Τον Ιανουάριο του 2013, ο Brendan Rodgers, είχε προκαλέσει απορία σε πολλούς φίλους της Liverpool φέρνοντας από τις ρεζέρβες της Internazionale Milano έναν βραχύσωμο Βραζιλιάνο με κατσαρά μαλλιά. Σήμερα, ήδη τέσσερα χρόνια μετά, μιλάμε για μία από τις πλέον κερδοφόρες μετεγγραφές του 21ου αιώνα για τους «Κόκκινους» και για αυτό που οι Άγγλοι λένε «bargain». Παρόλη όμως την εξέλιξη του Coutinho σε αυτό το διάστημα απέχει πολύ από το να είναι ο πραγματικός ηγέτης της Liverpool μέσα στο τερέν όπως τον έχουν χαρακτηρίσει πολλοί ανά τα χρόνια και κυρίως φέτος κατά το φθινόπωρο. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Στο πρώτο του εξάμηνο στο Anfield, o Coutinho αντιμετώπισε πολλά προβλήματα λόγω σωματοδομής και αντοχής αλλά έκλεψε τις εντυπώσεις λόγω της εξαιρετικής τεχνικής του κατάρτισης αλλά και της ικανότητάς του να βγάζει κάθετες πάσες που έκοβαν την αντίπαλη άμυνα στη μέση.
Στη χρονιά του παρολίγον τίτλου, ο Βραζιλιάνος ήταν σίγουρα βελτιωμένος χωρίς βέβαια να καταγράψει εν τέλει ιδιαίτερα νούμερα σε μία σεζόν που πρωτοστάτησε ο Luis Suarez και μετέπειτα οι Sturridge και Gerrard. Bέβαια η κίνηση του Βορειοιρλανδού τεχνικού να τον κάνει box to box παίκτη όταν είχε χτυπήσει ένα διάστημα ο Gerrard τον βοήθησε πολύ ώστε να είναι σταθερά θετικός ανεξαρτήτως του ότι δεν ηγήθηκε (όπως έχει γίνει φέτος με τον Lallana)
Στην πρώτη μετά Suarez χρονιά, ο Βραζιλιάνος άρχισε περισσότερο να φαίνεται από τη στιγμή που ο Rodgers γύρισε το σύστημα σε 3-4-2-1 όταν και τοποθετήθηκε σε θέση που του αρμόζει. Δηλαδή στον άξονα και με ρόλο να κινείται ανάμεσα στις γραμμές και όχι συνεχώς να ξεκινά από τα πλάγια για να συγκλίνει.
Πέρυσι. ο Coutinho βελτιώθηκε σημαντικά με την έλευση Klopp διότι ήταν από τους αμέσως επωφελούντες από το πολύ καλύτερο transition που έφερε ο Γερμανός στην ομάδα. Πατούσε πιο εύκολα περιοχή και δεν είναι τυχαίο πως σκόραρε και πρώτη φορά διψήφιο αριθμό τερμάτων. Δεν ήταν όμως τόσο σταθερός σε απόδοση διότι μπορεί για παράδειγμα να σκόραρε δύο γκολ στο Stamford Bridge αλλά από την άλλη απέναντι στη Dortmund στο Anfield μέχρι να σκοράρει να ήταν μία κινούμενη φανέλα. Βέβαια πέρυσι είχε ξεκινήσει τη σεζόν με το άγχος να είναι ο αντι-Gerrard και είναι ενδεικτικό του άγχους του πως το πρώτο τετράμηνο της σεζόν είχε κάνει 77 σουτ σκοράροντας μόλις 5 τέρματα! Κάτι που πειθάρχησε κάπως ο Jurgen Klopp.
Και ήρθε η ώρα να πάμε στα φετινά. Το φθινόπωρο για τη Liverpool ήταν εξαιρετικό. Εξ΄ού και μόλις 2 ήττες στον πρώτο γύρο της Premier League. Ήταν εξαιρετικό όμως και για τον Philippe Coutinho. Το διάστημα Σεπτέμβρης-Νοέμβρης σίγουρα είναι το μεγαλύτερο χρονικά πολύ καλό διάστημα του παίκτη από τότε που φορά τη φανέλα της ομάδας. Η Liverpool σκόραρε, έπαιζε επιθετικό ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας και ήταν χάρμα ιδέσθαι. Το ίδιο και εκείνος. Μετά ήρθε ο τραυματισμός του απέναντι στη Sunderland που τον κράτησε μακριά από τη δράση για 6 περίπου εβδομάδες. Όταν γύρισε όμως η Liverpool δεν ήταν εκείνη που άφησε. Σχεδόν τίποτα δεν λειτουργούσε το ίδιο καλά. Και το διάστημα από την επιστροφή του μέχρι σήμερα είναι η αφορμή αυτής της πραγματείας.
Σίγουρα ένας τραυματισμός που σε αφήνει εκτός δράσης για ενάμιση μήνα σε αποσυντονίζει και αναπόδραστα σε βγάζει από το ρυθμό σου. Έχουμε όμως κλείσει δύο μήνες αφότου επέστρεψε στην αγωνιστική δράση ο Βραζιλιάνος και μας θυμίζει τον Coutinho όχι του φθινοπώρου αλλά των προηγούμενων ετών. Έναν παίκτη που αγαπά δηλαδή να είναι ασταθής και συνήθως να τείνει προς τη μετριότητα. Δεν είμαστε διατεθειμένοι να πιστέψουμε πως για αυτό το πράγμα φταίει αποκλειστικά το γεγονός πως ήταν τραυματίας. Δεν είναι μόνο το μεγάλο διάστημα που έχει παρέλθει από την επιστροφή του αλλά και το ότι δεν είναι ο παίκτης με τόσους τραυματισμούς που κάθε φορά που χτυπά επιβαρύνεται. Διότι υπό αυτό το πρίσμα, ο Daniel Sturridge που έχει πρωτίστως μυικούς τραυματισμούς (ακόμη χειρότεροι ως προς την εμπιστοσύνη που απομένει στο σώμα και τις κινήσεις σου) αδίκως λοιδορείται όσο λοιδορείται. Θα δώσουμε άλλο ένα μικρό άλλοθι στον Φίλιππο καθώς στο 4-1-4-1 που έχει υιοθετήσει φέτος ο Klopp αγωνίζεται στα αριστερά, σε μία θέση δηλαδή όπου απαιτείται να δίνει πλάτος και να βοηθά όποιον βρίσκεται πίσω του. Δεν κάνει τίποτε από τα δύο διότι δεν είναι συνηθισμένος σε τίποτε από τα δύο.
Εδώ όμως πρέπει να εξετάσουμε και την απέναντι όχθη του ποταμού. Αρκεί το να μην είσαι συνηθισμένος σε κάτι σαν παίκτης ώστε να μη βολεύεσαι μέσα στο σύστημα του προπονητή σου για να μπορείς να ισχυριστείς ότι βγάζω μέσα από το σχηματισμό αυτά που μπορώ; Η απάντηση είναι πασιφανής. Και είναι αρνητική. Δεν νοείται να βλέπει κάποιος μέσα σε ένα 90λεπτο τον Sadio Mane να τρέχει ασταμάτητα για να βοήθησει και αμυντικά αλλά και τους συμπαίκτες του ενώ ο Coutinho να βγάζει μία απάθεια ενίοτε. Δεν γίνεται να παρακολουθεί κάποιος το Liverpool-Burnley και κάπου μεταξύ 30ου-40ου λεπτού να βλέπει μια διεκδικήσιμη μπαλιά με τον Coutinho δύο μέτρα πιο κοντά στη μπάλα να τη χάνει από τον Lowton επειδή δεν έβαλε ποτέ το σώμα του γερά για τη διεκδίκηση και ενώ η Liverpool είναι πίσω στο σκορ. Δεν γίνεται να βλέπεις έναν παίκτη που δεν ρισκάρει ποτέ για τις 50-50 μοναμαχἰες. Δεν γίνεται να είσαι μεσοεπιθετικός και να κερδίζεις 0.2 αέριες μονομαχίες φέτος ανά μέσο όρο. Είναι βραχύσωμος συμφωνούμε αλλά δεν είναι ο μόνος βραχύσωμος επιθετικός σε αυτό το πρωτάθλημα και κυρίως μάλλον η διάθεση να παλέψει σε τέτοιες καταστάσεις του λείπει περισσότερο από το ύψος. Επίσης, δεν γίνεται σε μία μέτρια ή κακή βραδιά της ομάδας σου να μπορεί κάποιος να δείξει με το δάχτυλό του προς εσένα για να δώσει σε κάποιον να καταλάβει πόσο κακό είναι το σύνολο. Σαν πολλά δεν γίνεται δεν μαζεύτηκαν;
Ναι μαζεύτηκαν πολλά. Και μαζεύτηκαν πολλά διότι η ευθύνη μέσα στο τερέν είναι μεταβλητή συναρτώμενη της αγωνιστικής ποιότητας ενός παίκτη, της θέσης του μέσα στο σύνολο αλλά και της προσδοκίας. Σε ένα ρόστερ που δεν έχει ΚΑΝΕΝΑΝ world class ποδοσφαιριστή, ο Βραζιλιάνος παραμένει όχι μόνο ο πλέον ταλαντούχος παίκτης της Liverpool αλλά και το ακριβότερο περιουσιακό της στοιχείο. Όταν μάλιστα ανταμείβεσαι με νέο συμβόλαιο αλλά και τον υψηλότερο αυτή τη στιγμή μισθό μέσα στην ομάδα πάει να πει πως στο πρόσωπό σου υπάρχουν απαιτήσεις. Και υπάρχουν απαιτήσεις σε περιόδους σαν και αυτή που διάγει η Liverpool εδώ και 2μιση μήνες. Όχι δεν έχουμε απαίτηση όταν η Liverpool είναι κακή πάντα να κάνεις τα απίθανα και να παίρνεις παιχνίδια μόνος σου. Κανείς δεν μπορεί να το κάνει αυτό. Υπάρχει όμως η απαίτηση να προσπαθείς να ηγείσαι. Προσπαθώντας, εμπνέοντας και κυρίως ΠΑΛΕΎΟΝΤΑΣ. Ο Gerrard είχε δηλώσει πρόσφατα για τον παλιό του συμπαίκτη πως με τη μπάλα μπορεί να κάνει οτιδήπτε μπορεί να φανταστεί κάποιος. Κάτι, το οποίο έχει φανεί. Όμως δεν αρκεί αυτό. Ούτε κάποια φανταστικά γκολ σε κάποια παιχνίδια.
O Coutinho, ως ο καλύτερος ποιοτικά παίκτης της Liverpool καλείται να βρει σταθερότητα. Ακόμη και αν δεν είναι στην καλύτερη του μέρα είναι αδικαιολόγητο να είναι συνήθως απών. Θα πει κάποιος «ναι αλλά την Κυριακή μπορεί να κρίνει με μία γκολάρα το παιχνίδι στο Etihad.». Εντάξει σύμφωνοι. Για τη Liverpool κάτι τέτοιο θα είναι ευχής έργον. Για την εικόνα του παίκτη όμως δεν προσδίδει κάτι, Έχει φανεί πως ο ίδιος μπορεί να κρίνει σπουδαία παιχνίδια με ένα υπέροχο γκολ. Αυτό που δεν έχει δείξει είναι πως ακόμη και στις δύσκολες μέρες μπορεί η ομάδα να επενδύσει κάποια πράγματα πάνω του. Εκεί είναι που φαίνονται οι σπουδαίοι παίκτες και γίνονται ηγέτες σε ένα σύνολο. Όταν χρειάζεται να τραβήξουν παραπάνω κουπί και για τους υπόλοιπους και να δώσουν πρώτοι το παράδειγμα. Η Liverpool έχει ανάγκη τον πιο χαρισματικό της ποδοσφαιριστή αλλά όχι a la carte. Αρκετά συχνά διότι ένας ηγέτης δίνει «εξετάσεις» κάθε εβδομάδα. Και είναι στο χέρι του ίδιου του παίκτη να εκτοξεύσει την αξία του αξιοποιώντας το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του και γεννώντας έναν ακόμη «ήρωα» για το Anfield και το Kop.