O Paul Stewart είναι ένας απ’τις πλέον αμφιλεγόμενες προσωπικότητες του Αγγλικού ποδοσφαίρου. Ένα παιδί με τεράστιο ταβάνι που τελικά έπιασε πάτο, εξαιτίας της εξωαγωνιστικής του ζωής. Η πολυτάραχη ζωή του ήταν αποτέλεσμα των ψυχολογικών προβλημάτων που είχε στην τραυματική παιδική του ηλικίας, και για την οποία μίλησε ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής της Liverpool πριν λίγους μήνες, γνωστοποιώντας την ιστορία του (η οποία περιελάμβανε σεξουαλική κακοποίηση από προπονητή του)  στον κόσμο.

O Stewart πήρε την μεγάλη μεταγραφή από την Tottenham για τη Liverpool το 1992, όμως αντί για την εκτόξευση της καριέρας του αυτή η κίνηση ήταν απλά η αρχή της κάτω βόλτας, καθώς όπως γράφει και ο ίδιος στο βιβλίο του «Damaged», το οποίο κυκλοφόρησε αυτόν τον μήνα στην Αγγλία, οι κακές του συνήθειες ήταν αυτές που νίκησαν το ταλέντο του.

«Η Liverpool ξόδεψε 2.5 εκατομμύρια για να με αποκτήσει. Στα 27 μου, μιλάμε για έναν παίκτη στα καλύτερα χρόνια του. Διεθνής, με αποδεδειγμένη ποιότητα και καριέρα πίσω του. Έναν μέσο που δούλευε ασταμάτητα και είχε μάτι για γκολ. Στα σημερινά δεδομένα η μεταγραφή μου θα ήταν περί τα 19 εκατομμύρια λίρες. Αλλά τους πούλησα, όπως πούλησα και τον εαυτό μου.»

«Στους Spurs δεν έπρεπε να πίνεις 48 ώρες πριν τον αγώνα και ποτέ δεν κατάφερα να το ακολουθήσω πλήρως. Όταν ήρθε ο Graeme Souness με μία πρόταση πολύ καλή για να αρνηθούν στην Tottenham, πέρα από το αλκοόλ είχαν καθιερωθεί στη ζωή μου και τα ναρκωτικά. Ακόμα και το σαββατοκύριακο που έκλεισα την μεταγραφή δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό»

«Έμαθα ότι έγινε η πρόταση από τον Terry Venables και μιλάμε για μία ομάδα για την οποία θα περπατούσε κανείς και σε σπασμένα γυαλιά για να παίξει. Τόσο μεγάλη ομάδα ήταν. Συνάντησα τον Souness στο ξενοδοχείο ενός αεροδρομίου για τις διαπραγματεύσεις, μιας και δεν είχα ατζέντη. Πήγα στο μπαρ του ξενοδοχείου να τον περιμένω και μέχρι να έρθει είχα ήδη ένα τραπέζι γεμάτο άδεια μπουκάλια μπύρας.

Και όταν με ρώτησε μετά από μήνες για το πρόβλημα με το ποτό σκεφτόμουν: «Όταν με υπέγραψες δεν είδες ότι είχα 10 άδεια μπουκάλια μπύρας μπροστά μου;»

Και αυτά δεν ήταν παρά μόνο η αρχή εκείνης της βραδιάς για τον Stewart.

«Όταν έκλεισε η μεταγραφή δεν πήγα σπίτι στο Blackpool, αλλά στην παλιά πόλη του Λονδίνου. Λίγα ποτά έγιναν πάλι ξέφρενο ξενύχτι με ποτό, κοκαΐνη και έκσταση. Θυμάμαι ότι βγήκα έξω απ’το μπαρ ξημερώματα και στον δρόμο συναντάω ένα ρεμάλι του δρόμου που με ρωτάει αν είμαι ο Paul Stewart. Τα νέα για την μεταγραφή μου είχαν ήδη κυκλοφορήσει. Θυμάμαι να αναγράφεται ακόμα και σε πινακίδα στο Λονδίνο.»

«Υπήρχε μία στιγμιαία σκέψη αλλά δεν υπήρχε νόημα να το αρνηθώ. Ίσως τον έβαλε η εφημερίδα να με ρωτήσει αν ήμουν όντως εγώ. Αυτό ήταν μία πολύ καλύτερη ιστορία απ’την μεταγραφή – το ότι γύριζα στους δρόμους του Λονδίνου. Ο Άγγλος διεθνής, ο ήρωας του Κυπέλλου, υπό την επήρεια ναρκωτικών και ποτού να γυρίζει το πρωί μετά από μία ακριβή μεταγραφή. Ακόμα και ο αλήτης αυτός θα αναρωτήθηκε γιατί γυρίζω τέτοια ώρα και πίνω ακόμα. Αλλά δεν είπε τίποτε άλλο, απλά έμεινε να με χαζεύει και να κουνάει το κεφάλι του, χωρίς να το πιστεύει»

Αυτό, όπως παραδέχτηκε και ο ίδιος ο Stewart, δεν ήταν απλά μία κακή αρχή. Ήταν η ένδειξη του πως θα πάνε τα πάντα από κει και πέρα. Υπήρχαν περιπτώσεις που την γλίτωσε στο τσακ, ή τον άφησαν να την γλιτώσει, όμως όταν του ζήτησαν να πάει την επόμενη ημέρα για ιατρικές εξετάσεις, σοκαρίστηκε και σκέφτηκε ότι επρόκειτο να δώσει δείγμα ούρων και τα ναρκωτικά θα φανούν πεντακάθαρα.

«Τι έκανα; Αυτό ήταν το μόνο που σκεφτόμουν. Απλά τους είπα ότι δεν μπορούσα να ουρήσω και προς έκπληξή μου ο γιατρός είπε ότι δεν πειράζει και μπορώ να δώσω δείγμα άλλη ημέρα. Μετά από δύο ημέρες σκληρής δουλειάς και προπόνησης για να βγάλω τα πάντα από τον οργανισμό μου μέχρι να γυρίσω στο Anfield πήγα εκεί και πάλι είχα την ανησυχία ότι μπορεί να με έπιαναν και να αποκλειόμουν δια βίου απ’το ποδόσφαιρο. Δεν το κοίταξαν όμως.»

Ο Stewart μπορεί να την γλίτωσε και να έγινε η μεταγραφή, όμως ποτέ δεν δικαίωσε την προσμονή των Reds. «Μπορεί να μην συμπαθούσα τον Souness και να τον θεωρούσα κακό στη διαχείριση των παικτών αλλά δεν φταίει αυτός που δεν έπιασα. Μόνο εγώ φταίω. Και η αποτυχία μου να στεριώσω στη Liverpool είναι το πράγμα για το οποίο μετανιώνω περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο στη ζωή μου»

«Ούτε ο Graeme ούτε κανείς δεν ήξερε ότι έκανα ναρκωτικά. Όταν κοιτάζω εκείνες τις ημέρες, βλέπω ότι έπαιρνα τόσα πολλά ρίσκα, ακόμα και μετά από όταν πήγα να την πατήσω το βράδυ της μεταγραφής. Δεν έπαιρνα μπροστά στους άλλους αλλά δεν μπορούσα να σταματήσω, είχα εθιστεί. Σκόραρα μόνο ένα γκολ, στο ονειρικό ντεμπούτο μου στο Anfield με αντίπαλο τη Sheffield United»

«Άκουγες τις ιαχές του Kop και ακόμα και τώρα μου μένει, όπως σου μένει και ο θόρυβος όταν στέκεσαι στη φυσούνα, βλέποντας την διάσημη πινακίδα με το «This Is Anfield». Μπορούσες εκείνες τις στιγμές να δεις τον φόβο στα μάτια των αντιπάλων.

«Τελικά το γκολ στο ντεμπούτο μου θα ήταν το τελευταίο μου για 24 παιχνίδια. Όταν τσακώθηκα με τον Souness κατάλαβα ότι είχε αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση. Ήταν το 1993, μετά από έναν χρόνο στην ομάδα και ήταν ξεκάθαρο ότι δεν ήμουν στα πλάνα του. Υπήρχαν κάποια φοβερά νεαρά παιδιά, τα λεγόμενα «Spice Boys», οι Fowler, Hutchinson, McManaman και Redknapp. Όλοι στο προπονητικό τιμ ήξεραν ότι είχαν μέλλον και δούλευαν στο παιχνίδι τους. Εγώ απλώς ήμουν αναλώσιμος. Μου πετούσαν μια φανέλα. Έπαιζα συχνά με τις ρεζέρβες στο Stockport με 500 άτομα θεατές. Και εκεί μπορούσες να ακούσεις όλες τις βρισιές που σου έλεγε το κοινό.

Ήμουν στο ναδίρ της καριέρας μου. Η μόνη ανακούφιση ήταν να πάω έξω να πιω και να πάρω κι άλλα ναρκωτικά. Ήμουν σε ένα φαύλο κύκλο. Σταμάτησα την κοκαΐνη και ήμουν στην μεγαλύτερη κατάθλιψη της ζωής μου. Έτσι όταν ήρθε ο Peter Reid το 1996 για να με ζητήσει για την Sunderland ήξερα ότι ήταν η τελευταία μου ευκαιρία»

«Έπρεπε να μείνω καθαρός, να βρω την φυσική μου κατάσταση και να κόψω τα ναρκωτικά…»