Κείμενο του μέλους μας Σάκη Μπ. που ζει πλέον στην Αγγλία & δεν επιθυμεί να δημοσιευθεί το επώνυμό του.

Ξεκινώντας θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι δεν γράφω πουθενά, δεν είμαι καλός στο να βάζω τις ιδέες μου κάτω στο χαρτί αλλά αυτό που έζησα εχθές θα το περιγράψω με τον οποιοδήποτε τρόπο (ελπίζω όχι τον χειρότερο!)

Έχοντας μόλις γυρίσει από το Liverpool δεν έχω καταλάβει ακόμα τι έχει γίνει, γύρισα στην πόλη που μένω, στα νότια, εδώ και μερικές εβδομάδες σαν νεοφερμένος στην χώρα της Αγγλίας.

Πραγματικά δεν ξέρω τι να πρωτοπώ και το πώς να αρχίσω, το ταξίδι μου στην πόλη, η ‘’διαμονή’’ μου κάπου μεταξύ στους αφιλόξενους δρόμους της πόλης και τον σταθμό στην Lime Street, το ταξίδι της ομάδας μου η το πώς μπήκα στο γήπεδο κυριολεκτικά στο παρά 5.

Ξέροντας ήδη ότι θα είμαι στο νησί τις ημέρες του τελικού η απόφαση το να δω το παιχνίδι στην πόλη ήταν εύκολη, στο τέλος αποδείχτηκε το μόνο εύκολο στην όλη υπόθεση.

Έκλεισα τα εισιτήρια μου με το τραίνο αλλά όχι και αυτά του γηπέδου (το ματς μεταδόθηκε σε γιγαντοοθόνες μέσα στο Ανφιλντ), οπότε και εγώ ξεκίνησα με σκοπό να το δω σε κάποια παμπ της πόλης.

Κατέβηκα στις 13:30 στο ηλιόλουστο Λίβερπουλ με το σακίδιο πλάτης την βιντεοκάμερα ανά χείρας και το χαμόγελο του 5χρονου που μόλις έχει πάρει το πρώτο του παγωτό την άνοιξη, με την διαφορά ότι αυτό δεν κράτησε όσο κρατεί ένα παγωτό αλλά πολύ περισσότερο.

Στο σταθμό σχετικά χαλαρά, μεμονωμένες παρέες να τραγουδάν και να πίνουν 6 ώρες πριν το ματς. Κατέβηκα προς τα λιμάνι να τραβήξω μερικά πλάνα, η ατμόσφαιρα λίγο διαφορετική, γιορτινή ναι μεν αλλά όχι στο κλίμα του τελικού, περισσότερο ηλικιωμένοι που απλά βγήκαν να απολυόσουν ένα (σπάνιο) ηλιόλουστο Σαββάτο. Η βόλτα συνεχίστηκε ώσπου ανεβαίνοντας την Hannover άκουσα φωνές, έξω από την Ιρλανδική παμπ Lanigans το πανηγύρι μόλις είχε αρχίσει 4. 5 ώρες πριν τον τελικό. Επί 1.5 ώρα συνθήματα χωρίς σταματημό…………….

Και κάπου εδώ ξεκινάει το δεύτερο μέρος της γραφής γιατί πριν τα αποσιωπητικά με πήρε ο ύπνος μετά από 30+ ώρες άυπνος!

Συνθήματα αγκαλιές και μπύρα, Σαλαχ, Βαιναλντουμ, Μπόμπυ, Μαντσεστερ, και φυσικά το Αλε Αλε μεταξύ άλλων. Στον πυρήνα της διασκέδασης ένας τύπος ανεμίζοντας μια σημαία με το παλιό σήμα της ομάδας, αυτό το σήμα που μου είχε κρεμάσει σε μια γωνιά διακριτικά ο πατέρας μου στο δωμάτιο όταν ήμουν ακόμα μικρός και έβλεπα τον Oουεν να καταστρέφει μόνος του τις αντίπαλες άμυνες, αυτό το σήμα που με έκανε να τον ευχαριστώ (ειδικά την ημέρα αυτήν) κάθε λίγο και λιγάκι που με μύησε στην ομάδα αυτήν.

Πήρα λοιπόν την απόφαση να αφήσω αυτούς τους τρελούς και να περπατήσω μέχρι το Ανφιλντ με τα πόδια, να το ζήσω όσο πιο έντονα μπορούσα. Κάμερα στο σακίδιο δυο κουτάκια μπύρα στα χέρια, το χαμόγελο φορεμένο  και μεγαλύτερο (ας όψεται η μπύρα) και μετά από 40 λεπτά είμαι στον ναό. Έχω δει ματς της Πρέμιερ γνωρίζω την ατμόσφαιρα του γηπέδου αλλά ματς σε γιγαντοοθόνη ποτέ.

Έξω από το γήπεδο, μπροστά στο άγαλμα του Σανκλι το ίδιο σκηνικό, Σαλαχ, Αλε αλε κτλ. Γίνομαι ένα με τα παιδιά, 5 λεπτά, ίσα ίσα να πιάσω παλμό και πάλι. Σιγά σιγά αρχίζουν να σπάνε 45 λεπτά πριν το ματς και πάνε προς τα ‘’μέσα’’. Μαζί τους σπάω και εγώ γιατί θα πρέπει να τους αφήσω και να βρω μια πάμπ να δω το ματς. Βγαίνω και κάνω δεξιά, κόσμος πολύς έρχεται, ελάχιστος στην αντίθετη κατεύθυνση, που πάω ρε γαμώτο σκέφτομαι πως δεν βρήκα έναν τρόπο να κλείσω εισιτήριο μονολογώ καθώς περπατάω με σκυμμένο το κεφάλι.

Τελικά 200 μέτρα παρακάτω θα βρω το στέκι μου, θα μπω μέσα και θα πιώ άλλη μια μπύρα, 15 λεπτά πριν το ματς θα ξαναπάω στο γήπεδο, θα σκάσω, δεν γίνεται να μη μπω. Ρωτάω ένα παλληκάρι στα εκδοτήρια μήπως και έχει μείνει τίποτα απούλητο, με κοιτάει και γελάει, με έντονη Scouse πρφορά μου λέει “Are you fucking serious mate, there’s nothing left”. Την στιγμή που γυρνάω να φύγω ένας τύπος γύρω στα 50 μου φωνάζει από απόσταση 20 μέτρων.

– Θέλεις εισιτήριο φίλε;

– Ναι, του φωνάζω.

Πριν προλάβει να έρθει δίπλα μου ένας άλλος έχοντας ακούσει το δικό μου ναι σε απόσταση μόλις 2 μέτρων μου λέει έχω και εγώ αν θες. Από την χαρά στην λύπη σε κλάσματα δευτερολέπτου, απλά σκέφτομαι είτε ότι θα είναι τίποτα ψεύτικα είτε ότι θα με γδύσουν για να μου το δώσουν.

Πόσο του λέω του διπλανού μου, 10 λίρες απαντάει και δεν πιστεύω στα αυτιά μου, 10 λίρες είναι η κανονική του τιμή. Δεν το σκέφτομαι καν, βάζω το χέρι στην τσέπη να τα δώσω και ο τύπος που με ρώτησε εξ’αρχης αν θέλω εισιτήριο έρχεται δίπλα μου και ρωτάει

– Πόσο;

– 10 μου είπε

Τι 10 ρε άντε φύγε από εδώ που θες να πάρεις και χρήματα, πάρε το δικό μου και πάνε μέσα να δεις το ματς μου λέει και ξεκινάει το στόλισμα με γαλλικά στον διπλανό μου.

Μέσα σε, κυριολεκτικά, λιγότερο από 10 δευτερόλεπτα έχουν έρθει τα πάνω κάτω, ούτε στην πόλη τέτοια ανατροπή!

Δεν έχω συνειδητοποιήσει τι έχει γίνει αφού ακόμα και την στιγμή που κρατάω το χαρτάκι στα χέρια μου σκέφτομαι αν είναι πλαστό η όχι! Κάθομαι και αναρωτιέμαι τι έγινε καθώς έχω το χαρτάκι στα χέρια μου που την ίδια ακριβώς στιγμή ο τύπος που μου το έδωσε απομακρύνεται και συνεχίζει να τον βρίζει!

Φεύγω γρήγορα και βλέπω ότι είμαι στο Kop, πόσο πιο τυχερός πια, αναρωτιέμαι. Περιμένω στην ουρά και εξηγώ τι έχει γίνει μόλις, με κοιτάνε 2 φίλοι και γελάνε, παίξε λόττο μου λέει ο ένας! Περιμένω καρτερικά στην ουρά να δω αν είναι πραγματικά αληθινό αλλά έχοντας στο μυαλό μου τον “άλλον” για μια εναλλακτική στην χειρότερη των περιστάσεων.

Βάζω το χαρτάκι, πράσινο, σπρώχνω ανοίγει…!!

Δεν το πιστεύω, είμαι μέσα, ανέλπιστα, από το πουθενά, από την μικρή βρώμικη παμπ, στο Kop, τώρα θα ήθελα να πω ευχαριστώ στον τύπο που μου έδωσε το εισιτήριο αλλά είναι αργά, η καχυποψία δεν μου έδωσε χώρο για να τον ευχαριστήσω αλλά ποιος νοιάζεται πια, είμαι στο Kop, γεμάτο από παιδιά και εκστασιασμένους Λιβερπούντλιανς. Στο Kop, κάτω, μπροστά από την οθόνη, ούτε παραγγελιά να την είχα κάνει την θέση.

Δίπλα μου 2 παιδάκια, το ένα κρυώνει από το απαλό αεράκι, το σκεπάζει ο πατέρας του με το κασκόλ στα πόδια, βγάζω την ζακέτα του την δίνω, δεν νιώθω και πολλά μέσα στην χαρά μου που τελικά κατάφερα να μπω, ο πατέρας με ευχαριστεί, όλα καλά του λέω.

Συνθήματα, η ατμόσφαιρα διαφορετική από ένα ματς της Πρέμιερ. Κάτι άλλο, ανεξήγητο, σε ματς που απλά δεν γίνεται εκεί! Αδιανόητο! Πως γίνεται αυτό; Σκέφτομαι κατά καιρούς τι έχουν πει για τις ευρωπαϊκές νύχτες στο Ανφιλντ οι αντίπαλοι, όχι οι δικοί μας και απλά συμφωνώ σε όλα μαζί τους. Τελευταίο παράδειγμα η Σίτυ και ο Πεπ, δεν μπορώ να διανοηθώ πως θα είναι μια ευρωπαϊκή νύχτα αλλά έχω ήδη θέσει τον επόμενο στόχο, φυσικά να βρεθώ σε μια τέτοια νύχτα!

Βλέποντας το ματς στην οθόνη κάθε λίγο και λιγάκι ρίχνω κλεφτές ματιές στις υπόλοιπες κερκίδες και σκέπτομαι ότι το σκηνικό το έχουν στήσει καλά σε αυτό το μαγαζί, σαν να είμαι στο γήπεδο, δεν μοιάζει αληθινό. Ξαναλέω έχω ξαναβρεθεί στο Ανφιλντ αλλά τώρα είναι διαφορετικά.

Μετά από 10 λεπτά τελειώνει το πρώτο ημίχρονο, ναι σαν 10λεπτο ήταν. Παγώσαμε στο πρώτο τους γκολ, τρελαθήκαμε στο δικό μας ξαναπαγώσαμε με τον Μπειλ. 10 δεύτερα μετά το γκολ ακούω δειλά δειλά χειροκροτήματα.

Τόσα χρόνια θαύμαζα τους αντιπάλους που χειροκροτούν τα γκολ και τις ενέργειες αντιπάλων, τώρα ήρθε η σειρά μου, αλλά πώς να το κάνω όταν χάνεις το κύπελλο, δεν γίνεται απλά, δεν γίνεται.

Στο τρίτο βλέπω τον κόσμο να σηκώνεται. Τέλος του παιχνιδιού, 20 λεπτά μετά εγώ εκεί, ελάχιστοι στο γήπεδο, έρχονται οι άνδρες ασφαλείας να μας υπενθυμίσουν ότι το ματς τελείωσε

– Ήρθε η ώρα να φύγεις μου λέει.

– Που να πάω ρε φίλε του λέω, το τραίνο φεύγει σε 11 ώρες, που να πάω.

– Πάνε στο ξενοδοχείο σου.

– 1450 λίρες η βραδιά του λέω, δεν έχει ούτε για δείγμα.

– Λυπάμαι μου λέει.

– Εγώ να δεις πόσο λυπάμαι, αποκρίνομαι.

Κάτω το κεφάλι, 2 μπύρες παραμάσχαλα και πάλι πίσω. Η πόλη έχει ζωή, τα μαγαζιά γεμάτα, παντού όμως φίλαθλοι με μπλούζες της ομάδας έχουν στήσει πηγαδάκια, τι και πως και αν.

Η ώρα 23:00, ακόμα 10 ώρες για το τραίνο και η μπαταρία έχει αδειάσει, πως θα περάσουν 10 ώρες ακόμα. Μέχρι τις 4 το πρωί σε πάμπ, δεν αντέχω άλλο, φεύγω, που να πάω όμως.

Σταθμός Lime street, από εκεί θα φύγω, κλειστός ο σταθμός, και αραδιασμένοι καμία 50αριά πτώματα, όλοι πιωμένοι και απογοητευμένοι. Η ώρα κακός σύμμαχος, δεν περνάει με τίποτα. Αλλιώς το φαντάστηκα, μέχρι το πρωί πανηγύρι.

Στις 9 το πρωί επιβιβάζομαι και ξεκινάω, δίπλα μου και άλλη μια παρέα σαν και εμένα, αυτοί κοιμούνται εγώ όχι, κάθε λίγο και λιγάκι το γιατί στο μυαλό μου, κρίμα, δεν αξίζαμε να χάσουμε, αχ ρε Σαλάχ, αχ ρε Κάριους. Ανοίγω την Echo να διαβάσω στο κινητό, βλέπω τον Κλοπ, στις 6 το πρωί στο αεροδρόμιο του Κιέβου να τραγουδάει με άλλους Scousers αγκαλιά. Έκλεισα το κινητό και κοιμήθηκα.

Ο Κλοπ είχε κάνει το θαύμα του.

“Σάκης”

Ακολουθεί το video που τράβηξε ο Σάκης & επιμελήθηκε εξ ολοκλήρου ο ίδιος!