Γράφει ο Αλέξανδρος Μωρέλλας, δημοσιογράφος, χομπίστας αναλυτής της Premier League & μέλος της Πανελλήνιας Λέσχης Φίλων Liverpool.
Ο προσεχής αντίπαλος της Liverpool στο Champions League είναι οι Ιταλοί πρωταθλητές της Inter, μια ομάδα δυνατή, επικίνδυνη, που ωστόσο δεν συγκρίνεται με την Atletico του 2020 που μας άφησε εκτός διοργάνωσης -με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει. Με 68 γκολ σε 32 αγώνες στις 3 διοργανώσεις που συμμετέχουν (Serie A, FA Cup, Champions League) οι «Ιταλοί» αναμφίβολα έχουν χτίσει ένα πολύ επιθετικογενές προφίλ, παρόλα αυτά στην άμυνα έχουν σοβαρά θεματάκια. Κι αυτά πρέπει να εκμεταλλευτεί η Liverpool, αν θέλει να βρεθεί εκείνη στους «8». Αλλά ας τα δούμε όλα με τη σειρά, με αρχή το χτεσινό ντέρμπι.
NAPOLI– INTER 1-1
Η Inter παρατάχθηκε με το γνωστό φέτος 3-5-2, του Inzaghi, o οποίος θέλοντας να βάλει τη δική του σφραγίδα στην μετα-Conte εποχή, έχει επιλέξει αυτό το σύστημα (και διάφορες παραλλαγές του) προκειμένου να δώσει πιο επιθετικό χαρακτήρα στην ομάδα του. Βέβαια, όσο έντονος είναι ο επιθετικός χαρακτήρας της φετινής Inter, άλλο τόσο έντονα γίνονται και τα κενά στην άμυνα. Με 27 γκολ παθητικό σε 32 αγώνες, έχει ρεκόρ 0.84 γκολ ανά αγώνα, γεγονός που δείχνει πως πίσω υπάρχει σταθερότητα μεν, αλλά στο πόσο συχνά δέχονται γκολ δε. Και χτες, όπως και στον προηγούμενο αγώνα με την Milan o οποίος χάθηκε μέσα σε 8 λεπτά για τους νερατζούρι, τα αμυντικά κενά έγιναν πιο αισθητά από την επιθετική δεινότητα.
Αρχικά, ελλείψει του τιμωρημένου Bastoni, ο οποίος είναι ένας πολύ ωραίος CB με επιθετικές αρετές, την αμυντική γραμμή την απάρτιζαν 2 center back και ένα αριστερό back. Έτσι τους Skriniar- de Vrij χτες πλαισίωνε ο Dimarco σε ένα ανορθόδοξο σχήμα με 2 CB και ένα LB. Στο κέντρο η πυκνή γραμμή αποτελούνταν από τους Calhanoglu – Brozovic – Barella, ενώ η Inter στα άκρα βασίζεται από τα δεξιά στον Ολλανδό Dumfries και αριστερά στον έμπειρο και πολύ επικίνδυνο Perisic.
Ο Ολλανδός δεν είναι γρήγορος, είναι όμως δυνατός, έχει τεχνική και μπορεί να επιταχύνει με την μπάλα προσπαθώντας να διεμβολίσει την αντίπαλη άμυνα. Δεν είναι παίκτης της σέντρας ακριβείας, όπως είναι τα δικά μας μπακ. Ο καλός Robbo τον έχει. Αρκεί να μην του φύγει. Από την αριστερή πλευρά (δεξιά δική μας), όμως, πιστεύω το παιχνίδι είναι πιο αμφίρροπο. Ο Trent έχει να αντιμετωπίσει έναν παίκτη κλάσης, που παρά τα 33 του χρόνια αποτελεί μια σημαντική απειλή. Ο Perisic με τη Napoli δεν βρήκε πολλούς χώρους, αλλά ήταν επικίνδυνος, ενώ κουβαλάει την ομάδα γενικά τη φετινή σεζόν με τρομερές κούρσες και εξαιρετικές σέντρες. Ο Ολλανδός χτες ήταν πιο δραστήριος, έχασε και ένα τετ-α-τετ σε μια μπούκα, αλλά ούτε καλές επιστροφές έχει, ούτε επιθετικά σου γεμίζει το μάτι, όπως ο Κροάτης.
Μπροστά η Inter παρατάχθηκε με 2 επιθετικούς, τον αειθαλή Dzeko, που πάλι το έχωσε το γκολάκι του, και τον πάντα θανατηφόρο Martinez, ο οποίος όμως χτες κινήθηκε στα ρηχά και έδωσε τη θέση του στον αναγεννημένο Sanchez. Το γκολ ήρθε μόλις το 47 από ένα λάθος της άμυνας της Napoli, όταν στρώθηκε η μπάλα στον Dzeko, ο οποίος με ένα άπιαστο σουτ, πολύ κοντά στο τέρμα, ισοφάρισε. Αυτή η φάση ήταν μια πολύ σημαντική υπενθύμιση ότι ο Βόσνιος αποτελεί μια διαρκή απειλή και θέλει 90 λεπτά προσοχή.
Ο αγώνας συνολικά ήταν σούπα, έστω κι αν ξεκίνησε και στο α ημίχρονο δυνατά, με ένα πέναλτι που κέρδισε η Νάπολι μόλις στο 5’, σε μαρκάρισμα του de Vrij πάνω στον Osimhen. Ο de Vrij χτες, αλλά και γενικώς τη φετινή σεζόν εξελίσσεται στον αδύναμο κρίκο της Inter. Ακόμα θυμάται την ντρίπλα που του έσκασε ο Giroud στο 1-2 με τη Milan. Όχι ότι ο Skriniar είναι καλύτερος δηλαδή. Ψηλά και δυνατά παλικάρια και οι δυο τους, αλλά δεν στρίβουν εύκολα. Όταν ο αγώνας παίζεται στις σέντρες και στη δύναμη, μπορούν να αντεπεξέλθουν. Όταν παίζεται στην ταχύτητα και στην τεχνική, κλάφτα Χαράλαμπε. Κάτι που σημαίνει, κατά την ταπεινή μου γνώμη ότι η Liverpool πρέπει να αφήσει στο Μιλάνο κατοχή και να παίξει με αντεπιθέσεις για να τους κάνει γιογιό.
Στο α ημίχρονο με τη Napoli η Inter απείλησε μόλις δύο φορές, στο 34 και στο 41. Η Napoli μπήκε πιο δυνατά, προσπάθησε να εκμεταλλευτεί τα πολλά λάθη στο κέντρο και να βγει στην κόντρα, αλλά δεν μπόρεσε να ζευγαρώσει τα τέρματά της και να αξιοποιήσει την ανυπαρξία των περσινών πρωταθλητών στο πρώτο μισό του αγώνα.
Κατά τα άλλα, όπως ανέφερα και πιο πριν, ο αγώνας ήταν κακός και έτσι εξελίχθηκε και στο β, παρά το γρήγορο γκολ. O Brozovic μοίραζε κλωτσιές, ο Barella και ο Calhanoglu ξοδεύτηκαν στο να ελέγξουν το κέντρο, κυρίως ανασταλτικά και έτσι η Inter δεν μπόρεσε να διεκδικήσει κάτι παραπάνω από το ντέρμπι, και τώρα περιμένει να δει αν θα την προσπεράσει η Milan στην κορυφή που παίζει σήμερα με την Sampdoria.
ΤΑ ΣΥΝ & ΤΑ ΠΛΗΝ ΤΗΣ ΙΝΤER
Η Inter έχει προσαρμοστεί φέτος σε μια υπερφόρτωση του κέντρου προκειμένου να ελέγξει τον άξονα, να κερδίσει μπάλες και να ταΐσει τα έμπειρα και γρήγορα κλασσικά σέντερ φορ που έχει. Εδώ δεν έχουμε ούτε false 9, ούτε κρυφούς, ούτε εξτρέμ. Έχουμε 3 πολύ ικανά σέντερ φορ, το καθένα με τα δικά του χαρακτηριστικά. Ο Martinez έχει ταχύτητα και παίζει εκπληκτικά το transition, ο Dzeko έχει κεφάλι και τελική ασύλληπτη, ο Sanchez περνά δεύτερη νιότη, έχει τεχνική και παίρνει εξαιρετικές θέσεις τρυπώνοντας στην περιοχή. Πέρα λοιπόν από τη συνολική μας ανασταλτική λειτουργία, Virgil και Matip (ή Konate) θα πρέπει να παίξουν την καλύτερη αλληλοκάλυψη της χρονιάς, να ελέγξουν τον αέρα, αλλά και να μην τους αφήσουν σπιθαμή χώρο να κάνουν τα δικά τους.
Την ίδια στιγμή, το στοίχημα στο κέντρο θα παιχτεί στο κατά πόσο Fabinho, Henderson και Thiago (αυτή νομίζω θα είναι η τριάδα), θα καταφέρουν να κόψουν τον ρυθμό των Ιταλών, να ελέγξουν την κυκλοφορία και να αντέξουν στο ξύλο. Γιατί έχουμε να φάμε πολύ ξύλο, αυτό νομίζω θα συμβεί σε κάθε περίπτωση και με την ανοχή των διαιτητών που όπως με την Atletico, άφησαν τον ξύλο ατιμώρητο.
Τα συν της Inter, λοιπόν, είναι η επιθετική της γραμμή, η δημιουργικότητα του Perisic και του Barella (είναι τιμωρημένος για τα παιχνίδια με την Liverpool), αλλά και ο απρόβλεπτος Bastoni που βγάζει πάθος και δύναμη που παρασύρει όλη την ομάδα. Το σύστημα της Inter επιδιώκει μια υπερφόρτωση της αντίπαλης άμυνας με 5 και 6 παίκτες προσπαθώντας να πνίξουν τον αντίπαλο και να χτυπήσουν από οπουδήποτε δημιουργώντας διαγώνιες διασταυρώσεις.
Τα πλην είναι η φιλόδοξη προσέγγιση total football που επιθυμεί να υιοθετήσει ο Inzaghi, αδυνατώντας προς το παρόν να παίξει την άμυνα που θα στηρίξει αυτό το ποδόσφαιρο. Το 2-3-3-2 που μεταβάλλεται το 3-5-2 όταν αμύνεται η ομάδα, προσπαθεί να εξουδετερώσει τη γρήγορη, κάθετη εξέλιξη του παιχνιδιού του αντιπάλου, αλλά χωρίς επιτυχία πολλές φορές. Ναι μεν οι 3 CB πίσω, δίνουν την ασφάλεια στους 2 ακραίους μέσους να προωθηθούν, ωστόσο όταν η μπάλα χάνεται, τα κενά μένουν ακάλυπτα και είναι στιγμές που νιώθεις πως κανείς δεν αμύνεται.
ΑΝ ΗΜΟΥΝ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΟΥ KLOPP
Αρχικά σήμερα με την Burnley θα ξεκινούσα Τσιμίκα, Konate, Keita, Diaz για να παίξω κόντρα στην Inter με Robertson, Matip, Thiago, Mane, εκτός κι αν ο Σενεγαλέζος είναι κομμάτια, και άρα θα επέλεγα τον Κολομβιανό ξανά.
Ενδεκάδα: Alisson, Trent, Robbo, Matip, Virgil, Henderson, Thiago ή Jones, Fabinho, Mane ή Diaz, Jota, Salah. Αν η Inter παίξει κλειστά, ο Jones θα μπορούσε να βοηθήσει στο να κρατήσει μπάλα, να κάνει τσαλιμάκια και να διασπάσει την άμυνα των Ιταλών. Παρόλα αυτά δίνω προβάδισμα σε Thiago, που στο φεγγάρι του και καλύτερη άμυνα παίζει και έχει τρελή κάθετη. Ο Fab πάνω στον Barella. Ο αρχηγός ξύλο στον Brozovic. Τα άκρα έχουν πολλή δουλειά. Ο Trent θέλει κάλυψη στο μαρκάρισμα του Perisic. Ο Robbo με σοβαρότητα τον έχει τον Ολλανδό. Προτιμώ να χτυπήσουμε με αντεπιθέσεις. Και στα ψηλά ο Virgil πρέπει να κυριαρχήσει και στις δύο περιοχές. Και όχι λάθος μεταβιβάσεις. Στην πίεση η Inter τα χάνει. Εμείς πρέπει να κλέβουμε μπάλες κι όχι αυτοί.
Με συγκέντρωση και τύχη μπορούμε το θετικό αποτέλεσμα. Γιατί η πρόκριση παίζεται την Τετάρτη. Τώρα που δεν υπάρχει και το εκτός έδρας γκολ, θέλουμε νίκη να τελειώνουμε. Αυτή ομάδα πρέπει να φτάσει το λιγότερο 4άδα στο ChL.
