Δίπλα στον Martin κάθεται ο Alan Radford. Ενώ ο Martin αναρωτιέται αν θα ήταν καλύτερα για αυτόν να ζούσε στο Liverpool και όχι στο Halifax, ο Alan εύχεται να μπορούσε να εξαφανιστεί από την πόλη που γεννήθηκε και μεγάλωσε, γιατί δεν βρήκε ποτέ τρόπο διαφυγής από την τραγωδία.
Ο Alan δεν βρισκόταν εκείνη τη μέρα στο κεντρικό τμήμα της Leppings Lane κερκίδας του Hillsborough, είχε όμως πουλήσει ένα αντίστοιχο εισιτήριο το προηγούμενο βράδυ σε μια pub. Η κόρη του δεν είχε χρονίσει ακόμα το 1989 και όμως αναγκάστηκε να ζήσει και αυτή όλη της τη ζωή με τις συνέπειες του μετανιώματος του πατέρα της.
Ο Alan και η γυναίκα του η Rita, μάλωναν συνεχώς για το θέμα της τραγωδίας. Ο Alan έβλεπε και δεν μπορούσε να ξεχάσει τις εικόνες με τους νεκρούς οπαδούς των Κόκκινων να ξεχύνονται μπροστά του.
«Βρεθήκαμε πολύ κοντά στο διαζύγιο» λέει. «Κανένας από τους δυο μας δεν ένιωθε τυχερός. Παίρναμε την εφημερίδα και καθημερινά μετά από ότι διαβάζαμε, νιώθαμε σαν να μας είχαν χτυπήσει. Δεν υπήρχε απόδραση από αυτό. Γνωρίζω ανθρώπους που έφυγαν από την πόλη και δεν ξαναγύρισαν ποτέ για αυτόν τον λόγο» συνέχισε.
Η Rita εργαζόταν για την Norwich Union στο κέντρο του Liverpool.Το 1992 λόγω περικοπών της πρότειναν είτε την απόλυση, είτε την μετακίνηση της στο Norfolk. Ο Alan συμφώνησε πως αυτή ήταν μια καλή ιδέα.
«Αλλά έκανα πολλά κακά πράγματα εκεί κάτω…» λέει. Έγινε τακτικός θαμώνας σε μια pub όπου μερικές φορές τον ρωτούσαν «τον αριθμό των ανθρώπων που είχα σκοτώσει στο Hillsborough»
Μια νύχτα, αρπάχτηκε. «Είπα σε έναν από αυτούς τους τύπους, ‘περίμενε, δεν θα αργήσω πολύ’.»
Οπότε πήγε στο σπίτι του και επέστρεψε στην pub με ένα ρόπαλο. «Και τον χτύπησα άσχημα» λέει. Το περιστατικό δεν αναφέρθηκε ποτέ αλλά ο Alan δεν θεωρεί πως γλίτωσε από κάτι, γιατί το Hillsborough βρισκόταν πάντα εκεί.
Το 1997, μέσα σε 5 μήνες, παρακολούθησε 5 κηδείες, μία από αυτές του πατέρα του. «Κουβαλούσα φέρετρα, όλο αυτόν τον καιρό και στην κορυφή όλων βρισκόταν το Hillsborough» συνέχισε.
Μετά την τελευταία κηδεία, οδήγησε ως το Norwich, πάρκαρε και κατέβασε αρκετά ηρεμιστικά με παυσίπονα. «Ήλπιζα πως δεν θα ξυπνούσα» λέει. Αλλά ξύπνησε.
Πολλά χρόνια αργότερα, έκανε και νέα απόπειρα κατά της ζωής του, την οποία προκάλεσε η κατάρρευση της δίκης εναντίον του Αστυνομικού Διοικητή του αγώνα, του David Duckenfield.
«Όταν έβλεπα τον αριθμό 96 σε κάποια διαφήμιση της τηλεόρασης έχανα την επαφή με την πραγματικότητα» και συνέχισε προσθέτοντας. «Είμαι σίγουρος πως στο Hillsborough σκοτώθηκαν πολύ περισσότεροι άνθρωποι από τους 97.».
Ζούσε στο Warrington όταν ο δεύτερος γύρος των ερευνών πραγματοποιούταν στην πόλη. Τρελαίνεται και μόνο στην ιδέα πως ενώ υπάρχει ετυμηγορία για «παράνομο σκοτωμό», κανένας δεν έχει φυλακιστεί για τη δράση του στο Hillsborough.
«Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω πως ενώ υπήρξαν 97 θάνατοι και χιλιάδες χιλιάδων τραυματισμοί αν συμπεριλάβουμε και τα ψυχικά τραύματα, δεν υπάρχει λογοδοσία. Αν 97 αστυνομικοί είχαν σκοτωθεί στο Hillsborough, δεν θα είχαν περάσει 30 χρόνια για να φέρουν τους ενόχους ενώπιον της δικαιοσύνης» λέει.
Ο Alan γνώριζε πάντα πως να συγκρατήσει τον εαυτό του. Σαν παιδί μεγάλωσε στο Kirkdale μια από τις πιο ‘σκληρές’ περιοχές του Liverpool. Η αγωνία του όμως τον οδήγησε σε ‘ακραία βία’ και δεν είναι μόνος του σε αυτό.
Συνεχίζεται…