. Οι συναντήσεις τους πραγματοποιούνται κάθε 2 με 3 μήνες και νιώθει ευγνώμων για αυτό. Ο λόγος; Αν απαιτηθεί να βρίσκεται για αρκετό χρόνο στον ίδιο χώρο με τους ίδιους ανθρώπους η τοξικότητα της προσωπικότητας του-αποτέλεσμα των ψυχικών του τραυμάτων, αποτελεί ζήτημα αν και δεν το συνειδητοποιεί αμέσως.
Από το 2016 και μετά, η συναισθηματική ανθεκτικότητα του Dennis έχει καταρρεύσει. Η συμπεριφορά του κινείται κάποιες φορές εκτός ελέγχου, καθώς γίνεται εκκεντρικός και εκρηκτικός. Κατά τη διάρκεια της ζωής και της εργασίας του στο Λονδίνο, δειπνούσε σε όλα τα κορυφαία εστιατόρια ενώ συγχρόνως κοιμόταν στο αυτοκίνητο του σε κάποιο πάρκινγκ σταθμού τρένου.
Σε μια περίπτωση σταμάτησε το αυτοκίνητο του στη μέση του αυτοκινητόδρομου γιατί τα παιδιά του μάλωναν στα πίσω καθίσματα. Στη συνέχεια οδήγησε το αυτοκίνητο σε ένα χώρισμα μεταξύ των δύο λωρίδων κυκλοφορίας και κοιμήθηκαν εκεί.
Από τότε αποφεύγει τις κοινωνικές εξόδους και παράτησε την προηγούμενη δουλειά του το 2012, γιατί ένιωσε πως έχοντας πλήρη και αποκλειστική απασχόληση κάπου αλλού θα μπορούσε να θεραπευτεί πιο αποτελεσματικά.
Παρ’ όλες τις αλλαγές που προσπάθησε να κάνει στη ζωή του μετά το 2021 είχε και κάποιες αποτυχίες. Πριν τα Χριστούγεννα του 2019, υποτίθεται πως θα παραβρισκόταν στα 50α γενέθλια ενός φίλου που τον γνωρίζει από την ηλικία των 11 χρονών. Αφού όμως έφτασε σε μια pub στην επαρχία της Cumbria (Βορειοδυτική Αγγλία στα σύνορα με τη Σκωτία) το μετάνιωσε και οδήγησε πίσω στο σπίτι του. Το 2022 και κατά τη διάρκεια εργασίας του στο σπίτι, έχασε τον κόσμο από τα μάτια του, αναποδογυρίζοντας ένα τραπέζι και κάνοντας ζημιά στο laptop του. Οι φίλοι του έσπευσαν για να τον βοηθήσουν και πέρασαν το βράδυ καθαρίζοντας κόκκινο κρασί από τους τοίχους του διαμερίσματος του.
Ο Philip Wilson ήταν 17 χρονών εκείνη τη μέρα στο Hillsborough όταν βρέθηκε στο επίκεντρο της συντριβής των φιλάθλων. Δραπέτευσε έχοντας μεγάλους μώλωπες στην κοιλιακή χώρα και στα πλευρά, μαζί με αρκετά κοψίματα στο κεφάλι του ενώ κάποιοι τένοντες στα πόδια του είχαν τεντωθεί τόσο πολύ που νόμιζε πως θα σκιστούν.
Θυμάται τη ζοφερή και ανήσυχη ατμόσφαιρα στο λεωφορείο, στο δρόμο της επιστροφής όταν κοιτούσε τα άδεια καθίσματα και αναρωτιόταν για τη ζωή των ανθρώπων που θα έπρεπε να κάθονταν δίπλα του.
Θυμάται πως φτάνοντας στο Speke και παίρνοντας το τρένο για το Cressington άκουγε σε ένα σταθμό λεωφορείων συνθήματα των οπαδών οι οποίοι μάλλον δεν είχαν ακούσει τίποτα για τα γεγονότα στο Sheffield λίγες ώρες νωρίτερα. Ένιωσε εκείνες τις στιγμές πως ζούσε σε μια διαφορετική πραγματικότητα, σε άλλη διάσταση. Το σώμα του δεν άντεξε και κατέρρευσε στο πάτωμα του τρένου.
Εκείνη τη νύχτα οι γονείς του βρίσκονταν σε έναν οικογενειακό γάμο στο Southampton. Ο Philip είχε αρνηθεί να πάει μαζί τους γιατί δεν ήθελε να χάσει τον Ημιτελικό με τη Nottingham Forest. Όταν λοιπόν έφτασε στο σπίτι το βρήκε άδειο. Κατέληξε να κοιμηθεί σε ένα περισσευούμενο δωμάτιο στο σπίτι ενός γείτονα- που είχε ανησυχήσει για αυτόν και ξύπνησε την επόμενη μέρα σε ένα άγνωστο κρεβάτι χωρίς να καταλαβαίνει αν ήταν νεκρός ή ζωντανός.
Τη Δευτέρα το πρωί επέστρεψε στο σχολείο του, το Quarry Bank School, στο οποίο ο John Lennon ήταν και αυτός μαθητής. Κανένας όμως από τους συμμαθητές του, ακόμα και εκείνοι που είχαν γλυτώσει τα χειρότερα στο Hillsborough δεν μίλησε για το τι συνέβη το Σαββατοκύριακο.
«Πολύ άσχημο αυτό» λέει ο Philip ο οποίος αν και ήταν καλός μαθητής πετυχαίνοντας 9 Α και C βαθμούς στις εξετάσεις GCSE, με προοπτική να μπει στο πανεπιστήμιο, τελικά δεν τα πήγε και τόσο καλά στη συνέχεια. Δεν συνέχισε στο πανεπιστήμιο αλλά δεν μπόρεσε και να κρατήσει κάποια δουλειά- ακόμα και εκείνη για την οποία ένιωθε περήφανος, μέχρι να πατήσει τα τριάντα του.
Στα 52 του πλέον λέει πως η καταστροφή είχε μια «διαβρωτική» επίδραση πάνω του, αλλοιώνοντας εντελώς την προσωπικότητα του.
Για κάποιον λόγο μπορεί να τοποθετήσει σε λογικά πλαίσια τα γεγονότα εκείνης της ημέρας. Αυτό όμως που τον προβληματίζει είναι όσα συνέβησαν μετά, τα ψέματα και η διαστρέβλωση της αλήθειας.
«Αν οι Αρχές είχαν δείξει κάποια ταπεινοφροσύνη και ενοχή θα ένιωθα και πάλι άσχημα αλλά θα μπορούσα να το αντιμετωπίσω» λέει. «Μέχρι να συμβεί αυτό δεν θα μπορέσω να απορροφήσω για το τι συνέβη από κει και μετά» συνεχίζει και προσθέτει πως δεν μπορεί να προφέρει ακόμα και σήμερα το όνομα του γηπέδου. Το αποκαλεί ‘H’.
Οι εικόνες που έχουν συγκρατήσει οι περισσότεροι άνθρωποι για τις γυναίκες τότε, ήταν αυτές των μανάδων που έκλαιγαν για τα παιδιά τους και συζύγων που έκλαιγαν για τους άντρες τους. Σπάνια ακούστηκαν οι φωνές των γυναικών εκείνων που βρέθηκαν κι αυτές εκεί στα κεντρικά τμήματα (pen 3,4) της Leppings Lane τις στιγμές της συντριβής των οπαδών. Και σύμφωνα με την Alison Willis οι γυναίκες αυτές ήταν αρκετές, μια από αυτές και η ίδια.
Συνεχίζεται…