Γράφει ο Αλέξανδρος Μωρέλλας, δημοσιογράφος, χομπίστας αναλυτής της Premier League & μέλος της Πανελλήνιας Λέσχης Φίλων Liverpool.
Μία από τις χειρότερες σεζόν της θητείας του Klopp στη Liverpool, αν όχι η χειρότερη, έκρυβε μια τεράστια έκπληξη την 26η αγωνιστική, την ξεγυρισμένη 7άρα απέναντι στην αιώνια αντίπαλο Manchester United. Αναμφίβολα ιστορική νίκη. Σε μια συγκυρία που ακόμα και η ισοπαλία πιθανόν να θεωρούνταν θετική έκβαση, οι παίκτες των Reds κατάφεραν όχι απλώς να επικρατήσουν, αλλά να γράψουν μια σπουδαία σελίδα στην 131χρονη ιστορία του συλλόγου, καθώς πέτυχαν τη μεγαλύτερη σε έκταση νίκη απέναντι στους Κόκκινους Διαβόλους. Μια επιτυχία η οποία, ωστόσο, όπως θα έλεγε και ο θρυλικός Ronnie Moran είναι εφήμερη και κρύβει κινδύνους αν μείνεις σε αυτή.
Ήταν Τρίτη 5 Οκτωβρίου του 1993, όταν ο Fowler πετύχαινε και τα 5 γκολ στον αγώνα του League Cup κόντρα στη Fulham. Εκπληκτικό επίτευγμα. Τόσο εκπληκτικό που μπαίνοντας o Robbie με καμάρι στα αποδυτήρια άκουσε τον Ronnie Moran να του λέει: ««Δεν ξέρω γιατί φαίνεσαι τόσο περήφανος. Έπρεπε να είχες σκοράρει επτά». Και σοβαρολογούσε. Φανταστείτε λοιπόν τον άνθρωπο που μάζευε τα μετάλλια των πρωταθλητών σε ένα κουτί πριν προλάβουν να τα χαρούν οι παίκτες λέγοντάς τους: «Ξεκουραστείτε το καλοκαίρι, η επόμενη σεζόν θα είναι πιο σκληρή», πώς θα αισθανόταν διαβάζοντας όλα αυτά τα διθυραμβικά σχόλια οπαδών και αναλυτών μετά από μια σπουδαία νίκη της ομάδας μεν, αλλά μεμονωμένο αποτέλεσμα δε, σε μια αντικειμενικά καταστροφική σεζόν. Ξαφνικά, όλοι εκείνοι που δεν έβγαζαν άχνα για 8 μήνες, όλοι οι δημοσιογράφοι που δεν έβρισκαν άλλα παραμύθια να υπερασπιστούν την FSG, οι φίλαθλοι που ζούσαν στο ροζ συννεφάκι των επιτυχιών, όλοι οι αρνητές οποιασδήποτε καλοπροαίρετης κριτικής, τώρα βγήκαν από το καβούκι τους κι άρχισαν να περιγράφουν την dream team.
Ακόμα και ο εξαφανισμένος John Henry, για τον οποίο είχε βγει “Silver Alert”, βρήκε το θάρρος, ή το θράσος αν θέλετε καλύτερα, να δώσει συνέντευξη στην Echo. Με άλλα λόγια, η 7άρα από βάλσαμο στις πληγές δεν αποκλείεται να αποδειχθεί εφησυχαστικό κουκούλωμα της ασθένειας. Γιατί ο σύλλογος εξακολουθεί να πάσχει. Κι όποιος δεν το αντιλαμβάνεται, μάλλον παρακολουθεί ποδόσφαιρο μόνο στο Subuteo ή στο Playstation.
Ποιοι είναι λοιπόν οι μεγαλύτεροι κίνδυνοι μετά την 7άρα:
1) Παραμονή της FSG. Ο πιο σημαντικός κίνδυνος ήδη επιβεβαιώθηκε. Η FSG, σαν ομάδα του NFL στριμωγμένη σε τελικό του Super Bowl, ανέλπιστα κέρδισε μέτρα στον «αγωνιστικό χώρο» και εξαπέλυσε επικοινωνιακή αντεπίθεση. Ο Henry, του οποίου την τρεμάμενη φωνούλα είχαμε να ακούσουμε από τo απολογητικό μήνυμα για την European Super League, βρήκε το κατάλληλο timing να δώσει συνέντευξη υπερασπιζόμενος την καταστροφική, υποκριτική και προσβλητική για το μέγεθος του συλλόγου πολιτική μεταγραφών των τελευταίων 4 ετών. Τα έχουμε γράψει δεκάδες φορές. Το πεθαμένο Moneyball δεν έχει καμία ρεαλιστική εφαρμογή πια στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, μπορεί ενίοτε να χαρίσει εφήμερες επιτυχίες, αλλά δεν μπορεί να διασφαλίσει ένα σταθερά ανταγωνιστικό πρότυπο συλλόγου. 1 πρωτάθλημα και 1 Champions League σε 12 χρόνια είναι επιτεύγματα για έναν σύλλογο που περίμενε 30 και 14 χρόνια αντίστοιχα για αυτές τις επιτυχίες, αλλά όχι για έναν σύλλογο που μετρούσε 18 πρωταθλήματα και 5 Champions Leagues μέχρι να αναλάβουν εκείνοι. Σεβαστό το έργο τους, μεγάλη η συμβολή τους, αλλά από την κατάκτηση του πρωταθλήματος και έπειτα έχουν εγκαταλείψει τον σύλλογο. Το 2022-23 τα ψέματα για την FSG έδειχναν να είχαν τελειώσει. Το κουτόχορτο που μοίραζαν αφειδώς εξαντλήθηκε, τα αποτελέσματα τους διέψευδαν, οι επικοινωνιακοί ελιγμοί δεν οδηγούσαν πουθενά. Μέχρι και πώληση του συλλόγου σκαρφίστηκαν για να κερδίσουν χρόνο, αλλά οι όροι με τους οποίους πραγματικά θα υλοποιούσαν μια τέτοια απόφαση, καθιστούσαν την ανακοίνωση απλό και φτηνό επικοινωνιακό τρικ. Μετά την 7άρα, δυστυχώς, τα αγωνιστικά κενά σκεπάστηκαν, το αφήγημα περί υγιούς συλλόγου επανήλθε και μαζί η μαύρη συννεφιά πάνω από το Anfield. Η FSG κέρδισε τον χρόνο που ήθελε, κι ας πετούσε αεροπλάνο με πανό την ώρα του αγώνα με το μήνυμα FSGOUT. Ο θρίαμβος επί της Manchester τους έδωσε το άλλοθι που χρειαζόντουσαν.
2) Υποτίμηση των αγωνιστικών κενών για το μέλλον. Το 2022, στον εναρκτήριο αγώνα της σεζόν απέναντι στη Fulham η Liverpool είχε 9 από τους 11 βασικούς παίκτες της σεζόν 2018/19. Με άλλα λόγια, ξεζούμισμα, στράγγισμα, αφαίμαξη, εξάντληση. Το πόσο άδειο ήταν το ρόστερ, όχι μόνο από τραυματισμούς που όλες οι ομάδες έχουν, αλλά από σοβαρές και ισάξιες εναλλακτικές ειδικά στο κέντρο φάνηκε από τα αποτελέσματα. Με έναν Gomez να παραπατάει, με τον Fabinho ασταθή και άνευρο, με έναν Trent στη χειρότερη περίοδο της καριέρας του και έναν Robertson σε ανεξέλεγκτα σκαμπαναβέσματα, με τους Hendo και Milner να θέλουν αλλά να μην μπορούν, με έναν Salah αγνώριστο και το δίδυμο Nunez-Gakpo να ψάχνει τα πατήματά του, στους πολλούς αγώνες η Liverpool άγγιξε το αξιολύπητο. Επιτέλους, ακόμα κι εκείνοι που έβλεπαν τον Bellingham ως σωτήρα, κατάλαβαν ότι η ομάδα χρειάζεται έναν στρατηγικό σχεδιασμό και μία ανανέωση σε βάθος. Αυτά μέχρι την περασμένη Κυριακή. Γιατί μετά την 7άρα, ο Nunez βαφτίστηκε Marco Van Basten, ο Bellingham επανήλθε ως η μοναδική εναλλακτική, η μέτρια χρονιά του Salah ντύθηκε με το χρυσό μανδύα του 1ου σκόρερ της ομάδας στα χρόνια της Premier League, ο Trent αν και εξακολουθούσε να είναι ωσεί παρόν από τα δεξιά, βαθμολογήθηκε υψηλά και το κέντρο τελικά τι θέλει, ένα δυο μερεμέτια μωρέ και είμαστε και πάλι υπερομάδα. Η Liverpool μοιάζει ξαφνικά με ασθενή μετά από 3πλό έμφραγμα, που σώθηκε στο παραπέντε. Αφού τη σκαπουλάραμε, ας αρχίσουμε το φαγοπότι και το τσιγάρο από την αρχή. Η 7άρα αποδείχθηκε τελικά σε κολυμβήθρα του Σιλωάμ όπου το ανεπαρκές ρόστερ «βαφτίστηκε» σε dream team αρκεί να έρθει ο Bellingham.
3) Εφησυχασμός ενόψει της υπόλοιπης σεζόν. Δεδομένο 1: Η Manchester United έπαιξε καλύτερα από τη Liverpool στο 1ο ημίχρονο χάνοντας 2 κλασικές ευκαιρίες. Ειδικά αυτή του Rashford, ήταν απίστευτη, καθώς ήταν ανέλπιστα αδύναμος ο τρόπος που πλάσαρε. Δεδομένο 2: Η Manchester United έπαιξε τόσο ηλιθιωδώς ανοιχτά όσο δεν μας παίζει καμία ομάδα στην Premier League μέχρι τώρα. Οι περισσότερες παρκάρουν πούλμαν και χτυπούν στην αντεπίθεση. Δεδομένο 3: Η ομάδα μας ακόμα δεν έχει συνέλθει αγωνιστικά. Πριν 10 μέρες φάγαμε 5 γκολ από τη Real και φέραμε 0-0 με την Palace. Ας μην πάμε μακριά. Δεδομένο 4: έχουμε City, Chelsea, Arsenal στη σειρά. Με άλλα λόγια, το Champions League ούτε έχει εξασφαλιστεί, ούτε φαβορί είμαστε επειδή βάλαμε 7 γκολ στους ζαλισμένους της United. Οι οποίοι μάλιστα διεκδικούν και Europa League και Κύπελλο και, μαθηματικά τουλάχιστον, το Πρωτάθλημα. Χρειάζεται αυτοπεποίθηση, αλλά όχι έπαρση. Πάθος, αλλά όχι παρόρμηση. Πίστη στη νίκη, αλλά όχι σιγουριά για την επιτυχία.
Αναμφισβήτητα υπήρχαν πολλές ομάδες της Liverpool στο παρελθόν που θα μπορούσαν να φιλοδωρήσουν με 7 γκολ τη United. Έτυχε και το έκανε η ομάδα που βρισκόταν στη χειρότερη κατάσταση τουλάχιστον των τελευταίων 7-8 ετών. Ας αποτελέσει εφαλτήριο για ένα νέο ξεκίνημα. Ας γίνει μάθημα για όλους όσοι εγκατέλειψαν τον σύλλογο. Ας δώσει κίνητρα σε όλο το κόκκινο οικοσύστημα για να έρθει ξανά η Liverpool στον δρόμο των επιτυχιών. Το μεθύσι της νίκης όμως ούτε μπορεί να μας κάνει να ξεχάσουμε όλα όσα προηγήθηκαν, ούτε μπορεί να αποτελέσει ασφαλή οδηγό για τη διαδρομή μας στο μέλλον. Άλλωστε αλκοόλ και οδήγηση δεν πάνε μαζί. Ειδικά όταν είναι το αλκοόλ της νίκης. Ο αείμνηστος Ronnie το ήξερε καλύτερα από όλους. Και ο Ronnie Moran δεν ήταν Liverpool. Ήταν η Liverpool.