Άρθρο του αναγνώστη μας Δημήτρη Καρβουνιάρη
Είμαι σχετικά λίγα χρόνια μέλος αυτής της τεράστιας οικογένειας που λέγεται Λίβερπουλ, δεν έχω πάει ποτέ στο Άνφιλντ, και δεν ανήκω σε κανένα φαν κλαμπ. Έγινα Λίβερπουλ όχι γιατί την υποστήριζε ο πατέρας μου, ούτε γιατί ήταν της μόδας τότε, ούτε όμως επειδή η ομάδα σάρωνε τα τρόπαια. Έγινα κατ’ επιλογή και όχι κατ’ ανάγκη, και ο λόγος παραμένει ακόμα μυστήριο.
Με αφορμή διάφορα σχόλια που έχω διαβάσει και έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό αλλά και από συζητήσεις που είχα με φίλους και μη της ομάδας, ένιωσα την παρόρμηση να γράψω κάποια πράγματα που αφορούν τον προπονητή μας και το δύσκολο έργο που αυτός έχει αναλάβει, να κάνει, δηλαδή, τη Λίβερπουλ πάλι μια σπουδαία ομάδα. Γράφω με την ελπίδα να βρω ανθρώπους που θα συμφωνήσουν μαζί μου, και με τη βεβαιότητα πως θα βρω άλλους που θα διαφωνήσουν. Ευπρόσδεκτα και τα δύο.
Γιούργκεν Κλοπ. Ένας άνθρωπος πρότυπο για μένα, ο λοχαγός που θα ’θελα να έχω στον πόλεμο, ο φίλος στη δύσκολη στιγμή, η καλή παρέα στη διασκέδαση. Ένας άνθρωπος που εμπνέει, που καθοδηγεί, που ξέρει να διαχειρίζεται καταστάσεις. Ένας άνθρωπος πρώτα, και έπειτα ένας προπονητής. Ένας άνθρωπος με αδυναμίες και λάθη. Φυσικά! Με εγωισμό και ξεροκεφαλιά. Μα βέβαια! Πώς αλλιώς θα μπορούσε να είναι άνθρωπος χωρίς αυτά; Όλοι τα έχουμε αυτά. Αυτά που όλοι όμως δεν έχουμε είναι τα παραπάνω προτερήματα.
Γιούργκεν Κλοπ λοιπόν. Ένας άνθρωπος κομμένος και ραμμένος για τη Λίβερπουλ και την ιδιοσυγκρασία της ως ομάδα. Ένας άνθρωπος γεμάτος πάθος, ένας λάτρης -απ’ τους λίγους- του παιχνιδιού και της διασκέδασης που αυτό εμπεριέχει, κάτι που φαίνεται και απ’ τον τρόπο που ορμάνε οι παίκτες μας πάνω στην μπάλα, σαν διψασμένα για παιχνίδι παιδιά. Και αυτό είναι κάτι που εγώ προσωπικά χαίρομαι να βλέπω και με αφήνει με το στόμα ανοιχτό, γιατί θυμάμαι ακριβώς για ποιον λόγο αγαπάω το ποδόσφαιρο. Κι αν στο τέλος της χρονιάς αυτής δεν έρθει κάποιος τίτλος, εμένα θα μου αρκεί να ξέρω πως τα παιδιά αυτά τα έδωσαν όλα σε κάθε παιχνίδι που έπαιξαν, τιμώντας τη φανέλα που φορούσαν.
Ξέρω πως ακούγομαι μελοδραματικός, αλλά το προτιμώ από το να είμαι απαθής και δίχως όνειρα. Η ομάδα μας χτίζεται σιγά σιγά, και ήδη έχει τα φόντα για να πρωταγωνιστήσει εντός και εκτός αγγλικού εδάφους. Λίγη περισσότερη πίστη στους εαυτούς μας χρειάζεται μόνο, καθώς και υπομονή. Περιθώρια βελτίωσης υπάρχουν και πάντα θα υπάρχουν, και είμαι σίγουρος για την αγωνιστική πρόοδο της ομάδας, αλλά ειλικρινά και με το χέρι στην καρδιά, ούτε invincible πρωτάθλημα νιώθω την ανάγκη πως πρέπει να πάρω, ούτε απροσπέλαστη και απρόσιτη City πρέπει να γίνω. Όσο για τη θέση πάρκινγκ του λεωφορείου της ομάδας, την προτιμώ έξω από το γήπεδο και όχι μέσα σε αυτό.
Είμαι η Λίβερπουλ. Θέλω να τα βρίσκω σκούρα με τυχόν Swanseas και West Broms -no offense- αναδεικνύοντας έτσι το ανθρώπινο στοιχείο μέσα μου και το δικαίωμα σε κάποιες λάθος επιλογές, θέλω να θριαμβεύω σε στιγμές ανύποπτες, όταν κανείς δεν πιστεύει σε μένα, και να βάζω τραγούδια και ιστορίες στα χείλη των οπαδών μου, θέλω να σαρώνω τα πάντα με το πάθος μου και τη δίψα μου για νίκη, ακόμα και αν παρασυρθώ και ενίοτε το πληρώσω, θέλω ο ενθουσιασμός μου στο χορτάρι να μετατραπεί σε ντελίριο στην κερκίδα, θέλω να δηλώσω άγνοια κινδύνου και μη κυνισμό, γιατί έχω λαχτάρα για παιχνίδι, θέλω οι πιστοί μου να ξανατραγουδήσουν για μένα poetry in motion και να είναι περήφανοι εκεί έξω για όσα αντιπροσωπεύω, θέλω οι αντίπαλοί μου να με κοιτάνε στα μάτια και να παλεύουν απέναντί μου γιατί θα είναι τιμή τους να με κερδίσουν, θέλω να δηλώσω πως είμαι η Λίβερπουλ, ένας ζωντανός, πολυσύνθετος οργανισμός, με σταθερές αξίες μα και λάθη.
Είμαι η Λίβερπουλ, δεν είμαι ρομπότ… ευχαριστώ.
YNWA